Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Ο καθρεφτης

Σχηματα και προσωπεια. 

Ενα πρωτογονο ιγκουανα σκυμμενο με ενα κρανιο στη θεση της μουσουδας. Πλασματα εξαφανισμενα εδω και χιλιετιες ζουν στην πραγματικοτητα μεσα μας, διαμορφωνοντας το κορμι και το μυαλο μας, με τ απομειναρια ενος κοσμου εξαφανισμενου εδω και καιρο.  
Καμπυλες που αναλογουν στους κυκλους δυο ματιων χωρις περιεχομενο, ενας δισκος στη θεση του κεφαλιου. 
Χερια που μοιαζουν με ποδια, με δαχτυλα που καρφωνονται στα κλαδια των δεντρων. Η σπονδυλικη στηλη ευκαμπτη και συναμα επιβλητικη κυρτωνει διευκολυνοντας την αναβαση.
Ανθρωπακια που η υπαρξη τους κρεμεται απο μια κλωστη. Μια πνοη που περναει μεσα απο ενα  τυμπανο που περικλειει τη ζωη, οι χτυποι του δηλωνουν την ιδια τη ζωη. Που κρυβεται πισω απο ενα υφασμα. Που αφηνει να φανουν οσα ιχνη επιτρεπουμε ή μας υποχρεωνουν να επιτρεπονται. Σαν την κορυφη ενος παγοβουνου. Ο ογκος χαμενος, βυθισμενος για να μην διαλυθει στο απαστραπτον φως, να μη λερωθει απο τη βρωμια γυρω του. 

Το καθρεφτισμα ενος προσωπου σ εναν παραμορφωτικο καθρεφτη. Τον καθρεφτη της ψυχης. Εμφανιζει την αληθεια μας οπως πραγματικα ειναι και οχι οπως την προβαλλουμε, ή οπως την κρυφοκοιταμε μεσα απο χαραμαδες και αλλα καθρεφτακια που φροντιζουμε να προμηθευτουμε για να ομορφαινουν την αληθεια μας. Ενα καλα κρυμμενο δακρυ, ενας πονος, ενας ποθος, μια επιθυμια, μια ανεκπληρωτη ευχη. Ολα καλα κρυμμενα στην εγκεφαλικη λασπη. Ορατα μονο καποια μελη. Ενα χερι, ενα ποδι, ενα κοκαλο, σε περιεργα αφυσικες θεσεις, οπως τα εθαψε και τα διατηρησε η ηφαιστιακη τεφρα της καθημερινοτητας. 
Ο καθρεφτης αντανακλα προσωπα καλυμμενα απο λεπια προϊστορικων ψαριων, αποτυπωμενα σε επιφανειες μουντες. Ανεκφραστα και διαπεραστα απομακρα. 
Μια αγκαλια που δεν ηρθε ποτε. Δυσκολα μιλας γι αυτο. Κρατας τη μαριονετα που θα παιξει το ρολο σου και της χαριζεις κινηση, συναισθημα, εκφραση, πνοη. Μα ειναι ξυλινη, δεν θα μπορεσει να δειξει ποτε καποιο συναισθημα. Παντα ανεκφραστα απομακρη. 
Δαχτυλα ιδια κλαδια. Ριζες που ξεχυνονται στον αερα και δεν σταματανε να διακλαδιζονται προσπαθωντας να σε αρπαξουν.
Σωματα στραμμενα προς ολες τις κατευθυνσεις. Παραμορφωμενα. Με αφυσικη κλιση. Σημαδια μιας κοινωνιας που σε θελει ευχαρη κυνηγο της ευτυχιας. Λαμπερα πολυτελη αυτοκινητα και γκροτεσκα διαμορφωμενα σπιτια, ακριβοπληρωμενες διακοπες στην ακρη της αμμουδιας. Παρεες που αναλωνονται στη συζητηση περι μιας κρισης που οι ιδιες δημιουργησαν, που καταπινουν οσα σερβιρονται με περισση ευκολια, που αποφευγουν να αισθανθουν, γιατι ποναει. Η εικονα της κατ επιφασην ευτυχιας, που αρνειται υποκριτικα πεισματικα να δει οσα δημιουργησε και ψαχνει αποδιοπομπαιους τραγους, αποφευγοντας να κοιταξει καταματα τη σαπιλα που κρυβει μεσα της, αποτυπωμενη στον αχανη ουρανο του διαδικτυου. 

Εχει καιρο που το παρον εγινε δυστοπια και το μελλον ειναι αδιαφορο. 

Το ανθρωπινο σωμα, μουσικο οργανο. Το εσωτερικο του ενα ηχειο, που αφηνει ν ακουστει η μουσικη που κρυβεται μεσα σε φλεβες, αρτηριες, οστα, οργανα και υγρο. Κακοφορμισμενες μουσικες ουρλιαζουν ματωνοντας τ αυτια. 

Κολλας στο αυτι ενα μαγικο ναυτιλο, που φερνει ηχους απο τις αχαρτογραφητες περιοχες των αστρων και επιλεκτικα κλεινεις τα ματια στην ασχημια. 
Φορωντας μια πετρινη μασκα, κλεινεις τις εισοδους πληροφοριων για να προστατευσεις το γυαλινο μονοκερο που κοιταζει ενα συννεφο. 
Αναμεσα σε ενα στερεο περιβλημα, το κρυο ενος πετρινου ταφου που κλεινει ο καθενας τη μοναξια του.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Too Many Of My Yesterdays belong to u





too many of my yesterdays are lost in you

too many..

μια ιστορια μια μπουκια





Μια φορα και δυο φεγγαρια ηταν μια ερημικη παραλια που, με καποιον τροπο και για ανεξηγητους λογους, ειχε σφηνωσει αναμεσα σε δυο βραχια. καποια νεράιδα ειχε στρωσει απαλα μια  κουβερτα απο λευκα βοτσαλα κι ο αγαπημενος της ειχε αφησει σε μιαν ακρη (διαλεξε εσυ σε ποια) μια χουφτα αρμυρικια. Τα βραχια φροντιζαν να μην την φτανουν οι αερηδες. Το κυμα το χε ορμηνεψει ο καιρος να φτανει απαλο και να το αγγιγμα του να μοιαζει με φτερο πουλιου (ή τ αναποδο, εσυ επιλεγεις).

Εκει σ αυτη την παραλια μαζευονταν τα ξωτικα και λεγαν ιστοριες καθε βραδυ, με ή χωρις πανσεληνο.

Οταν η νυχτα ηταν σκοτεινη, οι ιστοριες μοιαζαν γεματες φως, κι οταν η σεληνη γεμιζε, ερχοταν κι αυτη, γεματη περιεργεια, ν ακουσει και φωτιζε το μικρο κολπο. Πολλες ηταν οι φορες που κι αυτη μοιραζοταν μαζι τους τις ιστοριες της απο τα μερη τ ουρανου.

Μια απο αυτες τις φορες ειναι κι αυτη...

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

no title at all...











προσωπα στην ομιχλη, κοιταζουν το φεγγαρι και δεν το βλεπουν,



ραγισματα στον καθρεφτη του τοιχου, αχνες αναλαμπες ηλεκτρικης λαμπας,



σιλουετες που τυλιγονται σε καπνους και εκτυφλωτικα φωτα για να κρυφτουν,



παριστανοντας οτι ειναι αλλοι απο αυτο που πραγματικα ειναι,



εκκωφαντικη φασαρια μεσα σε νεκρικη σιωπη,



κρυβομαι πισω απο οσα δεν βλεπεις

εδο





Απεμεινα μονη να κοιταζω χωρις να βλεπω, να ακουω χωρις να ακουγεται ο παραμικρος ψιθυρος. 
Γυρευω να ξαποστασω στις λεξεις. Γυρευω την αγκαλια τους. Το χαδι ενος δ, τη γλυκα ενος μεσημεριανου ο οπως υπαρχει μεσα στο σε σκεφτομαι, τη ζωντανια ενος πορτοκαλενιου χαμογελαστου ε οταν ακουγεται να λεει γεια. 
Ψαχνω ονειρα να ντυσω την πραγματικοτητα να κρυψει τη γυμνια της. Κανω διαδρομες σε περασμενα ονειρα και την αληθεια, προσπαθωντας να καταλαβω και ν αντιμετωπισω ...τον κοσμο, την ειρωνεια του και το σαρκασμο του, τη γλειωδη επιπλαστη καλοσυνη του και τη ντυμενη με το κοστουμι της ευπρεπειας κακια του.
Δεν ξερω αν πρεπει να τον ερμηνευσω ή οχι, ισως γι αυτο δυσκολευομαι. Γι αυτο συνεχιζω ολο και βαθυτερα μεσα στη μοναξια του δασους, ειδικα την ωρα που νυχτωνει και αφηνομαι στις αφηγησεις του αερα, κυριολεκτικα ή μεταφορικα, με αρκετη δοση πια αυτοσαρκασμου και απογοητευσης απο ολους.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

λεξεις που ταξιδευουν





Ειμαστε τοσο μακρια, που τα λογια μας δε βρισκουν πια το δρομο του γυρισμου...

χαθηκαν αναμεσα σε κουφιες λεξεις και ουρανους γεματους συννεφα


waltzing in time



Time Travelling / Erica Buettner - Jelenia Góra / Polônia

αστερόσκονη.....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...