Εβρεχε καταρρακτωδως μα δεν εδινε σημασια, ουτε ειχε ομπρελα.
Σκουντηξε την πορτα που ετριξε επικινδυνα, προμηνυοντας ασχημα νεα και μπηκε. Ηταν σκοτεινα και χριεαστηκε να περασουν μερικα λεπτα για να συνηθισει στο σκοταδι. Το σιχαινοταν αυτο το σπιτι. Τα επιπλα του, οι μυρωδιες του. Ποτε δεν το ενιωσε σπιτι. Ηταν παντα ο χωρος. Εκει απλα εμενε μεχρι να φυγει ή επεστρεφε για λιγο και εφευγε παντα με το κεφαλι σκυμμενο και τα χειλη σφιγμενα.
Να ξορκισει το τερας. Αλληλοεμπλεκομενες συναισθηματικες διεργασιες ανακατευονταν προκαλωντας ναυτια. Μια τηλεοραση φωναζε απο καπου τις τελευταιες τραγικες ειδησεις για το χρηματοπιστωτικο συμπαν που κατερρεε δημιουργωντας αλυσσιδωτες αντιδρασεις σε ολη την ευρωζωνη. Κοιταξε την παμπαλαιη τηλεοραση. Σιωπουσε εδω και χρονια. Τωρα επερεπε να ανοιξει τα συρταρια και να ξεδιαλεξει ποια επιπλα και αντικειμενα θα κρατουσε και ποια θα εδινε. Η ναυτια παντα παρουσα.
Επιστρεφεις μετα απο πολυ καιρο σε γνωριμα μερη ελπιζοντας να βρεις τα παντα οπως τα αφησες, ανεγγιχτα, λες και δεν ακουμπησε πανω τους ο χρονος. Ενα σπιτι κλειστο για μεγαλο διαστημα, τα σεντονια απλωμενα πανω σε καρεκλες και καναπεδες. Το χες ριξει να μη σκονιστουν τα επιπλα κι οι καθρεφτες, ξεροντας οτι θα λειψεις για πολυ καιρο.
Μουρμουριζε φωναχτα. Παντα το εκανε. Μηχανισμος αυτορυθμισης.
Το παιδικο κρεβατι, νεκροκρεβατο μιας παιδικης ηλικιας προ πολλου περασμενης. Ενας καναπες κρεβατι. Μετα απο πολλα χρονια ανακαλυψε οτι ηταν δυο διαφορετικα επιπλα.Το μεγαλο τραπεζι ροτοντα που φιλοξενουσε τα σχολικα διαβασματα. Ποτε δεν ειχε γραφειο και οταν απεκτησε κατεληξε να το μισει.
Βγηκε στο μπαλκονι να παρει αερα. Πνιγοταν. Δεν επρεπε να γυρισει. Δεν ηθελε να κρατησει τιποτα απο ολα αυτα. Ουτε καν μνημες. Οι αναμνησεις στοιχειωναν.
ps image
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου