tag:blogger.com,1999:blog-56050541437702377032024-03-19T05:40:29.138+02:00ad astraΕίμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των άστρων, το υλικό των ονείρων...Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.comBlogger113125tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-81534650619393611442020-06-29T17:44:00.000+03:002020-06-29T17:44:09.661+03:00muted s-elf <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiblOD70iXZ5SdWo9wywE6JHjKAKnIXZXjSFoTkHGGONpSuvXeAwWiS0Fc_pDuaKPaWY7u0kuA_RZQh4AS9i2VC81aUBM5WfRzw6wDfmyfEcT_YRF1BL__rgrrbtlLc60uroYJhh55-Dln9/s1600/DSC_0057-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiblOD70iXZ5SdWo9wywE6JHjKAKnIXZXjSFoTkHGGONpSuvXeAwWiS0Fc_pDuaKPaWY7u0kuA_RZQh4AS9i2VC81aUBM5WfRzw6wDfmyfEcT_YRF1BL__rgrrbtlLc60uroYJhh55-Dln9/s320/DSC_0057-3.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: start;">deform structure</span></div>
Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-30563558544633329942020-06-28T17:40:00.000+03:002020-06-28T17:40:00.343+03:00muted s-elf IIIhow do people deal with memories?<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBPkauSus5rLB2kEv522sZsEib_GZCY7_wknJBxCD5kqZADkJPH1J2dJyUpAOmtYqyhbwIsn-N93qt_lpBDuwfTRovO8M4gMOcOaKioDBKzzROW7227ahFHoHZP75krRfBPc3dElYNr6XX/s1600/received_520198715180166-01+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBPkauSus5rLB2kEv522sZsEib_GZCY7_wknJBxCD5kqZADkJPH1J2dJyUpAOmtYqyhbwIsn-N93qt_lpBDuwfTRovO8M4gMOcOaKioDBKzzROW7227ahFHoHZP75krRfBPc3dElYNr6XX/s320/received_520198715180166-01+%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<span id="goog_1467626133"></span><span id="goog_1467626134"></span><br />
<br />Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-50369546395798199092020-06-27T19:38:00.000+03:002020-06-28T13:41:38.500+03:00muted s-elf II<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMsZyfv2DZvgT0yywmRku8X5Kn9nooQWyjjHYcpnnwHkkdIW851uzdOphjFhRw0OdavoSxJ7M3FfOoWJqTQOJZ1ga9sjwKl2plKMw4wXzuUh_6CUUZxzj19BJhAN56ionIqbTAB7_L5bpG/s1600/DSC_1588.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMsZyfv2DZvgT0yywmRku8X5Kn9nooQWyjjHYcpnnwHkkdIW851uzdOphjFhRw0OdavoSxJ7M3FfOoWJqTQOJZ1ga9sjwKl2plKMw4wXzuUh_6CUUZxzj19BJhAN56ionIqbTAB7_L5bpG/s320/DSC_1588.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3930999548/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=3228566857/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://snowghosts.bandcamp.com/album/a-quiet-ritual">A Quiet Ritual by Snow Ghosts</a></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-22821653296619210232020-06-26T19:16:00.003+03:002020-06-28T13:41:47.040+03:00muted s-elf I<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9mDQNRQ5UBI7VEVpCsc9PnIv7VkuvLbgQVRxAsQY0U5k-MfM3TyZjFX70I3U5nbWNiFs2tRZs3mDOsrs6KgLTN7WmfBNjisyImzU1gpeqNCkAu7f_dMyrPK9nvXYNeIP8bdoZyG9FFxUx/s1600/wave+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="778" data-original-width="1600" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9mDQNRQ5UBI7VEVpCsc9PnIv7VkuvLbgQVRxAsQY0U5k-MfM3TyZjFX70I3U5nbWNiFs2tRZs3mDOsrs6KgLTN7WmfBNjisyImzU1gpeqNCkAu7f_dMyrPK9nvXYNeIP8bdoZyG9FFxUx/s320/wave+2.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
“I need silence, and to be alone and to go out, and to save one hour</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
to consider what has happened to my world, what death has done to my</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
world.” </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
― Virginia Woolf, The Waves</div>
<br />Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-75621387006674581552019-06-30T02:47:00.001+03:002019-06-30T02:48:14.868+03:00εξοδος<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/KmgzLrDasyg" width="560"></iframe>
<br />
<br />
Ταξιδευαμε νυχτα, οταν ο καιρος ηταν γλυκος, βολευομασταν χωμενοι σε κουβερτες στο καταστρωμα και απαριθμουσαμε οσους αστερισμους αναγνωριζαμε στο μεγαλο σκοταδι που μας τυλιγε.<br />
Ολοι κι ολοι δυο ημασταν. Ο Δασκαλος των Τεχνασματων κι η αφεντια μου. Εκεινο το βραδυ, που ολα ξεκινησαν, πιστευα οτι κρατουσα στην παλαμη μου ενα λαμπερο πετραδι, πιο πολυτιμο κι απο το θησαυρο του Δρακου της Αληθινης Πυλης. Ο Δασκαλος το πηρε απο το χερι μου, χαμογελασε και η φωνη του ακουστηκε σαν αποηχος των κυματων που μας συνοδευαν στο ταξιδι.<br />
<br />
- Αυτη ειναι μια πετρα, ενα κομματι απο το βουνο στην Ακρη, ενα κομματι της γης που κατοικουν ανθρωποι. Ειναι ο εαυτος της, ενα μερος του κοσμου. Χρησιμοποιησες το ξορκι της Ψευδαισθησης και την εκανες να μοιαζει με πολιτιμο λιθο. Θα μπορουσες να την κανεις να μοιαζει με ηλιοτροπιο ή γατα ή ένα γαλαζιο ματι που πλεει στον ουρανο ή εναν καταρραχτη, αλλα θα ηταν ψεμα, απλα θα ξεγελουσες τις αισθησεις σου για λιγο. Για οσο κραταει το ξορκι θα βλεπεις, θα ακους, θα νιωθεις αυτο που που νομιζεις οτι δημιουργησες, αλλα στην πραγματικοτητα μονο εσυ θα μπορεις να το δεις, γιατι οι υπολοιποι θα εξακολουθουν και βλεπουν το αντικειμενο οπως ειναι στην πραγματικοτητα. Βλεπεις η Ψευδαισθηση λειτουργει μονο για σενα. Υπαρχει μια περιπτωση να δει και αυτος που βρισκεται απεναντι σου ο,τι βλεπεις και εσυ. Να ειναι αρκετα ευπιστος και να σε εμπιστευεται απολυτα.Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-6527011105283627732019-06-30T00:20:00.000+03:002019-06-30T00:22:12.523+03:00Χαρτινα ονειρα<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2321576352/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=521420808/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://messagetobears.com/album/maps">Maps by Message To Bears</a></iframe>
Θα κανεις χαρτινα ονειρα,<br />
απο αυτα που δεν αντεχουν τη βροχη,<br />
θα λιωνουν στις πρωτες σταγονες.<br />
Οταν θα τα βλεπεις να γεννιουνται<br />
θα σου φαινονται μαγικα, θα λαμπουν,<br />
μα συντομα το φως τους θα ασθενει<br />
το χραμι της ζωης σου θ απομεινει ξεφτια<br />
θα σβηνουν αργα απο τα ματια σου,<br />
θα γινονται μια αναμνηση οπως τοσες αλλες<br />
κι αυτη θα δινει τη θεση της σχεδον χαιρεκακα<br />
σε μιαν αχλη που θα σκεπαζει το μυαλο σου.<br />
Ολα θα μενουν μετεωρα και θολα<br />
μεχρι που θα γινουν ενα αχνο συννεφο<br />
που θα σε ακολουθει,<br />
μεχρι να χαθει μαζι σου στην ομιχλη<br />
και θα στεκεις να αναρωτιεσαι<br />
αν κατι απο ολα αυτα ειχε υπαρξει.<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=324144863/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=520154476/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://hungry-ghosts.bandcamp.com/album/hungry-ghosts-ep-1997">HUNGRY GHOSTS (EP) 1997 by HUNGRY GHOSTS</a></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-64969779418050414012019-06-23T10:15:00.001+03:002019-06-23T10:15:18.274+03:00Francis A Willey - THE ROMANTICIST<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/RnEzKI06dBw" width="459"></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-72778735502344523542019-04-11T15:54:00.001+03:002019-06-23T10:35:30.218+03:00Ο χορος των πνευματωνγεμισε το μυαλο μου με εικονες και λεξεις.
λεξεις που δεν βολευονται η μια διπλα στην αλλη, εικονες που εχουν χασει τη σειρα τους.
<iframe style="border: 0; width: 100%; height: 120px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2907002749/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=3321009652/transparent=true/" seamless><a href="http://sangredemuerdago.bandcamp.com/album/noite">Noite by SANGRE DE MUERDAGO</a></iframe>
ενα φαναρι μου κλεινει το ματι, δυο δειχτες κυνηγιουνται πανω σε μια λευκη επιφανεια, το φαναρι να επανερχεται ξανα και ξανα αναβοσβηνοντας ρυθμικα μεσα σε μια λιμνη βουλιαγμενη στην ομιχλη, ενω μια βαρκα στεκει στην οχθη περιμενοντας τους γερανους που δεν θα ερθουν ποτέ.
<iframe style="border: 0; width: 100%; height: 120px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1792594835/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2295310018/transparent=true/" seamless><a href="http://astralingua.bandcamp.com/album/safe-passage">Safe Passage by Astralingua</a></iframe>
γραμματοσειρες και οι γερανοι σ ενα σφιχταγκαλιασμα με τους μαυρους ογκους των κτιριων στο λιμανι, ενα πορτοκαλι τοσο απαλο σαν χαδι και πισω απο ολα... μια μουσικη που τα συνδεει...
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/rs7k1bfBNt8" width="560"></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-46572070421111279002019-03-25T21:47:00.002+02:002019-03-25T21:51:34.174+02:00ο παικτηςΜια φορα που λες ηταν ο … (βαλε οποιο ονομα θελεις, δεν θα κολλησουμε εκει). Πολυ καλο παιδακι (λες και υπαρχει κανενα κακο), πολυ καλος μαθητης και γλυκυτατο πλασμα, αλλα (γιατι παντα υπαρχει ενα αλλα, αλλιως τι ενδιαφερον θα ειχε η ιστορια), αλλα, λοιπον, ειχε ενα παθος (και καποιους, ονοματα δε λεω, να το συντηρουν και να το ενισχυουν, αυτο το παθος). Ποδοσφαιρο. Μαλιστα. Οχι μονο εβλεπε, αλλα τον πηγαιναν και στο γηπεδο.<br />
<br />
Τα βραδια, πριν κοιμηθει, ονειρευοτανε οτι εμπαινε στο Καμπ Νου ή το Ανφιλντ ή το Αλιανζ Αρενα -σαν παικτης, ε; οχι θεατης- (και δεν αναφερω ελληνικα γηπεδα αφενος για να μην παρεξηγηθουμε και χαθουμε στη μεταφραση, αφετερου γιατι οι στοχοι του ηταν υψηλοι, στηνκορυφη της Ευρωπης ηθελε να φτασει, την κορυφη της Ελλαδας βλεπεις την ειχε δεδομενη, μη σου πω και χ@#@#μενη και δεν κανει).<br />
<br />
Αρχισε τις προπονησεις μια Τεταρτη -ας πουμε, για τη ροη τηςαφηγησης. Ο προπονητης τον εβαλε αμεσωςστη βασικη 11αδα και να τα χαμογελα στο μπαμπα και να στα ωπα ωπα ο μικρος. Σουτ σε αδεια εστια με σημαδι τα περιστερια ομικρος; “Μπραβο, παιχταρα μου”, ο προπονητης. Στραβοκλωτσης και ανατσουμπαλος ο μικρος; “Παμε παιχτουρα”, ο προπονητης. Βλεπεις ο μπαμπας ηταν στο ΔΣ της ομαδας, ειχε και τον τροπο του, να χασει το κελεπουρι ο προπονητης; Ηταν κι αυτο το απειλητικο βλεμμα της μαμας του μικρου προς τον μπαμπα -μανα ηταν τι να κανει;- “Ενα ονειρο εχει το παιδι. Δε θα του ψαλιδισουμε εμεις τα ονειρα του”.<br />
<br />
Για να μην τα πολυλογω, ο μικρος ειχε και αλλα ταλεντα. Να στις ξενες γλωσσες ας πουμε, Γαλλικα και Γερμανικα, να ναι καλα το σχολειο, αλλα η κουβεντα της μανας δεν αφηνε περιθωρια για συζητησεις. “Θα κανει το ονειρο του πραγματικοτητα. Θα γινει διασημος ποδοσφαιριστης”. Παντως απο ποδοσφαιρο το παιδι, ηταν αλλου 'ντ' αλλου. Ετρεχε με τη μπαλα ή και χωρις αυτην, σουταριζε με δυναμη και στυλ -που χε ξεπατικωσει απο την ΤV- αλλα για εναν περιεργο λογο η μπαλα κατεληγε απελπιστικα οπου να ναι και παντα εκτος γηπεδου.<br />
<br />
Οι συμπαικτες του ηταν εξαλλοι, οι βοηθοι προπονητες τραβουσαν τα μαλλια τους. Η ομαδα πηγαινε απο το κακο στο χειροτερο. Οι αντιπαλες ομαδες γελουσαν με τον προπονητη. Ειχαν γινει ο περιγελος, αλλα δεν εδειχνε κανεις απο τους πρωταγωνιστες να ενοχλειται. Οι γονεις της ομαδας ηταν εξω φρενων. Μεχρι και μηνυσεις ανταλλαχθηκαν (απ ο,τι καταλαβαινεις οταν τα πνευματα οξυνονται, ο ελεγχος εχει παει ταξιδι). <br />
<br />
Ο δε μικρος κυκλοφορουσε στο σχολειο και δηλωνε μεγαλος ποδοσφαιριστης και ταλενταρα και εκανε μεχρι και σεμιναρια στους μικροτερους μαθητες και ειχε, η αληθεια ειναι, εναν τουπε καπως: “Ειμαι ο καλυτερος που περασε απο δω, θα σεβεστε”.<br />
<br />
Βλεπεις σ αυτην την κοινωνια ο,τι δηλωσεις εισαι και οσα απωθημενα εχεις, με τους καταλληλους ανθρωπους στην καταλληλη θεση και σωστους χειρισμους, τα βγαζεις. Να κι εγω τωρα ας πουμε, ειχα απωθημενο να γινω συγγραφεας και θεωρω οτι μπορω να γραψω και βιβλιο, εχμ, αντε εστω διηγημα. Τι; Οχι; Ποιος θα με εμποδισει; Τα κβαντικα τσακρα μου και το τριγωνο Ερμη-Δια με ευνοουν… (οκ δεν ξερω τι ειπα τωρα, αλλα δεν ειμαι μαθηματικος ή φυσικος, μονο αυτοι μπορουν να τα χρησιμοποιουν; η γνωση ειναι για ολους)<br />
<br />
Η ιστορια ειναι προϊον μυθοπλασιας ή παλι τωρα που το σκεφτομαι, οχι. Ισως σε αλλο επιπεδο. Σε ενα παραλληλο συμπαν. Σε μια αλλη ιστοριογραμμη του χωροχρονου.<br />
Α! Και δεν εχει τελος, αφενος γιατι δεν μ αρεσει να δινω τελος, ο καθενας την τελειωνει με τον τροπο του, ελευθερη βουληση κλπ και αφετερου γιατι ειναι σε εξελιξη…<br />
<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/VqGfAX-NzR0" width="560"></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-39667400841075712932019-03-10T23:48:00.000+02:002019-03-10T23:48:12.198+02:00τα γυαλινα δακρυα<div style="text-align: justify;">
Ενας ηχος σαλευει στα δεντρα, αγγιζει την κρυα επιφανεια και τρομαγμενος ψαχνω να βρω σημαδια ζωης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Καλως ηρθες, ακουσα μια φωνη, τοσο απαλη οσο και αποκοσμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εψαξα γυρω μου, μα ιχνος παρουσιας δεν εππιβεβαιωνε την προελευση της φωνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Εδω ειμαι. Σε κοιταζω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ενα μικρο ακαθοριστο κατι φαινοταν να ειναι η πηγη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Πολλοι ερχονται και στεκονται οπου κι εσυ. Δε μοιαζεις μ αυτους. Δεν ξερω ποιος εισαι, μητε απο που ερχεσαι και τι σε φερνει εδω, μα εισαι ο πρωτος που πραγματικα ειδε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χωρις να καταλαβαινω απεμεινα να κοιταζω αυτο το μικρο ακαθοριστο κατι ακριβως κατω απο τα ματια μου και λιγο αριστερα μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Αν εχεις χρονο και θελεις, μπορω να σου χαρισω μια ιστορια. Μα θα ζητησω κι εγω κατι απο σενα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οδηγημενος απο την περιεργεια, παροτι κακος μου συμβουλος τις περισσοτερες φορες, απαντησα σαν υπνωτισμενος με ενα νευμα, μη θελοντας να χαλασω τη μαγεια της στιγμης, και, για καποιον ανεξηγητο λογο, χωρις καμιια επιπφυλαξη για αυτο που θα μου ζητουσε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Εισαι γενναιος. Περασες την πρωτη δοκιμασια. Δεχτηκες το ανταλλαγμα, χωρις να ρωτησεις τι θα ειναι. Η ιστορια που θα ακουσεις ειναι τοσο παλια οσο κι ο χρονος. Ολοι οσοι υπηρξαν σ αυτην ηταν προσωπα υπαρκτα. Μα απο ενα παιχνιδι της μοιρας, οι αρετες τους τους οδηγησαν στην τραγωδια. Η τραγικη ειρωνεια τους εκανε ν αλλαξουν, καθως μια σειρα απο ατυχη γεγονοτα τους οδηγησε στο βυθο της λιμνης. Ξερεις πώς λεγεται η λιμνη μπροστα σου; Λιμνη της λυτρωσης και υπαρχει μονο ενας δρομος που οδηγει σ αυτην. Ειναι μια ιστορια που λεγαν τα ξωτικα και σαν φυγαν, αφησαν εμενα εδω, να τη λεω σε οποιον περναει τις δοκιμασιες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κοιταξα γεματος απορια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Τι ειναι αυτο που δεν εχεις ποτέ ενω υπαρχει απειρο;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Εχω οσο χρονο χρειαζεται για να ακουσω αυτη την ιστορια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κερδισα ενα βλεμμα ολο επιδοκιμασια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Η απαντηση που εδωσες δειχνει οτι εισαι ετοιμος. Οχι γιατι ανεφερες το χρονο, αυτο θα το εβρισκε ο καθενας, μα γιατι μου χαρισες το χρονο σου και αυτο σε κανει σπανιο. Ολοι νομιζουν οτι ειναι ενα ομορφο τοπιο, απλα ενα ομορφο θεαμα, ενα ακομη ομορφο τοπιο στα εκατομμυρια που υπαρχουν. Αυτο που το κανει ξεχωριστο, και κανει και σενα ξεχωριστο, ειναι οτι σταθηκες λιγο παραπανω απο ενα κλικ για να ακουσεις οσα εχουν να σου διηγηθουν τα γυαλινα δακρυα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με φωνη τοσο απαλη οσο ενα πουπουλο βαλθηκε να αφηγειται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Μια φορα και δυο νυσταγμενα και κρυα φεγγαρια, την πρωτη πανσεληνο της νεας χρονιας την περιμενε. Εκει που ειχαν συμφωνησει. Στην οχθη της λιμνης. Ηταν η λιμνη που τον τραβουσε κοντα της ή η μοιρα επαιζε τα παιχνιδια της... Ο υδατονος ογκος ηταν κομματι του εαυτου του. Απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του, θυμοταν παντα και αυτη τη λιμνη. Οταν ηταν μικρος ηταν το κρυσφυγετο του, ο χωρος που επαιζε και μαθαινε. Μεγαλωνοντας εγινε το μυστικο του. Απομονωνοταν για να διαβασει, να γραψει, να ακουμπησει οσα σκεφτοταν σε τετραδια που κουβαλουσε παντα μαζι του. Οπου και να πηγαινε αλλου, ενιωθε να πνιγεται. Μικρα και στεναχωρα. Απο την ιδιοσυγκρασια του ηταν μοναχικος, δεν εκανε παρεα με αλλα παιδια, μεγαλωσε μονος του. Ο ιδιος δεν το βλεπε ετσι, ειχε τη λιμνη του και ολα οσα κατοικουσαν εκει. Κανεις δεν ηξερε οτι μιλουσε με τα πραγματα. Οι φιλοι του ηταν τα εντομα και μικρα ζωα που εβρισκαν καταφυγιο στους θαμνους ή τα πλασματα της λιμνης. Περνουσε μερες ολοκληρες συζητωντας μαζι τους. Ποτε με μια μελισσα, ποτε μ εναν σκιουρο. Ακομα και καυγαδες εστηνε μαζι τους -σπανια, βεβαια, ειναι η αληθεια. Τα χελια ηταν τα πιο εκνευριστικα, μαζι τους ποτε δεν ειχε καλες σχεσεις. Οταν μεγαλωσε ζωγραφιζε, ολα οσα δεν υπηρχαν γυρω του, ολα τα πλασματα της φαντασιας του, τους εδωσε σχημα και μορφη, απορροφημενος με τις ωρες κοιταζε μονο το χαρτι μπροστα του. Επλαθε ιστοριες για τα πλασματα της λιμνης και ζωγραφιζε στις γωνιες και τα περιθωρια σκηνες απο οσα η φανατασια του τού υπαγορευε. Ιστοριες για την κυρα της λιμνης κι μια περιεργη φιγουρα που ηταν παντα κοντα της αλλα οχι διπλα της. Παντα στην οχθη της λιμνης τοποθετουσε την αντρικη φιγουρα του, παντα μεσα στη λιμνη η γυναικεια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και ειναι ωρα να βαλω στην ιστορια και κεινην.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ηταν τελος καλοκαιριου. Καθε φορα που την εφερνε ο δρομος απο το μικρο χωριο, κατεβαινε ως τη λιμνη και σταματουσε να τον περιεργαστει. Το φερσιμο του της φαινοταν περιεργο. Ηταν ο,τι πιο αλλοκοσμο ειχε συναντησει στα ταξιδια της, αλλα για καποιον ανεξηγητο λογο, ενιωθε μια οικειοτητα να τον παρακολουθει πώς αφηνε το βλεμμα του να ταξιδευει στη λιμνη, πώς κρατουσε το πινελο, ποσο απαλα αγγιζε με το μολυβι το χαρτι. Χαμογελουσε καθε φορα καθως επιβεβαιωνοταν οτι θα τον βρει εκει στην οχθη. Ηταν κι εκεινος διαφορετικος οπως κι αυτη. Για καιρο πολυ δεν του μιλουσε, απλα τον κοιταζε, χαμενο σ εναν κοσμο δικο του που επαιρνε μορφη και ηχο, τις σπανιες φορες που διαβαζε φωναχτα οσα ειχε γραψει, και το περιεργο ηταν οταν συγκεντρωνονταν μπροστα του, για να τον ακουσουν, πλασματα που η ιδια δεν ειχε δει ποτε της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μεχρι που ενα παγωμενο απογευμα ενα κυμα στη λιμνη που σηκωθηκε χωρις αερας να χει φυσηξει, τον εκανε να γυρισει και να τη δει. Εμεινε ακινητη, σχεδον κρατωντας την αναπνοη της. Της εκανε νοημα να καθισει κοντα του. Του φανηκε περιεργη, γιατι ενω εδειχνε να εχει ερθει απο τη λιμνη, τα ρουχα της δεν ηταν βρεγμενα. Παροτι αραξενευτηκε, συνεχισε να γραφει και να σχεδιαζει. Του χαμογελασε και τον πλησιασε. Τοτε ηταν που προσεξε οτι το προσωπο της κυρας της λιμνης, που εδω και καιρο αυτος ζωγραφιζε, ηταν το δικο της και η αντρικη φιγουρα διπλα στη γυναικα της ζωγραφιας, που το φορεμα της ειχε το μπλε χρωμα της λιμνης, ηταν αυτος. Απεμεινε σαστισμενη να τον κοιταζει, ποτε αυτον και ποτε το σχεδιο του. Δεν σταματουσε να γραφει και να σχεδιαζει, δεν σηκωνε το κεφαλι του, δεν μιλουσε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Συνεχισε να ερχεται καθε μερα, απο τοτε, και καθοταν παντα αμιλητη διπλα του. Ενα σημειωμα που της εδωσε την εκανε να σαστισει. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Ποια εισαι;» τη ρωτουσε στο χαρτακι. «Γραψε μου, δεν ακουω, δεν μπορω να μιλησω». Σαστισε και χαμογελωντας του, σημειωσε στο χαρτι το ονομα της. Καθε μερα ηταν εκει καθισμενη στο πλάι του. Μηνες ολοκληρους. Περνουσαν τις μερες και τις νυχτες μαζι. Στη σιωπη. Ειχαν το δικο τους τροπο να επικοινωνουν. Οσα ηθελε να της πει της τα εγραφε ή τα ζωγραφιζε. Οσα του ελεγε, του τα εδειχνε ή τα τραγουδαγε συνοδευοντας τα με κινησεις. Τον εμαθε να διαβαζει τα χειλη της, του εδειξε πώς να νιωθει τη μουσικη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σιγα σιγα την ερωτευτηκε. Σιγα σιγα τον ερωτευτηκε. Μα εφτασε η μερα που επρεπε να φυγει για το μακρυ της ταξιδι. Σαν του το ειπε, τον ειδε οτι φοβηθηκε, δεν ηθελε να τη χασει. Του υποσχεθηκε, ομως οτι θα ξαναρθει. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Θα γυριζω καθε χρονο μολις τα δεντρα θα γεμιζουν χρωματα. Θα χανομαι οταν εμφανιζεται το κιτρινο, μα σαν βγαινουν τα πολυχρωμα θα ειμαι εδω, μαζι σου ».</div>
<div style="text-align: justify;">
Οσο κι αν προσπαθησε να τον ησυχασει, δεν τα καταφερε. Το επομενο πρωι και ολα τα πρωινα εκεινου του χειμωνα, ζωγραφιζε μονος στη λιμνη, και το μονο που ακουγαν τα πλασματα που μαζευονταν γυρω του ηταν ακαταληπτοι ηχοι και κραυγες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μια σκοτεινη χειμωνιατικη νυχτα, με την καρδια σαν ποταμι με τις οχθες ξεχειλες ειχε περασει ωρες ν αφουγκραζεται το τοπιο, χωρις να νιωθει την παρουσια της. Μια κινηση στη λιμνη του τραβηξε την προσοχη. Το χερι που κουνιοταν σ εναν ξεφρενο ρυθμο το γνωριζε. Ηταν αυτο που τον οδηγουσε στα μονοπατια της μουσικης. Ηταν αυτη που τοση ωρα τον φωναζε, ειχε ερθει κι αυτος δεν την εβλεπε. Το χερι της κουνιοταν προσπαθωντας να του τραβηξει την προσοχη. Μεχρι να φτασει κοντα της και να την τραβηξει, ο βυθος την ειχε ηδη κρατησει κοντα του στα σκοτεινα θαλαμια των χταποδιων. Αφεθηκε να βουλιαξει κι ο ιδιος στα νερα, μαζι με την κυρα της λιμνης, ψιθυριζοντας για πρωτη φορα στη ζωη του:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεν ηρθες, δεν ηρθες ποτέ»...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ωρα που το φεγγαρι ελαμπε, εφτασε στη γνωστη γωνια στην οχθη της λιμνης. Δεν τον ειδε στη θεση που καθοταν παντα. Τον ειδε να χτυπαει μανιασμενα την επιφανεια της λιμνης και ξαφνικα να χανεται απο τα ματια της. Σταθηκε στην οχθη της λιμνης και του φωναξε: </div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεν το βρηκες το μηνυμα. Δεν το διαβασες ποτέ». Σηκωσε μια πετρα, που απο κατω της εκρυβε ενα χαρτι διπλωμενο. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Μην αφησεις τους φοβους σου να σε τραβηξουν στη λιμνη. Οι φοβοι σου ειναι οι πετρες που κουβαλας παντα στις τσεπες σου». </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκλαψε και τα δακρυα της εγιναν γυαλινοι σταλαγμιτες στις οχθες της λιμνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κυρα της λιμνης ηταν τεσσερις μηνες το χρονο αναγκασμενη να ακολουθει το βασιλια των νερων στον υγρο ταφο. Ηταν η βασιλισσα των νερων. Μη με ρωτησεις γιατι. Αυτο ειναι αλλη ξωτικοϊστορια. Ηταν η μοιρα της και την υπακουσε. Εξι μηνες ζουσε πανω στη γη και τους υπολοιπους στο βυθο. Μα αυτος δεν την πιστεψε. Κοιταξε την τελευταια σελιδα στο τετραδιο του. Η φιγουρα του, που παντα ζωγραφιζε στην οχθη της λιμνης, αυτη τη φορα δεν υπηρχε στο περιθωριο της σελιδας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απο τοτε, καθε χειμωνα, η κυρα της λιμνης επιστρεφει στο αγαπημενο της σημειο στην οχθη, αφηνει γυαλινους σταλαγμιτες να γυαλιζουν και να παιρνουν τα χρωματα της λιμνης και τ ουρανου. Για λιγο. Για οσο κραταει μια ανασα. Μετα χανεται στη λιμνη μεσα στην ομιχλη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απεμεινα να κοιταζω τα γυαλινα απομειναρια της ιστοριας και η φωνη συνεχισε:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Ολοι νομιζουν οτι ειναι ενα ομορφο τοπιο, απλα ενα ομορφο θεαμα, ενα ακομη ομορφο τοπιο στα τοσα που υπαρχουν. Αυτο που το κανει ξεχωριστο και κανει και σενα ξεχωριστο ειναι οτι σταθηκες λιγο παραπανω για να ακουσεις οσα εχουν να σου διηγηθουν τα γυαλινα δακρυα... της Σεληνης.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-37740985793875572122019-02-20T00:22:00.002+02:002019-02-20T00:22:50.420+02:00γατες<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8uS3_G6OCWtE1G3f2Qq7BIkrWN55eL3dryaWyIhBTHk-n7SrAYATjRSem0XCYO7LEvBrzc1qqDWKcH2Uir2pKAWjWuhD_pIvw5-zbAHYIBX2BT94VLvtpiFgBIF9t8Ubbvk4khHOcm1CW/s1600/Nadezhda+Pavlyuchkova+cats.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="817" data-original-width="1225" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8uS3_G6OCWtE1G3f2Qq7BIkrWN55eL3dryaWyIhBTHk-n7SrAYATjRSem0XCYO7LEvBrzc1qqDWKcH2Uir2pKAWjWuhD_pIvw5-zbAHYIBX2BT94VLvtpiFgBIF9t8Ubbvk4khHOcm1CW/s320/Nadezhda+Pavlyuchkova+cats.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small; text-align: start;">photo: Nadezhda Pavlyuchkova</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μια ζωη ακινητες. Ολοι τις ηξεραν σαν μανα και κορη. Πού τις εχανες πού τις εβρισκες, στο παραθυρο ταμπουρωμενες. Παιρναν μια βολικη σταση κι ηταν ικανες να καθονται εκει ολη μερα. Δεν τους ξεφευγε η παραμικρη κινηση. Ποιος περνουσε, τι φορουσε, πώς κοιτουσε, με ποιον ηταν, ποια ηταν αυτη διπλα του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μαλλιοτραβηγματα και φωνες, προσβολες και απειλες αποτελουσαν καθημερινο μενου. Οι νυχιες ηταν σημαδια αιματηρης μαχης μεταξυ τους. Παντα η μια εκανε πισω, κι οσο αφηνε χωρο, η αλλη τον καταλαμβανε. Ετσι απλωθηκε η Σαλαϊδη και ξεσπαθωνε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλλη θες απο φοβο, θες απο δειλια, υποταχθηκε, κουρνιαζε διπλα της και εμαθε να μην της ξεφευγει ουτε σκια. Οσο κι αν λιγουρευτηκε τους νεοσους που ξεστρατιζαν, ποτε δεν εμπηξε τα δοντια της στην απαλη σαρκα τους. Το βημα που τη χωριζε απο το εξω δεν το εκανε ποτέ. Ισως καλυτερα, φτωχεια, αγριες καταστασεις, πού να παλευεις, σκεφτοταν. Τουλαχιστον, εκει που ηταν, ενα πιατο φαϊ το ειχε και δεν κινδυνευε κιολας. Λιγο το χεις;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποτέ δεν αναρωτηθηκαν πώς τις εβλεπαν οι απ εξω και γιατι καποιοι τους χαμογελουσαν κιολας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιος ξερει τι σκεφτονται ετσι που μας βλεπουν να σκοτωνομαστε. Με τα χαλια σου γελανε, συνηθιζε να λεει η Σαλαϊδη, μισοκλεινοντας τα ματια. Κι ολο μουρμουρανε: γατουλες, γατουλες... ηθελα να ξερα τι κοιτανε... δεν εχουν ξαναδει γατες;</div>
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2675914396/size=small/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/track=333858169/transparent=true/" style="border: 0; height: 42px; width: 100%;"><a href="http://theresalight.bandcamp.com/album/a-long-lost-silence">A Long Lost Silence by There's A Light</a></iframe>
Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-57095461012176264692019-02-20T00:14:00.001+02:002019-02-20T00:15:29.392+02:00the raven<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3396005707/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=4209522792/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://osifolk.bandcamp.com/album/uthuling-hyl">Uthuling Hyl by OSI AND THE JUPITER</a></iframe>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Εκανα παντα κυκλους πετωντας πανω απο το κεφαλι της. Αορατο γυροφερνα και μπερδευομουν στα μαλλια της. Την παρακολουθουσα σιωπηλο κι ανεκφραστο, δεν ηταν ακομα ωρα. Περιμενα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη ζωη της δεν αφηνε χναρια. Δεν κρατουσε τιποτα απο τα παλια. Αδειαζε. Πετουσε. Ο,τι αγγιζε το παρελθον, το ξεφορτωνοταν. Δεν ηθελε σχεσεις με οσα αφηνε η ζωη και η λεξη αναμνηση της ηταν αγνωστη. Το συναισθημα απουσιαζε. Δεν ενιωσε να δενεται ουτε με κεινα τα μικρα, για να καταλαβεις οτι ηταν εστω ικανη να αισθανθει ψηγματα τρυφεραδας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδω δεν δεθηκε ποτέ της με ανθρωπους, μονο γαντζωθηκε πανω τους κι οταν εφυγαν, εχασε τη ζωη της. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι εγω ολο και κοντοστεκομουν, ζυγωνα. Τα φτερα μου την τυλιγαν αργα, μεχρι που θρονιαστηκα στον ωμο της. Τωρα ζω διπλα στην ανασα της. Την ακουω να ταξιδευει στο παρελθον αναζητωντας οσα αφησε να φυγουν και οσα εδιωξε... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-65575386330790809022018-09-28T00:30:00.000+03:002018-09-28T00:33:51.263+03:00Η μνημη ειναι σπιτι. <div style="font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
<span style="color: white;">Η μνημη ειναι σπιτι. Καθε δωματιο, διαδρομος, επιπλο κραταει τα προσωπα, τις μυρωδιες, τις εικονες και τους ηχους, που αφησαν το συναισθηματικο τους χναρι πανω τους. Οσα εμαθα, οσα εζησα, οσα σκεφτηκα, η ταυτοτητα μου, ο,τι εγινα, ειναι χαραγμενα σε ολες τις επιφανειες μεσα στα δωματια, καποια φυλαγμενα καλα μεσα σε σεντουκια. </span></div>
<div style="font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="color: white;">Μεχρι τη στιγμη που οι χωροι αρχιζουν να γινονται ανοικειοι, που οι πορτες σφαλιζουν μια μια, απαγορευοντας μου την εισοδο στα δωματια. Καποιες μενουν<span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: inherit;"> μισανοιχτες, μα και σε εκεινα τα δωματια ελοχευει η ομιχλη και δεν μ αφηνει να δω ξεκαθαρα. Μπερδευω προσωπα και χωρους πια. </span></span></div>
<div class="text_exposed_show" style="display: inline; font-size: 14px;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEmU5yGB3B5rjX9Mpt1gRZ-wlv487rkRaFl6kTrPoe_Tz1bwAHVxaTLUGtnUrM1yfxP5xEFJaEDJMO4XK0ar4AfFKSZ1cWtubojhniDs4IoLRdCcAuW4QUUdR6v452VU8z3GerJAHP9AbW/s1600/malevic.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: white;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1552" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEmU5yGB3B5rjX9Mpt1gRZ-wlv487rkRaFl6kTrPoe_Tz1bwAHVxaTLUGtnUrM1yfxP5xEFJaEDJMO4XK0ar4AfFKSZ1cWtubojhniDs4IoLRdCcAuW4QUUdR6v452VU8z3GerJAHP9AbW/s320/malevic.jpg" width="310" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: white; color: white; font-size: 14px; text-align: left;">Καζιμιρ Μαλεβιτς, Κοκκινο τετραγωνο, ΚΜΣΤ</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px;">
