Είναι στιγμές που αυτό που ακούς σου γεννά εικόνες.
Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη, άλλες ασπρόμαυρες κι άλλες έγχρωμες.
Τρυφερές και σαν χάδι στην αρχή, βασανιστικές σαν να σε κατατρέχει το στοιχειό ενός κόσμου προ πολλού χαμένου. Αλληλοσυμπλέκονται, συγκρούονται και μετά πάλι η μία ακολουθεί την άλλη και οδηγουν τα βήματά σου. Ο ήχος εξελίσσεται και προχωράει μαζί σου σ ένα παιχνίδι που ίσως να μην οδηγεί πουθενά, αλλά συμμετέχεις αβίαστα και συνεργώντας τον αφήνεις να σε τραβήξει ο ίδιος γκρεμίζοντας και τις τελευταίες άμυνες. Μετά την ανάβαση, έρχεται η κάθαρση.
Δημήτρη,Hior σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου