μερικες φορες ευχομαι ολα να ηταν απλα ενας εφιαλτης, αλλα το ταξιδι στο δασος του τρομου δεν εχει τελειωσει και φαινεται να μην εχει τελος. καθε μερα κατι διαφορετικο θα ξυπνησει και θα ριξει κι αλλο χωμα στο πτωμα που κειτεται στο λακκο. οι μερες δεν διαφερουν η μια απο την αλλη κυλανε με κοπο πανω στη γραμμη του χρονου και τιποτα δε μοιαζει ικανο να τις σκουντηξει να αλλαξουν σε κατι. πανομοιοτυπες και αδιαφορες μεσα σε μια ατμοσφαιρα σηψης και λεκτικης αηδιας. το μυαλο σου κινειται με ιλιγγιωδεις ταχυτητες και δεν ξεκαθαριζει μια σκεψη. ενα τοπιο χλωμο απο το τελος που πλησιαζει και αγχωτικο απο οσα θα ακολουθησουν. ο πανικος και η αγωνια πιιστοι συντροφοι σε οσα σκεφτεσαι. η αμφιβολια θρονιασμενη σε περιοπτη θεση κατασπαραζει την τελευταια ικμαδα του ηδη βεβαρυμενου εγκεφαλου που βυθιζεται σε μια μοναξια ολοενα και πιο πηχτη.
ακατανοητες λεξεις σε σειρα η μια διπλα στην αλλη, δεν προλαβαινουν να δημιουργησουν νοημα, μια και το μυαλο σου μοιαζει περισσοτερο με συγκλλημενα σπλαχνα παρα με ξεκαθαρα οργανα.
αιωνιοι ταξιδευτες της ουτοπιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου