Κυριακή 9 Ιουλίου 2017

ποσα φεγγαρια εχει ο ουρανος σου;

Ερχεται η στιγμη που αντιμετωπιζεις τους δαιμονες. βαρυγδουπο. οχι ερχεται η στιγμη που στεκεσαι και απλα κοιταζεις. δεν μπορεις να αποκωδικοποιησεις ολα οσα συμβαινουν -ποναει πολυ- και απλα στεκεσαι και κοιταζεις. ισως ειναι χειροτερο. οι εικονες εγγραφονται στον εγκεφαλο και δεν ξερεις ποτε θα τις ανασυρει και για ποιο λογο. φοβασαι το μετα... φοβασαι τα παντα. ειδικα τον ιδιο σου τον εαυτο. ερχεται η στιγμη που πρεπει ν αποφασισεις να λειτουργησεις. περασαν πολλα χρονια που δεν εκανες τιποτα, που αδρανησες. τωρα τα βρισκεις ολα μπροστα σου. και ολως παραδοξως ειναι πανσεληνος. λες και απο παντα να ηξερες οτι κατι θα συμβει στην πανσεληνο. μουδιασμενη κοιτας, ακους και με εναν παραδοξο τροπο προσπαθεις να συγκρατησεις ενα καρο συναισθηματα απο το να ξεσπασουν. οργη, θυμος, ντροπη, λυπηση, αυτολυπηση.
ειναι η στιγμη που πρεπει να παρεις αποφαση οτι δεν προκειται ποτέ, στο ξαναλεω, ποτέ, να γινεις αποδεκτη. μαθε να ζεις με αυτο. ειναι η στιγμη που ξεδιπλωνεται σε ολο του το μεγαλειο το ποσο αισχρος ειναι αυτος που υποτιθεται επρεπε  α ειναι γεματος αγαπη απεναντι σου, να σε αποδεχεται και να σε τιμα. βλεπεις ποσο αγνωμων και ποσο συμφεροντολογος ειναι, ποσο η ηλικια του γινεται το οχημα του και δεν λογαριαζει τιποτα αλλο μπροστα στο θανατο που μας περιμενει ολους ετσι κι αλλιως, ποσο ο εαυτος του ειναι πανω απο ολα και ολους.
θα μου πεις παντα ηταν. το εβλεπες, το ειδες εγκαιρως και εφυγες. γιατι γυρνας; τι περιμενεις; ποτέ δεν προκειται να το βρεις. το σιχαμερο -που σε κανει να νιωθεις σαν τιποτενιος- ειναι οτι ακομα και μετα απο ολα αυτα περιμενεις... ξεροκεφαλη και χοντροκεφαλη. δεν θα μαθεις ποτε σου, παντα θα περιμενεις να σε αποδεχτει αυτος που ποτέ δεν ειδε τιποτα αλλα απο τον εαυτο του και τωρα με την ηλικια στις αποσκευες θεωρει δικαιωματικα πως εχει ολα τα δικια.
και μαζευεις ολε ςτις καρτες μετα για να παιξεις αυτο το επιτραπεζιο. το μοναχικοτερο επιτραπεζιο ολων. εσυ και οι καρτες και οι κανονες του παιχνιδιου. που δεν τους εφτιαξες εσυ, αλλα τριγυρνανε γυρω σου και δεν σ αφηνουν να ησυχασεις. η πιο μοναχικη στιγμη ολων. λες και καποιος εκλεισε αθορυβα την κουρτινα και εισαι εσυ μεσα στο κουκουλι που σε περιβαλλει και κανεις δεν τολμα να την τραβηξει λιγο και να σου πει ειμαι εδω, με οποιονδηποτε τροπο. μπορει και εσυ να τραβηξες τις κουρτινες. ειναι κατι που πρεπει να κανεις μονη σου. κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει και σε κανεναν δεν θα επιτρεψεις να σου δειξει οτι ειναι διπλα σου. μπορει να εχεις σκοπο μακροπροθεσμα, αλλα αυτο ανηκει στη σφαιρα του μη πραγματικου ακομη τουλαχιστον. σφαλισες τις εξοδους, εκλεισες ολες τις χαραμαδες.
λες και κρατας στα χερια σου ενα κουβαρι και προσπαθεις να το ξεμπλεξεις και αυτο μπλεκεται ολο και περισσοτερο, και τυλιγεται γυρω σου και δεν σ αφηνει ουτε να δεις τα πραγματα ξεκαθαρα, ουτε να ανασανεις.
μαζευεις τα κομματια του μυαλου που εχουν σπασει σε κομματια και προσπαθεις να τα βρεις ολα για να τα φυλλαξεις γι αργοτερα, η συναρμολογηση θ αργησει, προς το παρον προσπαθεις να κρατησεις τα λογικα σου στη θεση τους και κλειδωνεις τις εξοδους, σφαλιζεις ολα τα κουτια για να αποχωρησεις αθορυβα στη σιωπη της ομιχλης σου στο δασος των ξωτικων που ελπιζεις να βρεις γαληνη μερτα απο την ανταρα της τρικυμιας που ζεις.
ο μικρος διαολος μεσα σου εγγραφει τη μοναξια, την απουσια αλλων, ολων των αλλων, που διακριτικα επαψαν να βρισκονται διπλα σου.

μετα, ολα θα ειναι αλλιως...
χωρις μουσικη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

αστερόσκονη.....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...