μια ιστορια μια μπουκια

Μια φορα και δυο φεγγαρια ηταν μια ερημικη παραλια που, με καποιον τροπο και για ανεξηγητους λογους, ειχε σφηνωσει αναμεσα σε δυο βραχια. καποια νεράιδα ειχε στρωσει απαλα μια  κουβερτα απο λευκα βοτσαλα κι ο αγαπημενος της ειχε αφησει σε μιαν ακρη (διαλεξε εσυ σε ποια) μια χουφτα αρμυρικια. Τα βραχια φροντιζαν να μην την φτανουν οι αερηδες. Το κυμα το χε ορμηνεψει ο καιρος να φτανει απαλο και να το αγγιγμα του να μοιαζει με φτερο πουλιου (ή τ αναποδο, εσυ επιλεγεις).

Εκει σ αυτη την παραλια μαζευονταν τα ξωτικα και λεγαν ιστοριες καθε βραδυ, με ή χωρις πανσεληνο.

Οταν η νυχτα ηταν σκοτεινη, οι ιστοριες μοιαζαν γεματες φως, κι οταν η σεληνη γεμιζε, ερχοταν κι αυτη, γεματη περιεργεια, ν ακουσει και φωτιζε το μικρο κολπο. Πολλες ηταν οι φορες που κι αυτη μοιραζοταν μαζι τους τις ιστοριες της απο τα μερη τ ουρανου.

Μια απο αυτες τις φορες ειναι κι αυτη...