σκιες και ψιθυροι

το αγαπω το παιχνιδι με τις σκιες. χρειαζεται δυο για να το παιξουν. κανεις σχηματα κι ο αλλος βρισκει τι δειχνει η σκια.
μπα, παιζεται κι με εναν, σαν το αθηναϊκο κρυφτο. κανεις σχηματα και βρισκεις τι αναπαριστα η σκια. παιχνιδι με τον εαυτο σου, μια και εσυ εισαι το πραγματικο και εσυ δινεις απαντησεις. καμια φορα εκνευριζεσαι γιατι η απαντηση που δινεις για τη σκια δεν ειναι αυτη που ειχες σκεφτει αρκετα, τοτε καταλαβαινεις τις δυσκολιες σου στο να αναπαριστας ζωα και φυτα ή ανακαλυπτεις πολλαπλες διαδρομες.
οταν μεγαλωνεις ανακαλυτεις οτι οι σκιες εχουν ογκο, δεν ειναι επιπεδες και μεσα σ αυτον κρυβεσαι, καμουφλαρεσαι ωστε να μην καταλαβαινουν οι εξω τι συμβαινει μεσα. δυο διαφορετικοι ανθρωποι κατοικουν μεσα σου. ειναι τοτε που οι ψιθυροι αρχιζουν να παιρνουν σχημα και να γινονται λεξεις, που χαλαρωνουν τα χειλια απο το σφιξιμο και ψελλιζεις οσα καθονται μεσα για να τ αφησεις να φυγουν, προσπαθωντας να διατηρησεις το μυαλο σου, που φλερταρει επικινδυνα με την τρελα.
ειναι τοτε που σφαλιζεις τα κουτια και κλεινεις τις διοδους, γιατι δεν θελεις να πλησιασει κανεις οσο σκιζεις τις σαρκες σου, οσο κοβεις τα κομματια σου, τους κρατας ολους σε αποσταση, ειτε για να τους προστατευσεις, ειτε για να κλεισεις τις δουλειες σου εσυ, οπως δεν εκανες οταν επρεπε. τοτε ετρεξες μακρια και κρατησες αποσταση, τωρα ηρθε η ωρα να δωσεις τη μαχη σου, να αναλαβεις τις ευθυνες που τοτε αφησες.
εχεις καταστειλει ολες τις λειτουργιες, σου απορροφα ολη την ενεργεια σου, το παιχνιδι της σκιας. δεν ταξιδευεις πια στην ουτοπια, εχεις συγκρουσθει με σφοδροτητα με την πραγματικοτητα και ειναι ασχημη... πολυ...
απομακρυνεσαι στις σκιες που σε τυλιγουν ολοενα και περισσοτερο κι ας ξερεις οτι δεν προκειται να βγεις απο κει πια, ειναι μερος του παιχνιδιου κι αυτο...