unspoken

το φρικαλεο φαντασμα που απο τα παιδικα χρονια επανερχεται δεν βρισκει ησυχια πουθενα. οσα συμβαινουν φρικιαστικα στο παρον η νοσηρη μου φαντασια τα απωθει στο παρελθον πεισματικα, εχουν ηδη συμβει. νοσταλγω αυτο που θα μπορουσε να εχει γινει και δεν εγινε. ενα μελοδραμα σε μια πραξη, χωρις ελεος, για κανεναν. σκεφτομαι απομακρα και διχως λεξεις. σωπαινω, δεν εχω τι να πω. οι θορυβοι ομως μ αρεσουν αλλα με φοβιζουν. η σιωπη της νυχτας μου προκαλει τρομο. ακουω συνεχως να φωναζει τ ονομα μου. δεν ξερω τι με περιμενει καθως πλησιαζω. το χαμογελο και το τρυφερο απαγορευονται. εισαι ενοχη οταν εισαι χαρουμενη. πρεπει να εισαι απελπισμενη, το θλιμμενη ειναι λιγο. με στηριζει μια νευρωση. υπηρξες αραγε ποτε ευτυχισμενη; τοτε, στα παιδικα χρονια, ισως, τοτε παντα πιστευεις οτι εισαι ευτυχισμενος, ολα ειναι μαγικα. πεφτω στο κενο μιας μερας ξερης.