αναρτηση χωρις τιτλο

ενα μισοφεγγαρο ξεπροβαλε αναμεσα στις φυλλωσιες ενος πευκου που αγκωμαχουσε να επιβιωσει χωμενο στο τσιμεντο και τις πυρωμενες πλακες μιας πλατειας που τις τελευταιες μερες ειτε καυτα μεσημερια ειτε περιεργα δροσερα βραδια με φιλοξενει. Στο βαθος σε μια οθονη το γαλαζιο μιας πισινας, που φιλοξενει την εθνικη του πολο, προσφερει ανασες δροσιας αναμεικτες με εθνικη περηφανεια ενα σαββατοβραδο του καλοκαιριου, που δειχνει να χαθηκε μεσα στο χιονι της ψυχης, ενω τα παντα γυρω του αποδιδουν μια μυρωδια αρωματος -musk θαρρω- και λουκανικου στα καρβουνα, και η λογικη με το παραλογο συναψαν δεσμο και προχωρουν στην επισημοποιηση του λες και δεν υπαρχει αυριο.

στα κοινωνικα μεσα δικτυωσης εικονες απο παραλιες και τη μακιγιαρισμενη μακαριοτητα επιδοξων και αυτοανακηρυγμενων φωτογραφων, που δεν παραλειπουν να αφηνουν οπτικα αποτυπωματα απο τις ακτες και τις θαλασσες που φιλοξενηθηκαν, για μια ακομη χρονια στις ετησιες και πολυαναμενομενες καλοκαιρινες διακοπες τους.

απο τα ηχεια ενα μπιτ διεκδικει τη θεση του κι αυτο στην πραγματικοτητα των θαμωνων της πλατειας που ειτε ξεφυλλιζουν σχεδον αδιαφορα -αλλα αναμφιβολα με ζηλεια- στη φωτισμενη οθονη, φιλους που ανεβαζουν φωτο απο μαγικα νησιωτικα ηλιοβασιλεματα, ειτε συζηταν μεγαλωφωνα αναμεσα στις μπουκιες ενος ντακος και μιας φτηνης Αλφα τις αναμνησεις τους απο την επισκεψη στο Ρεθυμνο πριν κατι χρονια -αιωνες φαινεται να περασαν απο τοτε -ο χρονος ειναι κατι σχετικο, τα χρονια παιρνουν, οι ωρες δεν κυλανε που λεγε η Ζυραννα σε μια συνεντευξη πως ελεγε η μακαριτισσα η μανα της. Καποιος αφηνει ενα κομμενο πλαστικο μπουκαλι νερο κατω απο το τραπεζι για να πινει ο σκυλος που τους συντροφευει.

φλερταροντας με την τρελα, ανοιγοντας και κλεινοντας την πορτα σε εναν κοσμο γεματο φαντασματα και σκιες. Η ζωη συνεχιζεται, κυλαει με τους δικους της ρυθμους.

Ο καθενας ακολουθει τα δικα του μονοπατια.

φως

οταν σου ξεστομιζουν οτι ευχονται ο πονος τους να φυγει απο αυτους και να ερθει σε σενα, ειναι στιγμη που γυρναει το ματι σου αναποδα και τα κανεις ολα λαμπογυαλο. που σταματας να νιωθεις ενοχες και τυψεις. που η ηθικη σου και οι αξιες σου ξαφνικα εξεγειρονται και σηκωνουν επιτελους κεφαλι. ξαναβρισκεις τον εαυτο σου, τη δυναμη σου, τον πυρηνα της υπαρξης σου.
κατεβηκα τις πυλες του αχεροντα και τριγυρνουσα καιρο αναμεσα στους νεκρους. τα σεντουκια ολα ανοιξαν και τα ρουχα που απο χρονια ηταν ξεσκισμενα με τυλιξαν και με πνιξαν. οσο τα τραβουσα να τα βγαλω απο πανω μου τοσο ξεκολλαγαν με κομματια απο τη σαρκα μου. ματωσα και ματωμενη απεμεινα να κοιταω τα αλλοκοτα πουλια στον ουρανο που κουνουσαν νωχελικα τα φτερα τους περιμενοντας να με κατασπαραξουν.
εσπασα την πορτα και αντικρισα ενα λιβαδι, χωρις χρωμα αλλα λουσμενο στην ομιχλη, οχι απειλιτικη πια, αλλα φιλοξενη, κινουνταν απαλα με μια διακριτικα ακθοριστη μυρωδια αρωματος να προσπαθει να με ηρεμησει·

