Αγαπητο μου ημερολογιο,

ειναι δυνατον οι τοιχοι να σε περιορισουν; Μπορουν να κρυψουν τον ηλιο, να σε οδηγησουν μεσα στις ομιχλες και να περιπλανιεσαι στο δασος για μερες ίσως και μηνες. Στο περασμα σου συναντας τις σκιες των σκεψεων σου. Ανακαλυπτεις οτι περπατανε διπλα σου. Κρυβονται πισω απο τους θαμνους. Ο,τι εχεις σκεφτει σ ακολουθει. Εχουν δικη τους υποσταση, αλλες μικρες, αλλες μεγαλες. Καποιες σου χαμογελανε, καποιες αντιγυριζουν ενα θυμωμενο βλεμμα, αλλες σε κοιτανε με μισος. Εσυ συνεχιζεις να περαπτας στο δασος και ευχεσαι να ειναι ο λυκος εδω για να τον γνωρισεις επιτελους και να του μιλησεις. Γιατι προτιμας τον κινδυνο  του αγνωστου απο το επικινδυνο  της σκεψης που σε κατατρεχει. Οσο και να τις κρυβεις με προσοχη και φροντιδα ή καταχωνιαζοντας τες βιαστικα ειναι εκει, κανουν ορατη την παρουσια τους την ωρα που πεφτει το σκοταδι. Εκει την περιεργη ωρα αναμεσα στη ζωη της μερας και το θανατο της νυχτας. Αν καταφερεις να κοιταξεις αλλου ή να τις δαμασεις, σου αφηνουν μια νυχτα και μια μερα χρονο μεχρι να σε ξαναπερικυκλωσουν. Κι οταν το φεγγαρι γεμιζει τις φωτιζει και παιρνουν μορφες περιεργες.
Τοτε ειναι που οι σκιες αποκτουν δικη τους ζωη, μεγαλωνουν, σε κυκλωνουν και στριφογυριζουν γυρω σου.  Ο κλοιος σφιγγει. Τις κοιταζεις να κινουνται με φρενηρη ρυθμο και κλεινεις τα αυτια για να μη σε παρασυρουν στο ταξιδι χωρις επιστροφη.