Ο καθρεφτης

Σχηματα και προσωπεια. 

Ενα πρωτογονο ιγκουανα σκυμμενο με ενα κρανιο στη θεση της μουσουδας. Πλασματα εξαφανισμενα εδω και χιλιετιες ζουν στην πραγματικοτητα μεσα μας, διαμορφωνοντας το κορμι και το μυαλο μας, με τ απομειναρια ενος κοσμου εξαφανισμενου εδω και καιρο.  

Καμπυλες που αναλογουν στους κυκλους δυο ματιων χωρις περιεχομενο, ενας δισκος στη θεση του κεφαλιου. 

Χερια που μοιαζουν με ποδια, με δαχτυλα που καρφωνονται στα κλαδια των δεντρων. Η σπονδυλικη στηλη ευκαμπτη και συναμα επιβλητικη κυρτωνει διευκολυνοντας την αναβαση.

Ανθρωπακια που η υπαρξη τους κρεμεται απο μια κλωστη. Μια πνοη που περναει μεσα απο ενα  τυμπανο που περικλειει τη ζωη, οι χτυποι του δηλωνουν την ιδια τη ζωη. Που κρυβεται πισω απο ενα υφασμα. Που αφηνει να φανουν οσα ιχνη επιτρεπουμε ή μας υποχρεωνουν να επιτρεπονται. Σαν την κορυφη ενος παγοβουνου. Ο ογκος χαμενος, βυθισμενος για να μην διαλυθει στο απαστραπτον φως, να μη λερωθει απο τη βρωμια γυρω του. 

Το καθρεφτισμα ενος προσωπου σ εναν παραμορφωτικο καθρεφτη. Τον καθρεφτη της ψυχης. Εμφανιζει την αληθεια μας οπως πραγματικα ειναι και οχι οπως την προβαλλουμε, ή οπως την κρυφοκοιταμε μεσα απο χαραμαδες και αλλα καθρεφτακια που φροντιζουμε να προμηθευτουμε για να ομορφαινουν την αληθεια μας. Ενα καλα κρυμμενο δακρυ, ενας πονος, ενας ποθος, μια επιθυμια, μια ανεκπληρωτη ευχη. Ολα καλα κρυμμενα στην εγκεφαλικη λασπη. Ορατα μονο καποια μελη. Ενα χερι, ενα ποδι, ενα κοκαλο, σε περιεργα αφυσικες θεσεις, οπως τα εθαψε και τα διατηρησε η ηφαιστιακη τεφρα της καθημερινοτητας. 

Ο καθρεφτης αντανακλα προσωπα καλυμμενα απο λεπια προϊστορικων ψαριων, αποτυπωμενα σε επιφανειες μουντες. Ανεκφραστα και διαπεραστα απομακρα. 

Μια αγκαλια που δεν ηρθε ποτε. Δυσκολα μιλας γι αυτο. Κρατας τη μαριονετα που θα παιξει το ρολο σου και της χαριζεις κινηση, συναισθημα, εκφραση, πνοη. Μα ειναι ξυλινη, δεν θα μπορεσει να δειξει ποτε καποιο συναισθημα. Παντα ανεκφραστα απομακρη. 

Δαχτυλα ιδια κλαδια. Ριζες που ξεχυνονται στον αερα και δεν σταματανε να διακλαδιζονται προσπαθωντας να σε αρπαξουν.

Σωματα στραμμενα προς ολες τις κατευθυνσεις. Παραμορφωμενα. Με αφυσικη κλιση. Σημαδια μιας κοινωνιας που σε θελει ευχαρη κυνηγο της ευτυχιας. Λαμπερα πολυτελη αυτοκινητα και γκροτεσκα διαμορφωμενα σπιτια, ακριβοπληρωμενες διακοπες στην ακρη της αμμουδιας. Παρεες που αναλωνονται στη συζητηση περι μιας κρισης που οι ιδιες δημιουργησαν, που καταπινουν οσα σερβιρονται με περισση ευκολια, που αποφευγουν να αισθανθουν, γιατι ποναει. Η εικονα της κατ επιφασην ευτυχιας, που αρνειται υποκριτικα πεισματικα να δει οσα δημιουργησε και ψαχνει αποδιοπομπαιους τραγους, αποφευγοντας να κοιταξει καταματα τη σαπιλα που κρυβει μεσα της, αποτυπωμενη στον αχανη ουρανο του διαδικτυου. 

Εχει καιρο που το παρον εγινε δυστοπια και το μελλον ειναι αδιαφορο. 

Το ανθρωπινο σωμα, μουσικο οργανο. Το εσωτερικο του ενα ηχειο, που αφηνει ν ακουστει η μουσικη που κρυβεται μεσα σε φλεβες, αρτηριες, οστα, οργανα και υγρο. Κακοφορμισμενες μουσικες ουρλιαζουν ματωνοντας τ αυτια. 

Κολλας στο αυτι ενα μαγικο ναυτιλο, που φερνει ηχους απο τις αχαρτογραφητες περιοχες των αστρων και επιλεκτικα κλεινεις τα ματια στην ασχημια. 

Φορωντας μια πετρινη μασκα, κλεινεις τις εισοδους πληροφοριων για να προστατευσεις το γυαλινο μονοκερο που κοιταζει ενα συννεφο. 

Αναμεσα σε ενα στερεο περιβλημα, το κρυο ενος πετρινου ταφου που κλεινει ο καθενας τη μοναξια του.