δεν θελω να κουνηθω απο τη θεση μου, παντα η ιδια, ακινητη οσο περισσοτερο μπορω
δε θελω να μιλαω, τι να πω...
η συγχωρεση πρεπει να προσφερθει, η αγαπη και η φροντιδα να γινουν πραξη
οι κυκλοι πρεπει να μεινουν αδιασπαστοι, τιποτα δεν πρεπει να τους ταραξει και ν αλλαξει τη μορφη τους
Περπαταω στο δασος, νυχτοπεταλουδες πεταριζουν γυρω μου, οι φυλλωσιες θροϊζουν στο νυχτερινο αερακι. Ουτε ξερω ποσος καιρος ειναι που τριγυρναω εδω.
Αφουγκραζομαι ηχους αναμεσα στα κλαδια των δεντρων. οχι ενα κλαδι που σπαει, ή ενα πατημα, ή καποιο ζωο να μουγκριζει, ουτε ενα κοασμα η καποιο τιτιβισμα που μπερδεψε τη μερα με τη νυχτα. Για το νυχτοπούλι ουτε κουβεντα.
Εχω επιγνωση του χαους του σκοταδιου, η σκια μου απλωνεται τεραστια και μπερδευεται με τις σκιες της νυχτας.
Ο χρονος ειναι ασαφης στ φεγγαροφωτο, οπως και στην ομιχλη. Δεν καταλαβαινεις ποτε ειναι μερα ή νυχτα και τι ωρα ειναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου