Ειναι οι ιστοριες που λενε τα γραμματα οταν δεμενα το ενα με το αλλο απο μια κλωστη ξετυλιγουν το νημα της αφηγησης και σε ταξιδευουν στα αστρα και πισω παλι ή οπου εσυ διαλεξεις.
Μια ιστορια ή ενα κομματι της και βρισκεις ποιο γραμμα κυριαρχει. Η καθε ιστορια οδηγει στην επομενη και αυτη με τη σειρα της στην επομενη μεσα απο ενα παιχνιδι με γραμματα.
Ενα γραμμα, καθε βραδυ, μεχρι να σχηματισουν μια λεξη.
Ποια γραμματα; Ποια λεξη; Μενει σε σενα να την ανακαλυψεις :)
Ιστορια 2η: Η ιστορια της κορης που ολη μερα υφαινε και του ονειρου (ή γραμμα δευτερο -......)
Ετσι μιλησε το κουβαρι κι αρχισε η ιστορια να ξετυτλιγεται:
-Μια φορα και δυο φεγγαρια η κορη ανοιξε τα ματια της αποδιωχνοντας τον υπνο που την αγκαλιαζε και τραβηξε κατα τη λιμνη που λαμπυριζε μετα τη βροχη. Αντικρισε ενα θεαμα ανεπαναληπτο. Η Ιριδα απλωνε τα χρωματα της πανω στα νερα. Ειδε να σχηματιζεται ενας κυκλος. Πηρε το κοκκινο, το πορτοκαλι, το μπλε, το κιτρινο, το μωβ κι αρχισε να υφαινει ενα μανδυα που ξανα ματια ανθρωπου δεν ειχαν δει.
Στη μιαν ακρη υφανε αστερια, κι αστερισμους στην αλλη.
Στη μεση το φεγγαρι αστραφτε απλωνοντας τις ακτινες του αναμεσα στα οσα υπηρχαν ανακατεμενα κατω απο τα ποδια του. Μιαν αγριοπαπια που ταξιδευε λες και την επομενη στιγμη θα πεταγοταν απο το υφαντο στα χερια της την υφανε στ αριστερα.
Αν κοιταζες προσεκτικα, εβλεπες τον αερα να φυσαει και τα κλαδια να λυγανε απο το αγγιγμα του. Αντιθετα απο την παπια υφανε εναν αετο να ορμαει σ εναν αγριοχοιρο να του παρει τη λεια πριν προλαβει αυτος να την κρυψει. Ενα αερικο να κοιταζει τ αγερωχα κυπαρισσια που προσπαθουσαν ν αγγιξουν τον ουρανο, το χε υφανει χαμηλα απεναντι απο τη σημαια ενος καστρου που ανεμιζε στο φυσημα του αγερα.
Μια φιγουρα ηταν πεσμενη στη ριζα του δεντρου που εστεκε μονο του στην ακρη μακρια απ ολα τ αλλα. Η κορη εσκυψε τοσο πολυ να δει που βρεθηκε κι η ιδια στην εικονα. Πλησιασε το δεντρο για να ανακαλυψει οτι η φιγουρα δεν ηταν ενα αγαλμα σπασμενο, οπως νομιζε. Ουτε ομως ενα αγορι, οπως πιστεψε καθως πλησιαζε και διακρινοντας καλυτερα. Μολις εφτασε σε αποσταση αναπνοης και ενω της ειχε φανει ασημαντος και ασχημος μολις τον αντικρισε, τωρα που τον παρατηρουσε απο πολυ κοντα και για ωρα πολλη, της φανηκε να το εχει σκασει απο καποιο παραμυθι, απο εκεινα που διαβαζε τα αργα απογευματα, λιγο πριν ανατειλει η σεληνη. Σαν να ειχε δωσει καποιον αγωνα και ειχε τραυματιστει προσπαθωντας να υπερασπιστει μια δεσποσυνη. Ενας ιπποτης που θα μπορουσε ακομα και να αγαπησει.
Ο νεος αντρας, μολις τον αγγιξε, την κοιταξε και της ειπε την ιστορια του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου