χωρις προσωπο

τιποτα δεν μοιαζει να εχει σημασια, τιποτα δεν φαινεται ικανο να σε τραβηξει εξω και μακρια απο αυτη τη ρουφηχτρα, μια μαυρη τρυπα που σε τραβαει προς το κεντρο της μεχρι να εξαφανιστεις. δεν ξερεις πια τι μερα ή τι ωρα ειναι, εχεις αφεθει ερμαιο της παλιρροιας που σε τυλιγει και δε σ αφηνει πια ν αντιδρασεις, ισα που αναπνεεις, καθε μερα οι ιδιες κινησεις, τα ιδια σημεια, οι ιδιες λεξεις, εφτασες στο αδιεξοδο και γινεσαι κομματι του τοιχου πια, επιπεδη και λεια για να μην ξεχωριζεις, να μην τραβας την προσοχη. η επαναληψη οδηγησε στην αδιαφορια, πνιγηκα σε μια θαλασσα αδιαφοριας, δεν φαινομαι, δεν υπαρχω, εχω την λανθασμενη ιδεα οτι υπαρχω, μα στην πραγματικοτητα ειμαι νεκρη. αδιαφορω, δεν εχω καν τη δυναμη να κοιταξω εξω απο το παραθυρο, αντιλαμβανομαι το περασμα του χρονου απο τον ηλιο που ερχεται και φευγει κι αφηνει σημαδια στους τοιχους. μια σκια που γλυστρα απο γωνια σε γωνια