μιλαω σε τοιχο, βλεπω τις κοκκινες σημαιες να εχουν υψωθει, καμωνομαι πως δεν καταλαβαινω, απο την αλλη ποιος εχει ορεξη για τη δικη σου μελαγχολια ειδικα το μεσοκαλοκαιρο, ο καθενας εχει τα δικα του που τον απασχολουν, δεν εχεις θεση μεσα στον χαρουμενο κοσμο του αλλου, δεν μπορεις να σκοτεινιαζεις τους αλλους ουρανους.
αφηνω κομματια μου σε διαφορα σημεια. πρεπει πλεον να δρασω. Την καλουν οι Σειρηνες ενος αλλου κοσμου, αλλοτε τις ακολουθει κι αλλοτε σε σφαζει με μια λεξη. υπαρχει μονο ενα απολυτο εγω, τιποτα αλλο, ειπωμενο με θρασυτητα και με παντελη ελλειψη νοιαξιματος για τον αλλο. εγω. το παιδι πρεπει να γινει γονιος, να παρει τις καταλληλες αποφασεις και να πεισει εναν απαρηγορητο γονιο-παιδι οτι ειναι οι σωστες. για ολους τους αλλους υπηρξα παντα φροντιστικος γονιος. μονο εμενα αφησα ερμαιο στα θελω ολων των αλλων. η καρεκλα που λεγαμε... νομιζω οτι βλεπω εικονες απο ενα βιου μαστερ σαν αυτο που ειχα παιδι -τι απεγινε αραγε- πού αρχιζει η αληθεια και πού τελειωνει το ψεμα, μια μαγικη εικονα που επαναλαμβανεται... ολα ειναι θολα κι επικρατει σκοταδι... παντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου