εδο

Απεμεινα μονη να κοιταζω χωρις να βλεπω, να ακουω χωρις να ακουγεται ο παραμικρος ψιθυρος. 

Γυρευω να ξαποστασω στις λεξεις. Γυρευω την αγκαλια τους. Το χαδι ενος δ, τη γλυκα ενος μεσημεριανου ο οπως υπαρχει μεσα στο σε σκεφτομαι, τη ζωντανια ενος πορτοκαλενιου χαμογελαστου ε οταν ακουγεται να λεει γεια. 

Ψαχνω ονειρα να ντυσω την πραγματικοτητα να κρυψει τη γυμνια της. Κανω διαδρομες σε περασμενα ονειρα και την αληθεια, προσπαθωντας να καταλαβω και ν αντιμετωπισω ...τον κοσμο, την ειρωνεια του και το σαρκασμο του, τη γλειωδη επιπλαστη καλοσυνη του και τη ντυμενη με το κοστουμι της ευπρεπειας κακια του.

Δεν ξερω αν πρεπει να τον ερμηνευσω ή οχι, ισως γι αυτο δυσκολευομαι. Γι αυτο συνεχιζω ολο και βαθυτερα μεσα στη μοναξια του δασους, ειδικα την ωρα που νυχτωνει και αφηνομαι στις αφηγησεις του αερα, κυριολεκτικα ή μεταφορικα, με αρκετη δοση πια αυτοσαρκασμου και απογοητευσης απο ολους.