<span style="color: white;">Το παρον και το παρελθον διαχωριστηκαν. Το παρελθον αυτονομηθηκε και κλειδωνει τα δωματια, αφηνει ανοιχτα -κι αυτο για λιγο διαστημα- τα δωματια που ειχαν απομεινει στη σκονη του χρονου. Ξαφνου εκεινα τα παλια ξεχασμενα δωματια αποκτουν ολοενα και περισσοτερο φως, ολοενα και μεγαλυτερη σημασια. Το ποδια μου με οδηγουν ολο και πιο πισω, αποκοπτομαι απο το τωρα. Το ταξιδι στο παρελθον δεν εχει ουτε εικονες, ουτε ανθρωπους απο το παρον. Το παιδι μου γινεται αδερφη μου και ο αντρας μου ειναι ο πατερας μου. Η σκεψη μου ανεξελεγκτα ακολουθει δικες της διαδρομες. Οι τοιχοι γινονται παραθυρα απ οπου ξεπροβαλλει ο αντρας μου, που εδω και χρονια εχει κινησει για το μακρυ ταξιδι, και με φωναζει να βιαστω να παμε σπιτι μας. Μα ειμαι στο σπιτι μου ή δεν ειμαι; πού ειμαι; Το μυαλο μου παιζει παιχνιδια, καμια φορα το καταλαβαινω, συνηθως μου το λενε οι αλλοι. Μα ειναι ξεκαθαρα μερα, τι κι αν το σκοταδι εχει καλυψει τα παντα εξω;</span><br />
<span style="color: white;">Ολα απομακρυνονται και καταληγουν στα παιδικα μου χρονια, οταν εψαχνα το παπουτσι μου για να μη μαλωσει η δασκαλα.</span><br />
<span style="color: white;">Τα νηματα της ζωης μου εχουν μπερδευτει και ακολουθουν τη δικη τους πορεια. Δεν οριζω πια μητε τη σκεψη μου, μητε το σωμα. Αν θελω να επιβιωσω πρεπει να με φροντιζουν. Ξενα προσωπα. Δεν τα γνωριζω. Ποια ειναι ολα αυτα τα προσωπα που εχουν γεμισει το συμπαν μου; Τα αγαπησα; Με αγαπησαν;</span></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<span style="color: white;">Η ομιχλη μια ξεμακραινει απο τα δωματια, μια τα γεμιζει. Κι εγω συνεχιζω το ταξιδι προς την αρχη. Εκει βρισκονται ολα οσα με σημαδεψαν και οσα χαραξαν την πορεια της ζωης μου. Αλλωστε εκεινες οι μνημες, αυτες οι αναμνησεις ειναι πια ο κοσμος μου. Ξερω θα καταληξω στη σοφιτα αγκαλια μ εκεινη την πανινη κουκλα που ειχε ραψει η μανα με πανακια που ειχαν περισσεψει, απο τι, μη με ρωτας, δεν θυμαμαι και δεν ξερω αν εχει σημασια πια.</span><br />
<a class="_58cn" data-ft="{"type":104,"tn":"*N"}" href="https://www.facebook.com/hashtag/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CF%85%CF%87%CF%84%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B7?source=feed_text" style="cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;"><span class="_5afx" style="color: white; direction: ltr; font-family: inherit;"><span aria-label="hashtag" class="_58cl _5afz" style="font-family: inherit; unicode-bidi: isolate;">#</span><span class="_58cm" style="font-family: inherit;">καληνυχτα_και_καλη_τυχη</span></span></a></div>
<div style="font-family: inherit; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br /></div>
</div>
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/rUL04sHIVhI" width="560"></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-47129631953865809362018-01-02T10:52:00.002+02:002018-01-02T10:54:20.950+02:00νεα χρονια<br />
<iframe allow="encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" gesture="media" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/43zzw6keaoE" width="560"></iframe><br />
<br />
Η ζωη μας.<br />
Ολα οσα μας διαμορφωνουν, οι φοβοι μας, τα κομβικα σημεια της πορειας μας, οι αποφασεις μας ειναι η πρωτη υλη της αφηγησης μας και αυτη σχεδιαζει το μονοπατι που ακολουθουμε στο σκοταδι.<br />
Συνδεομαστε με ανθρωπους, δημιουργουμε οικογενειες, οχι με τη στενη εννοια του ορου, αλλα δεσμούς με ανθρωπους που μοιραζομαστε κοινα ονειρα, ιδανικα και αναζηταμε το φως μεσα στο σκοταδι.<br />
Κανεις δεν ξερει τι θα ακολουθησει, ποια μονοπατια θα διαβουμε, ποιε ςπειλογες θα υπερισχυσουν, τι θα φερει η νεα χρονια.Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-70583811706830077752017-11-13T23:25:00.000+02:002019-02-20T00:29:43.442+02:00αλλες ιστοριες<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2452058942/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://1631recordings.bandcamp.com/album/cry-wolf">Cry Wolf by Angus MacRae</a></iframe>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Mια φορα και δυο φεγγαρια, στην ακρη του χρονου, οπως την οριζουν οι παλιες ιστοριες που υφαινουν τα ξωτικα στο δασος της ομιχλης, ηταν μια νυχτοπεταλουδα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Παγιδευμενη για παντα σ ενα γυαλινο μπουκαλι, που με δικη της θεληση αρχικα μπηκε, ταξιδευε τις θαλασσες του χαους μεσα στο μπουκαλι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η νυχτοπεταλουδα εψαχνε παντα να βρει... τι; κανεις δεν εμαθε. γιατι; απλα δεν την ρωτησε. πώς ενιωθε; κανεις δε νοιαστηκε να ρωτησει και να περιμενει ν ακουσει την απαντηση της. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συναντησε πολλα καινουρια προσωπα, γνωρισε πολλα μερη. Μεχρι που αποφασισε να σπασει το γυαλινο μπουκαλι που τη φιλοξενουσε τοσα χρονια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα μεινεις μονη σου, ακουστηκε μια φωνη. Θα ξεκοπεις απο οσα σε δενουν, μια αλλη. Δεν θα μπορεσεις να ξαναμπεις στο μπουκαλι σου αφου θα το εχεις σπασει, μια ακομη. Θα τραυματιστεις απο τα γυαλια, ειπε η πιο αποφασιστικη φωνη οταν την ειδε να χτυπαει με ολη της τη δυναμη τα τοιχωματα του μπουκαλιου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μ ενα ξαφνικο "σωπαστε" ολες σταματησαν και την ιδια στιγμη η νυχτοπεταλουδα επεφτε με ολη της τη δυναμη πανω στο πλευρικο τοιχωμα του μπουκαλιου κανοντας το να σπασει με δυναμη πανω σε αιχμηρα βραχια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ασθενικο φως του ηλιου εκεινο το πρωινο τη βρηκε ματωμενη αναμεσα στα μυτερα βραχια μιας αποκρημνης ακτης και σε γυαλια που αλλα ειχαν μπηχτει βαθια στο κορμι της και αλλα της ειχαν χαρακωσει το προσωπο και τα μπρατσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- ετσι κι αλλιως, παντα μονη μου ημουν... απο παιδι, σκεφτηκε και εκλεισε τα ματια</div>
<br />
<br />Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-41636740778862672942017-09-01T00:11:00.000+03:002017-09-01T00:11:06.277+03:00λεξεις χαμογελα<br class="Apple-interchange-newline" />
δεν υπαρχουν τελειες, μια ειναι μονο η τελεια, οταν φευγουμε...<br />
<br />
κατα τ αλλα υπαρχουν αποσιωπητικα για να δηλωνουν τη συνεχεια,<br />
κομματα που σηματοδοτουν τη διαφορα, ανω τελειες που θα σημαιναν την αλλαγη, θαυμαστικα που μεταφερουν αμηχανια, γιατι τους φαινεται πολυ αποτομο να κλεισουν με μια τελεια, νομιζουν οτι ειναι ευγενικοτερο να κανουν την εμφανιση τους!<br />
σημεια στιξης που φερνουν τη μεταμορφωση·<br />
<br />
μα πισω τους υπαρχουν μονο ανθρωποι· αυτοι που αντιλαμβανονται, λες και οσφραινονται στον αερα οτι κατι σου συμβαινει και χωρις δευτερη σκεψη ειναι εκει διπλα σου·<br />
<br />
και περα απο τα σημαδακια ξερουν οτι το μονο που πραγματικα χρειαζεσαι ειναι μια δυο λεξεις και τρεις τελειες να τις ακολουθουν εκει στο τελος τους για να κλεινουν μεσα τους ολα οσα δεν ειπωθηκαν... να αφηνουν τον οριζοντα ανοιχτο... να σου δειχνουν το ανοιγμα της μεγαλης γαλαζιας... και ολο το συναισθημα που μπορει να χωρεσει σε τρεις τελειες, και ειναι πολυ...<br />
να ετσι<br />
μου λειπεις..., σε σκεφτομαι..., σ αγαπω...<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/TRi0Kzk45sg" width="560"></iframe>Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-64801104485651791502017-08-19T01:07:00.000+03:002017-08-19T01:12:07.579+03:00ξεθαβω<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/UKmrgTlfdx8" width="560"></iframe><br />
<br />
<br />
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
Οι ουλες μου κουβαλανε πονο θυμο απελπισια</div>
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
Ειναι συντροφια μου</div>
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
εχουν ανθρωπινα χαρακτηριστικα </div>
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
Ουρλιαζουν σε καθε νεο ακουσμα, </div>
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
τρομαζουν απο τον ηχο καθε νεας εισερχομενης κλησης</div>
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
μιλανε μια γλωσσα ακατανοητη </div>
<div dir="auto" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
δεν τολμω να τις διαβασω...</div>
Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-81664403756865234982017-07-30T00:20:00.000+03:002017-07-30T00:23:27.418+03:00αναρτηση χωρις τιτλοενα μισοφεγγαρο ξεπροβαλε αναμεσα στις φυλλωσιες ενος πευκου που αγκωμαχουσε να επιβιωσει χωμενο στο τσιμεντο και τις πυρωμενες πλακες μιας πλατειας που τις τελευταιες μερες ειτε καυτα μεσημερια ειτε περιεργα δροσερα βραδια με φιλοξενει. Στο βαθος σε μια οθονη το γαλαζιο μιας πισινας, που φιλοξενει την εθνικη του πολο, προσφερει ανασες δροσιας αναμεικτες με εθνικη περηφανεια ενα σαββατοβραδο του καλοκαιριου, που δειχνει να χαθηκε μεσα στο χιονι της ψυχης, ενω τα παντα γυρω του αποδιδουν μια μυρωδια αρωματος -musk θαρρω- και λουκανικου στα καρβουνα, και η λογικη με το παραλογο συναψαν δεσμο και προχωρουν στην επισημοποιηση του λες και δεν υπαρχει αυριο.<br />
<br />
στα κοινωνικα μεσα δικτυωσης εικονες απο παραλιες και τη μακιγιαρισμενη μακαριοτητα επιδοξων και αυτοανακηρυγμενων φωτογραφων, που δεν παραλειπουν να αφηνουν οπτικα αποτυπωματα απο τις ακτες και τις θαλασσες που φιλοξενηθηκαν, για μια ακομη χρονια στις ετησιες και πολυαναμενομενες καλοκαιρινες διακοπες τους.<br />
<br />
απο τα ηχεια ενα μπιτ διεκδικει τη θεση του κι αυτο στην πραγματικοτητα των θαμωνων της πλατειας που ειτε ξεφυλλιζουν σχεδον αδιαφορα -αλλα αναμφιβολα με ζηλεια- στη φωτισμενη οθονη, φιλους που ανεβαζουν φωτο απο μαγικα νησιωτικα ηλιοβασιλεματα, ειτε συζηταν μεγαλωφωνα αναμεσα στις μπουκιες ενος ντακος και μιας φτηνης Αλφα τις αναμνησεις τους απο την επισκεψη στο Ρεθυμνο πριν κατι χρονια -αιωνες φαινεται να περασαν απο τοτε -ο χρονος ειναι κατι σχετικο, τα χρονια παιρνουν, οι ωρες δεν κυλανε που λεγε η Ζυραννα σε μια συνεντευξη πως ελεγε η μακαριτισσα η μανα της. Καποιος αφηνει ενα κομμενο πλαστικο μπουκαλι νερο κατω απο το τραπεζι για να πινει ο σκυλος που τους συντροφευει.<br />
<br />
φλερταροντας με την τρελα, ανοιγοντας και κλεινοντας την πορτα σε εναν κοσμο γεματο φαντασματα και σκιες. Η ζωη συνεχιζεται, κυλαει με τους δικους της ρυθμους.<br />
<br />
Ο καθενας ακολουθει τα δικα του μονοπατια. Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-24654726764770843872017-07-27T17:32:00.000+03:002017-07-27T20:56:26.129+03:00φωςοταν σου ξεστομιζουν οτι ευχονται ο πονος τους να φυγει απο αυτους και να ερθει σε σενα, ειναι στιγμη που γυρναει το ματι σου αναποδα και τα κανεις ολα λαμπογυαλο. που σταματας να νιωθεις ενοχες και τυψεις. που η ηθικη σου και οι αξιες σου ξαφνικα εξεγειρονται και σηκωνουν επιτελους κεφαλι. ξαναβρισκεις τον εαυτο σου, τη δυναμη σου, τον πυρηνα της υπαρξης σου.<br />
κατεβηκα τις πυλες του αχεροντα και τριγυρνουσα καιρο αναμεσα στους νεκρους. τα σεντουκια ολα ανοιξαν και τα ρουχα που απο χρονια ηταν ξεσκισμενα με τυλιξαν και με πνιξαν. οσο τα τραβουσα να τα βγαλω απο πανω μου τοσο ξεκολλαγαν με κομματια απο τη σαρκα μου. ματωσα και ματωμενη απεμεινα να κοιταω τα αλλοκοτα πουλια στον ουρανο που κουνουσαν νωχελικα τα φτερα τους περιμενοντας να με κατασπαραξουν.<br />
εσπασα την πορτα και αντικρισα ενα λιβαδι, χωρις χρωμα αλλα λουσμενο στην ομιχλη, οχι απειλιτικη πια, αλλα φιλοξενη, κινουνταν απαλα με μια διακριτικα ακθοριστη μυρωδια αρωματος να προσπαθει να με ηρεμησει·<br />
<br />Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-82650008522818819202017-07-25T22:52:00.000+03:002017-07-25T22:52:29.894+03:00τιποταετσι, λοιπον, ειναι να νιωθεις ενα τιποτα, να συγκρουεσαι μ εναν τοιχο, ολες αυτες οι εναλλαγες συναισθηματων με εχουν διαλυσει. εχω χασει τον εαυτο μου, δεν αναγνωριζω ποια ειμαι και τι κανω. απο τη μια τυψεις και ενοχες και αμφιβολια αν κανω το σωστο, απο την αλλη ολη η αχαριστια συγκεντρωμενη σε ενα προσωπο θα επρεπε να το κανει ευκολοτερο, μα γινεται ολο και πιο δυσκολο. δεν υπαρχει πεδιο συνεννοησης κανενα. το ταξιδι εχει ηδη ξεκινησει και απλα δεν το καταλαβα, τωρα νιωθω τα κυματα να βυθιζουν την πλωρη και δεν παιρνω αερα, το παλιο αισθημα ασφυξιας επανερχεται και μου δημιουργει απνοιες. ενα χερι βαρυ νιωθω να παταει το κεφαλι μου μεσα στο νερο και πνιγομαι πια, ασφυκτυω και απεγνωσμενα προσπαθω να παρω ανασα, να γεμισω τα πνευμονια μου με αερα. εχω ξεχασει να χαμογελαω, να γελαω δυνατα, να ονειρευομαι, να ταξιδευω, να κοιταζω τον ουρανο ηρεμη και ησυχη. ποτε θα φυγει αυτο το μαυρο πουλι που σφιγγει την καρδια μου απο πανω μου; ειναι πλεον μαχη επιβιωσης.<br />
η υπομονη μου εχει εξαντληθει, τα ορια μου τα εχω ξεπερασει,Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-40743347638339208342017-07-25T01:09:00.000+03:002017-07-25T01:09:40.873+03:00δε χαρτ οβ νταρκνεςκατευθυνομαι στην καρδια του δασους. η σιωπη εχει καταπιει ολους τους ηχους. σιωπη. διαρκης. απολυτη παγερη σιωπη. νιωθω αδεια, υπαρχει ενα κενο μεσα μου, δεν ξερω τι μερα ειναι και μερικες φορες μπερδευω και το πού βρισκομαι, δεν υπαρχει ο χρονος ουτε ο τοπος. ο χρονος οριζεται απο τα διαστηματα της μερας που χορηγεις τα χαπια και τις παρενεργειες τους, ειναι τοτε που αρχιζει η αμφισβητηση, ειναι τοτε που χρειαζεσαι ν ακουμπησεις σ ενα δεντρο, σ ενα βραχο, να ξαπλωσεις στην παραλια και να νιωσεις τη ζεστη της αμμου και να παρεις δυναμη, ειναι τοτε που εχεις αναγκη μια αγκαλια, ειναι τοτε που εχεις αναγκη ν ακουσεις μια αλλη φωνη για να σε βγαλει απο το λαβυρινθο και να σε κρατησει σ επαφη με το εδω, γιατι εισαι περα, στην αλλη πλευραOpheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-86612334156919489732017-07-23T20:06:00.003+03:002017-07-23T20:06:55.120+03:00απροσωπο μιλαω σε τοιχο, βλεπω τις κοκκινες σημαιες να εχουν υψωθει, καμωνομαι πως δεν καταλαβαινω, απο την αλλη ποιος εχει ορεξη για τη δικη σου μελαγχολια ειδικα το μεσοκαλοκαιρο, ο καθενας εχει τα δικα του που τον απασχολουν, δεν εχεις θεση μεσα στον χαρουμενο κοσμο του αλλου, δεν μπορεις να σκοτεινιαζεις τους αλλους ουρανους. <br />
αφηνω κομματια μου σε διαφορα σημεια. πρεπει πλεον να δρασω. Την καλουν οι Σειρηνες ενος αλλου κοσμου, αλλοτε τις ακολουθει κι αλλοτε σε σφαζει με μια λεξη. υπαρχει μονο ενα απολυτο εγω, τιποτα αλλο, ειπωμενο με θρασυτητα και με παντελη ελλειψη νοιαξιματος για τον αλλο. εγω. το παιδι πρεπει να γινει γονιος, να παρει τις καταλληλες αποφασεις και να πεισει εναν απαρηγορητο γονιο-παιδι οτι ειναι οι σωστες. για ολους τους αλλους υπηρξα παντα φροντιστικος γονιος. μονο εμενα αφησα ερμαιο στα θελω ολων των αλλων. η καρεκλα που λεγαμε... νομιζω οτι βλεπω εικονες απο ενα βιου μαστερ σαν αυτο που ειχα παιδι -τι απεγινε αραγε- πού αρχιζει η αληθεια και πού τελειωνει το ψεμα, μια μαγικη εικονα που επαναλαμβανεται... ολα ειναι θολα κι επικρατει σκοταδι... παντουOpheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-42428341487561280332017-07-22T22:45:00.000+03:002017-07-22T22:45:28.263+03:00unspoken το φρικαλεο φαντασμα που απο τα παιδικα χρονια επανερχεται δεν βρισκει ησυχια πουθενα. οσα συμβαινουν φρικιαστικα στο παρον η νοσηρη μου φαντασια τα απωθει στο παρελθον πεισματικα, εχουν ηδη συμβει. νοσταλγω αυτο που θα μπορουσε να εχει γινει και δεν εγινε. ενα μελοδραμα σε μια πραξη, χωρις ελεος, για κανεναν. σκεφτομαι απομακρα και διχως λεξεις. σωπαινω, δεν εχω τι να πω. οι θορυβοι ομως μ αρεσουν αλλα με φοβιζουν. η σιωπη της νυχτας μου προκαλει τρομο. ακουω συνεχως να φωναζει τ ονομα μου. δεν ξερω τι με περιμενει καθως πλησιαζω. το χαμογελο και το τρυφερο απαγορευονται. εισαι ενοχη οταν εισαι χαρουμενη. πρεπει να εισαι απελπισμενη, το θλιμμενη ειναι λιγο. με στηριζει μια νευρωση. υπηρξες αραγε ποτε ευτυχισμενη; τοτε, στα παιδικα χρονια, ισως, τοτε παντα πιστευεις οτι εισαι ευτυχισμενος, ολα ειναι μαγικα. πεφτω στο κενο μιας μερας ξερης.Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-76322806824343089842017-07-21T00:02:00.000+03:002017-07-21T00:02:40.286+03:00χωρις προσωποεχω την αισθηση οτι ζω για το τιποτα, εχω την αισθηση οτι δεν ζω, απλα καποιες λειτουργιες συντελλουνται ακομη και συνεχιζω και αναπνεω.<br />
ουτε η μουσικη πια με ανακουφιζει, ενα θολο φαντασμα ωχρο και λιποσαρκο κυκλοφορει γυρω μου. οταν πιανεις πατο, καθεσαι εκει, δεν εχει -ή ετσι νομιζεις- να πας πιο κατω.<br />
ζωη λειψη, ξοδεμενη στο ελαχιστο για να μην τελειωσει.<br />
επωδυνα ψυχρη, χωρις κανενα ελεος. οταν γινεσαι -ακομα κι αν φαινεσαι και δεν εισαι- ευαλωτος γινεσαι ερμαιο απαιτησεων, ευκολος στοχος σχολιων<br />
γλυκαναλατες κλαψες...Opheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5605054143770237703.post-65166622945602934802017-07-19T20:33:00.000+03:002017-07-19T20:33:27.021+03:00χωρις προσωποτιποτα δεν μοιαζει να εχει σημασια, τιποτα δεν φαινεται ικανο να σε τραβηξει εξω και μακρια απο αυτη τη ρουφηχτρα, μια μαυρη τρυπα που σε τραβαει προς το κεντρο της μεχρι να εξαφανιστεις. δεν ξερεις πια τι μερα ή τι ωρα ειναι, εχεις αφεθει ερμαιο της παλιρροιας που σε τυλιγει και δε σ αφηνει πια ν αντιδρασεις, ισα που αναπνεεις, καθε μερα οι ιδιες κινησεις, τα ιδια σημεια, οι ιδιες λεξεις, εφτασες στο αδιεξοδο και γινεσαι κομματι του τοιχου πια, επιπεδη και λεια για να μην ξεχωριζεις, να μην τραβας την προσοχη. η επαναληψη οδηγησε στην αδιαφορια, πνιγηκα σε μια θαλασσα αδιαφοριας, δεν φαινομαι, δεν υπαρχω, εχω την λανθασμενη ιδεα οτι υπαρχω, μα στην πραγματικοτητα ειμαι νεκρη. αδιαφορω, δεν εχω καν τη δυναμη να κοιταξω εξω απο το παραθυρο, αντιλαμβανομαι το περασμα του χρονου απο τον ηλιο που ερχεται και φευγει κι αφηνει σημαδια στους τοιχους. μια σκια που γλυστρα απο γωνια σε γωνιαOpheliahttp://www.blogger.com/profile/08931612630504344589noreply@blogger.com0