Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

9 Ιστοριες καληνυχτα (3η)

Ειναι οι ιστοριες που λενε τα γραμματα οταν δεμενα το ενα με το αλλο απο μια κλωστη ξετυλιγουν το νημα της αφηγησης και σε ταξιδευουν στα αστρα και πισω παλι ή οπου εσυ διαλεξεις. 
Μια ιστορια ή ενα κομματι της και βρισκεις ποιο γραμμα κυριαρχει. Η καθε ιστορια οδηγει στην επομενη και αυτη με τη σειρα της στην επομενη μεσα απο ενα παιχνιδι με γραμματα. 
Ενα γραμμα, καθε βραδυ, μεχρι να σχηματισουν μια λεξη. 
Ποια γραμματα; Ποια λεξη; Μενει σε σενα να την ανακαλυψεις :)




Ιστορια 3η: Η ιστορια του ιπποτη (ή γραμμα τριτο -........) 



Με το βλεμμα στο λοφο απ οπου κατεβηκε, ο νεος αντρας κοιταζε τα κομματια απο το ηλιοβασιλεμα που ειχαν γειρει απλαα στις πλαγιες του τοποιου για να βαψουν τα δεντρα με πορτοκαλενιες λωριδες. 
- Λυπαμαι που σε ενοχλω, αλλα πώς βρεθηκες εδω;   
- Ερχομαι απο μακρια και πηγαινω πιο μακρια ακομη. 
- Τι γυρευεις; 
- Γυρευω.... 
- Τι;
- Μπορει να γελασεις
- Πες μου και θα σου πω, πώς ξερεις απο πριν τι θα συμβει μετα;
- Ακολουθω τα χναρια μιας ιστοριας παλιας οσο κι ο χρονος, αυτα με οδηγησαν ως εδω.

Η κορη τον κοιταξε για ωρα πολλη στα ματια κι αυτος συνεχισε:

- Πηρα την ακρη της κλωστης και τυλιγω το κουβαρι μεσα σ εναν λαβυρινθο, βρισκοντας μικρα κρυμμενα μυστικα που θα με οδηγησουν στη λιμνη.
- Ω! Και πού ειναι αυτη;
- Καπου, κανεις δεν ξερει. Μονο οτι η λιμνη κρυβει ενα μυστικο που σαν βρεθει θα φυσηξει ουριος ανεμος και τα πανια θα φουσκωσουν. Και τοτε θα μπορω να ξανοιχτω στον ουρανο με το καραβι μου να συναντησω την αγαπημενη μου. Πριν απο αυτο ομως, πρεπει να βρω  τη λυση για το γριφο που μου δωσε μια νυχτα η κορη που υφαινε την ιστορια αυτη και μου εβαλε στο χερι την ακρη της κλωστης.
-  Και ποια ειναι η λυση;
-  Δεν ξερω. Ξερω μονο αυτο που λεει. Ειπε και ξεδιπλωσε ενα μικρο πουγκι απο το οποιο εβγαλε ενα ενα κομματι υφασμα κεντημενο με πολυχρωμες κλωστες.

Η κορη διαβασε:

 Κρυβεται εκει που φωλιαζει ο χειμωνας. Παρε το πρωτο γραμμα απο αυτο που βρισκεται πανω σε φυλλα πρασινα και προσεξε μη δοκιμασεις ποτε τους μικρους κοκκινους καρπους του.  

9 Ιστοριες καληνυχτα (2η)

Ειναι οι ιστοριες που λενε τα γραμματα οταν δεμενα το ενα με το αλλο απο μια κλωστη ξετυλιγουν το νημα της αφηγησης και σε ταξιδευουν στα αστρα και πισω παλι ή οπου εσυ διαλεξεις. 
Μια ιστορια ή ενα κομματι της και βρισκεις ποιο γραμμα κυριαρχει. Η καθε ιστορια οδηγει στην επομενη και αυτη με τη σειρα της στην επομενη μεσα απο ενα παιχνιδι με γραμματα. 
Ενα γραμμα, καθε βραδυ, μεχρι να σχηματισουν μια λεξη. 
Ποια γραμματα; Ποια λεξη; Μενει σε σενα να την ανακαλυψεις :)



Ιστορια 2η: Η ιστορια της κορης που ολη μερα υφαινε και του ονειρου (ή γραμμα δευτερο -......)




Ετσι μιλησε το κουβαρι κι αρχισε η ιστορια να ξετυτλιγεται:

-Μια φορα και δυο φεγγαρια η κορη ανοιξε τα ματια της αποδιωχνοντας τον υπνο που την αγκαλιαζε και τραβηξε κατα τη λιμνη που λαμπυριζε μετα τη βροχη. Αντικρισε ενα θεαμα ανεπαναληπτο. Η Ιριδα απλωνε τα χρωματα της πανω στα νερα. Ειδε να σχηματιζεται ενας κυκλος. Πηρε το κοκκινο, το πορτοκαλι, το μπλε, το κιτρινο, το μωβ κι αρχισε να υφαινει ενα μανδυα που ξανα ματια ανθρωπου δεν ειχαν δει. 


Στη μιαν ακρη υφανε αστερια, κι αστερισμους στην αλλη. 
Στη μεση το φεγγαρι αστραφτε απλωνοντας τις ακτινες του αναμεσα στα οσα υπηρχαν ανακατεμενα κατω απο τα ποδια του. Μιαν αγριοπαπια που ταξιδευε λες και την επομενη στιγμη θα πεταγοταν απο το υφαντο στα χερια της την υφανε στ αριστερα. 
Αν κοιταζες προσεκτικα, εβλεπες τον αερα να φυσαει και τα κλαδια να λυγανε απο το αγγιγμα του. Αντιθετα απο την παπια υφανε εναν αετο να ορμαει σ εναν αγριοχοιρο να του παρει τη λεια πριν προλαβει αυτος να την κρυψει. Ενα αερικο να κοιταζει τ αγερωχα κυπαρισσια που προσπαθουσαν ν αγγιξουν τον ουρανο, το χε υφανει χαμηλα απεναντι απο τη σημαια ενος καστρου που ανεμιζε στο φυσημα του αγερα. 
Μια φιγουρα ηταν πεσμενη στη ριζα του δεντρου που εστεκε μονο του στην ακρη μακρια απ ολα τ αλλα. Η κορη εσκυψε τοσο πολυ να δει που βρεθηκε κι η ιδια στην εικονα. Πλησιασε το δεντρο για να ανακαλυψει οτι η φιγουρα δεν ηταν ενα αγαλμα σπασμενο, οπως νομιζε. Ουτε ομως ενα αγορι, οπως πιστεψε καθως πλησιαζε και διακρινοντας καλυτερα. Μολις εφτασε σε αποσταση αναπνοης και ενω της ειχε φανει ασημαντος και ασχημος μολις τον αντικρισε, τωρα που τον παρατηρουσε απο πολυ κοντα και για ωρα πολλη, της φανηκε να το εχει σκασει απο καποιο παραμυθι, απο εκεινα που διαβαζε τα αργα απογευματα, λιγο πριν ανατειλει η σεληνη. Σαν να ειχε δωσει καποιον αγωνα και ειχε τραυματιστει προσπαθωντας να υπερασπιστει μια δεσποσυνη. Ενας ιπποτης που θα μπορουσε ακομα  και να αγαπησει. 
Ο νεος αντρας, μολις τον αγγιξε, την κοιταξε και της ειπε την ιστορια του...







Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

9 Ιστοριες καληνυχτα (1η)

Ειναι οι ιστοριες που λενε τα γραμματα οταν δεμενα το ενα με το αλλο απο μια κλωστη ξετυλιγουν το νημα της αφηγησης και σε ταξιδευουν στα αστρα και πισω παλι ή οπου εσυ διαλεξεις. 
Μια ιστορια ή ενα κομματι της και βρισκεις ποιο γραμμα κυριαρχει. Η καθε ιστορια οδηγει στην επομενη και αυτη με τη σειρα της στην επομενη μεσα απο ενα παιχνιδι με γραμματα. 
Ενα γραμμα, καθε βραδυ, μεχρι να σχηματισουν μια λεξη. 
Ποια γραμματα; Ποια λεξη; Μενει σε σενα να την ανακαλυψεις :)

Ιστορια 1η: Η ιστορια του κουβαριου (ή γραμμα πρωτο -......) 



Μια φορα και δυο φεγγαρια ολα εμοιαζαν τοσο μπερδεμενα και η γατα ειχε παρει το κουβαρι και το ειχε μπερδεψει τοσο πολυ με το παιχνιδι της, που αυτο αποκαμωμενο εψαχνε να βρει την ακρη του, για να καταφερει να ξεκινησει την συνηθισμενη του ιστορια καληνυχτας, που σημερα κινδυνευε να μην εχει αρχη μια και χωρις να ξερει που ειναι η ακρη του, δεν ηξερε απο πού να ξεκινησει.
Ζητησε τη βοηθεια της κορης που κεντουσε στον καμβα της καρδερινες. 

-Κορη, βοηθα με να βρω την ακρη μου και θα σου χαρισω ομορφες στιγμες.

- Θα σου κανω το χατιρι μικρο κουβαρι, αλλα θελω κι εγω κατι απο σενα.

-Αμεσως πες τις προσταγες σου, ομως κορη, βιαζομαι κι οι νυχτες φτανουν βιαστικες.

-Θελω να μου πεις μια ιστορια... κι εγω ευθυς το χατιρι θα στο κανω. 

Καθως δεν ειχε και πολλες επιλογες το κουβαρι τυλιχθηκε οσο καλυτερα μπορουσε, ξετυλιχθηκε λιγο απο κει, τυλιχθηκε πολυ απο δω, μεχρι που καταφερε να δημιουργησει εναν αξιοπροσεκτο ογκο και εμεινε ακινητο.

-Θα σου πω μια ιστορια μς οσα θα ερθουν, οσα εφυγαν, οσα τελειωσαν, οσα ξεκιναν.

Μολις ακουσαν τη φωνη του, μαζευτηκαν κοντα του οσοι ακροατες ηταν προχειροι εκεινη τη στιγμη. Ενα καπελο με ενα κουμπι κοκκινο κρυμμενο κατω απο την κοραλενια του κορδελα, ο καφες απο την κουζινα, προκαλωντας πανικο στην καφετιερα, η κουνιστη πολυθρονα απο το επισημο καθιστικο, μια καραμελα που χε κυλησει κατω απο τον καναπε, ο οποιος λογω μεγεθους δεν μπορουσε να κουνηθει παρα ελαχιστα (γι αυτο κ φανερωθηκε η καραμελα) αλλα τεντωσε τα κοντα αυτια του οσο μπορουσε για ν ακουσει. Τρια καροτα και ενα κρεμμυδι σταθηκε αδυνατο να πλησιασουν οσο ηθελαν, μια και το ψυγειο, η πορτα του για την ακριβεια, σταθηκε αμεταπιστη κ ανοιξε μοναχα μια χαραμαδα, ισα για ν ακουν τα ζαρζαβατικα, αλλα να  μη σαπισουν -οπως την απειλησαν- τα κρεατα. Δυο γερικα καστανα κι ενα σαπιο καρυδι ηταν οι τελευταιοι αργοπορημενοι ακροατες. 
-Μαζευτειτε ν ακουσετε την ιστορια της κορης που ολη μερα υφαινε, της κουπας του καφε και του τοπιου  του ονειρου....

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

FΘΘL MΘΘΝ... Ιουλιος 2015


Συναντηση. Απροσωπα προσωπα. Χωρις προσωπα. Λεξεις. Εικονιδια. Φρασεις. Διλημματα....

Προσωπα χωρις χαρακτηριστικα, που να τα διαφοροποιουν.
Εφιαλτικη ομοιομορφια. Απροσωπα ξενα.
Κλεισμενα στο δικο τους δηλητηριο. Αυτοτρεφομενα απο αυτο.
Βυθισμενα μεσα στη νοσηρη μοναξια τους, ανακυκλωνοντας τις απογοητευσεις και τη μιζερη αποφορα οσων δεν απολαμβανουν.

Προσωπα αδεια, με το βλεμμα να σταζει αιμα.
Δοχεια που γεμιζουν με την αποφορα του ιδιου τους του μισους.
Ακονισμενες λεπιδες που στεκουν για μια στιγμη, για να συνεχισουν χαρακωνοντας οσο να φτασουν στο μεδουλι, οσο ν αποκολλησουν τη σαρκα απο τα οστα.

Σωματα σε αποσυνθεση, με τα σκουλικια να διαπερναν τους αλλοτινους μυες, ανοιγοντας λαγουμια για να κυκλοφορουν ελευθερα. Τιποτα δεν εμποδιζει την προελαση.

Ο χρονος ειναι το σημερα μου.
Ο τοπος ειναι ο τοπος μου.
Η χωρα που τιποτα δεν εχει αξια και το μονο που προκαλει ηδονη ειναι φρασεις σαρδονια σαρκαστικες, που φτυνονται χωρις δευτερη σκεψη απεναντι σε καθε διαφορετικο, επαναλαμβανομενες μεσα απο το κασετοφωνο που εχει εγκατασταθει στο λαρυγγα.

Πού ηταν κρυμμενο τοσο μισος; Πώς χωραει τοσο μισος;

Ζωντας αναμεσα στις αναθυμιασεις ενος ρημαγμενου παρελθοντος, που κανενας δεν σκεφτηκε συλλογικα.
Ενστικτα, συναισθηματα και ορμες, ολα εγγεγραμμενα στο ανθρωπινο dna, απελευθερωθηκαν κατω απο το μηχανισμο ενος διλημματος...

Η αποδομηση ολοκκληρωνεται με παταγο.

#‎goya_s_nightmares
#‎καληνυχτα_και_καλη_τυχη

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Hell is murky... τελεια

Ο σεβασμος κερδιζεται...
Η εμπιστοσυνη χτιζεται...
Οι σχεσεις δοκιμαζονται...

Σχολιο 1: Μου ειναι απολυτα ξεκαθαρο οτι προτιμω την καπιταλιστικη Ευρωπη (παλευοντας για σοσιαλιστικη δημοκρατια), παρα τα θολα νερα της εξοδου σε ενα χαος απομονωτισμου και αβεβαιοτητας.
Και παροτι ποτε δεν πιστεψα την αριστερα που πρεσβευει το κυβερνων κομμα, με φτασαν στο σημειο να ντρεπομαι να λεω οτι ειμαι αριστερη...
#καληνυχτα_και_καλη_τυχη



Σχολιο 2: Εχω μια κυβερνηση που δεν εχει τη στοιχειωδη εντιμοτητα να θεσει ευθεως το διλημμα ΕΥΡΩ ή ΕΞΟΔΟΣ, απεναντι σε εναν λαο που σερνει δεσμιο υποσχεσεων και αβιαστων σχολιων. Εγω το θεωρω ευτελισμο της Δημοκρατιας, αλλα δεν μας εμαθε ποτε και κανεις πώς φερονται σε μια Δημοκρατια, ποιες ειναι οι ευθυνες και ποιες οι υποχρεωσεις μας.
Την ιδια κυβερνηση που προεκλογικα υποσχεθηκε το προγραμμα της Θεσ/νικης και ετσι κερδισε τις εκλογες -για να τη δω να συγκυβερνα με τους ΑΝΕΛ.
Μια κυβερνηση στην οποια η λαϊκη εντολη ηταν εντολή για σκληρή διαπραγμάτευση και όχι για χρεοκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη
Μια κυβερνηση της οποιας ο πρωθυπουργος βγηκε χθες να μου ζητησει να στειλω μηνυμα αξιοπρεπειας και δεν ειχε ΚΑΝΕΙΣ τους την αξιοπρεπεια να βγει να δηλωσει οτι οι τραπεζες θα ναι τουλαχιστον μια βδομαδα κλειστες με οριο αναληψεων στα 60 ευρω.
#ζω_στην_Ελλαδα_του2015


Σχολιο 3: Μου ειναι απολυτα ξεκαθαρο οτι αυτες ις δυσκολες ωρες που περναμε, το ΜΟΝΟ σημαντικο και αυτο που μενει στο τελος, δημιιουργωντας πραγματικους δεσμους, ειναι οι ανθρωποι που ειναι διπλα μας. Που σου χτυπανε να μοιραστουν μαζι σου το φοβο, την αγωνια, τις σκεψεις, μερικες λεξεις, ενα χαμογελο, μια αγκαλια, ακομα και τη διαφωνια σου/τους. Το να περνας ιδιαιτερα στρεσογονες κατασεις με ανθρωπους ειναι ανθρωπινη αναγκη.
Αυτες τις ωρες, φαινονται ποιοι ειναι πραγματικα διπλα σου και συνταξιδευουν μαζι σου (και λενε χαιρομαι που το περναμε αυτο μαζι) και ποιοι βρισκονται για τους δικους τους λογους κοντα, αλλα τελικα ποτε δεν θα μπουν στον εσωτερικο κυκλο των ανθρωπων της καρδιας σου ή αν μπηκαν, αυτη την ωρα αποχωρουν (αφηνοντας πισω πολυ πικρα, αλλα... ολα δικα μας ειναι).
Βλεπεις ειναι οι στιγμες που μας ενωνουν και το τωρα (καθως παρελθον και μελλον δεν υπαρχουν) και οι στιγμες που επιλεγεις (γιατι ειναι ολα θεμα επιλογης και οχι χρονου) να μοιραστεις με τους ανθρωπους, που πραγματικα αγαπας, ολα τ αλλα ειναι πορειες που κατα τυχη συμπλεουν για ενα διαστημα, για ν ακολουθησουν μετα το ξεχωριστο ταξιδι του ο καθενας....
Η ζωη ειναι τοσο ευθραυστη και τα ξωτικα αποχαιρετουν εδω το καραβι της κοινωνικης δικτυωσης, για να ταξιδεψουν μονα τους στο σκοτεινο δασος της ομιχλης.
Κι αν στη ζωη μου δεν εβαζα τελειες, ηρθε η ωρα να μπουν μαζικα και με θορυβο για να δηλωσουν το τελος μιας εποχης...
#αντιο_και_καλη_τυχη



Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Τελος εποχης...

  Η τελευταια πραξη του δραματος (τι drama queen θα ημουν αλλωστε!) παιχτηκε την περασμενη Παρασκευη 19/6/15.

Κατα τη διαρκεια της πτησης κριθηκαν πολλα, ζυγιστηκαν αλλα τοσα.

Μεχρι να ξανανταμωσουμε (το φθινοπωρο) το αστεροπλοιο του InnerSound Radio​ (http://innersound-radio.com)  χανεται σε ενα μακρινο αστεροειδη (ουτε ονομα δεν του δωσα και ξερεις οτι τρελαινομαι να χανομαι).

Μαζευω τις αστεροκλωστες μου, πολλες πρεπει να ξετυλιχτουν και ν αφεθουν στον απεραντο ουρανο του διαστηματος, καποιες να μαζευτουν προσεκτικα γιατι ειναι ευθραυστες και πολυτιμες,  καμωμενες  απο αστεροσκονη.

Βλεπεις, οι σχεσεις μας ειναι υφασμενες με αστεροκλωστες που απλωνονται απο συννεφο σε συννεφο.
Οι δρομοι μας ανταμωνουν και τυλιγονται κι ερχεται καποια στιγμη που ακολουθουν διαφορετικα μονοπατια.
Ποιος ξερει ο χρονος τι θα φερει...
Αυτο που απομενει ειναι ... τι αραγε;



Κυριακή 31 Μαΐου 2015

σκισμενοι χαρτες


χaρτογραφω το προσωπο σου, 
διατρεχω με τα ματια τις γραμμες
που κατεβαινουν απο τα ματια 

ως τη μυτη κι ακομη πιο κατω
ως το πηγουνι. 


Ψαχνω να βρω σημαδια
μη ρωτας, δε χρειαζεται να ξερεις,
αρκει που βλεπω εγω.


Σαν αρχαιος γεωμετρης μετραω την αποσταση
αναμεσα στις κοχες των ματιων κι απο κει
στις εσοχες διπλα απο το στομα.


Γιατι ξεχναω, αφου θες να μαθεις,
για να μην χαθω σε μια θολη αναμνηση.



Ιστοριες στο φως του φεγγαριου



ενα μαγικο ραβδι ισα που μας αγγιξε σκορπιζοντας λιγη αστεροσκονη κι αφου εκανε το βραδυ να λαμψει εσβησε.

 αναμεσα στα κλαδια ενος πορτοκαλοκοκκινου δασους ενα αθλιο ξωτικο μενει ασαλευτο τη μερα παρατηρωντας ο,τι συμβαινει γυρω του ανημπορο να κανει ο,τιδηποτε για ν αλλαξει οσα γινονται και να φανερωσει την παρουσια του.

Περναμε μεσα απο το δασος  και παροτι δεν φαινεται μια και το σκεπαζει η ομιχλη, το αθλιο ξωτικο του δασους ειναι  καπου μεσα στην αχανη σκοτεινη εκταση.

ο θρυλος λεει οτι το ξωτικο ειναι χαμενο εκει μεσα και ψαχνει. Αναζητα ενα μουσικο κουτι. 
βλεπεις ο μεγαλος μαγος του Μόι Πανε του πηρε τη φωνη και δεν μπορει να μιλησει.

τα δεντρα ειναι πολυχρωμα, γιατι  οποιο δεντρο ψαξει, μετα κρεμαει πολυχρωμες λουριδες απο τη φορεσια του διασκεδαστη που φοραει. 

κι ετσι στα δεντρα κρεμονται πολυχρωμα κουρελακια, για να μην χανει πολυτιμο χρονο ψαχνοντας ξανα και ξανα τα κλαδια του ιδιου δεντρου. 

πρεπει να σου πω εδω οτι,  οταν ολα ηταν ακομα ασχηματιστα, το ξωτικο ηταν  γελωτοποιος. οπως καταλαβαινεις χαμογελουσε και εκανε τους αλλους να γελανε, κρυβοντας πισω απο το χαμογελο του την πραγματικοτητα του. ετσι ηταν ολοι ευχαριστημενοι.  ξαναγυριζω στο τωρα, γιατι δεν ειναι η ωρα να σου πω για το πριν.

ο χρονος, ομως, δεν ηταν με το μερος του. Επρεπε να βρει το μουσικο κουτι οσο ηταν νυχτα, γιατι καθε που ξημερωνε το ξωτικο μαρμαρωνε και γινοταν διαφανο, αορατο απο ολους. γι αυτο ταξιδευε τις νυχτες

και δεν θα πειραζε κανεναν το οτι ηταν διαφανο, αλλα να, καμια φορα ενιωθε αυτο που οι ανθρωποι ονομαζαν ...

καταδικασμενο σε μια μοναξια που κανεις δεν καταλαβε. σε μια μοναξια που κανεις δεν αποδεχτηκε. βαδιζοντας ενα μοναχικο μονοπατι, οπως παντα, χωρις να κινει καν τα βλεφαρα.

τα χρονια της σιωπηλης περιπλανησης το φεραν πισω στο μερος που ολα ξεκινησαν.  τα φαντασματα συνωστιζονταν πισω του. μια ακολουθια απο φιγουρες. η καθεμια να διεκδικει το δικο της χωρο σε εναν χρονο που εχει παγωσει και εχει αποτυπωθει σε μια μοναχικη φιγουρα που τα βηματα της την οδηγουν στις κραυγες που μονο τ αυτια ενος ξωτικου ακουν.

ενας πληρης κυκλος. η αρχη του συναντησε το τελος του. κοιταχτηκαν και μολις ακουμπησαν τα στοματα τους  ειδαν οτι δεν ειχαν τιποτα να πουν.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

ακολουθα το χαρτη

χαθηκα κουβαλωντας μαγικα λιχναρια κ φιλτρα,
ενα σκισμενο χαρτη και τη ξεχαρβαλωμενη πυξιδα,
ολοκληρη πραματεια.
ενα πουλι αγγιξε τον ωμο σου και
σταθηκε να ακουσει τη φωνη σου.
εσυ που κρατας τ αστερια στα χερια σου,
σκορπισε τα στην ποδια μου,
να τα δω να λαμπυριζουν παλι,
να τ αγγιξω εστω για ενα λεπτο,
ειναι τα δακρυα της νυχτας που καθε βραδυ στεκουν,
διαμαντακια στο σκοταδι, οσο αυτη μας γνεφει
 #‎καλημερα_και_καλη_τυχη.

αστερόσκονη.....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...