τιποτα

ετσι, λοιπον, ειναι να νιωθεις ενα τιποτα, να συγκρουεσαι μ εναν τοιχο, ολες αυτες οι εναλλαγες συναισθηματων με εχουν διαλυσει. εχω χασει τον εαυτο μου, δεν αναγνωριζω ποια ειμαι και τι κανω. απο τη μια τυψεις και ενοχες και αμφιβολια αν κανω το σωστο, απο την αλλη ολη η αχαριστια συγκεντρωμενη σε ενα προσωπο θα επρεπε να το κανει ευκολοτερο, μα γινεται ολο και πιο δυσκολο. δεν υπαρχει πεδιο συνεννοησης κανενα. το ταξιδι εχει ηδη ξεκινησει και απλα δεν το καταλαβα, τωρα νιωθω τα κυματα να βυθιζουν την πλωρη και δεν παιρνω αερα, το παλιο αισθημα ασφυξιας επανερχεται και μου δημιουργει απνοιες. ενα χερι βαρυ νιωθω να παταει το κεφαλι μου μεσα στο νερο και πνιγομαι πια, ασφυκτυω και απεγνωσμενα προσπαθω να παρω ανασα, να γεμισω τα πνευμονια μου με αερα. εχω ξεχασει να χαμογελαω, να γελαω δυνατα, να ονειρευομαι, να ταξιδευω, να κοιταζω τον ουρανο ηρεμη και ησυχη. ποτε θα φυγει αυτο το μαυρο πουλι που σφιγγει την καρδια μου απο πανω μου; ειναι πλεον μαχη επιβιωσης.
η υπομονη μου εχει εξαντληθει, τα ορια μου τα εχω ξεπερασει,

δε χαρτ οβ νταρκνες

κατευθυνομαι στην καρδια του δασους. η σιωπη εχει καταπιει ολους τους ηχους. σιωπη. διαρκης. απολυτη παγερη σιωπη. νιωθω αδεια, υπαρχει ενα κενο μεσα μου, δεν ξερω τι μερα ειναι και μερικες φορες μπερδευω και το πού βρισκομαι, δεν υπαρχει ο χρονος ουτε ο τοπος. ο χρονος οριζεται απο τα διαστηματα της μερας που χορηγεις τα χαπια και τις παρενεργειες τους, ειναι τοτε που αρχιζει η αμφισβητηση, ειναι τοτε που χρειαζεσαι ν ακουμπησεις σ ενα δεντρο, σ ενα βραχο, να ξαπλωσεις στην παραλια και να νιωσεις τη ζεστη της αμμου και να παρεις δυναμη, ειναι τοτε που εχεις αναγκη μια αγκαλια, ειναι τοτε που εχεις αναγκη ν ακουσεις μια αλλη φωνη για να σε βγαλει απο το λαβυρινθο και να σε κρατησει σ επαφη με το εδω, γιατι εισαι περα, στην αλλη πλευρα

απροσωπο

μιλαω σε τοιχο, βλεπω τις κοκκινες σημαιες να εχουν υψωθει, καμωνομαι πως δεν καταλαβαινω, απο την αλλη ποιος εχει ορεξη για τη δικη σου μελαγχολια ειδικα το μεσοκαλοκαιρο, ο καθενας εχει τα δικα του που τον απασχολουν, δεν εχεις θεση μεσα στον χαρουμενο κοσμο του αλλου, δεν μπορεις να σκοτεινιαζεις τους αλλους ουρανους.
αφηνω κομματια μου σε διαφορα σημεια. πρεπει πλεον να δρασω. Την καλουν οι Σειρηνες ενος αλλου κοσμου, αλλοτε τις ακολουθει κι αλλοτε σε σφαζει με μια λεξη. υπαρχει μονο ενα απολυτο εγω, τιποτα αλλο, ειπωμενο με θρασυτητα και με παντελη ελλειψη νοιαξιματος για τον αλλο. εγω. το παιδι πρεπει να γινει γονιος, να παρει τις καταλληλες αποφασεις και να πεισει εναν απαρηγορητο γονιο-παιδι οτι ειναι οι σωστες. για ολους τους αλλους υπηρξα παντα φροντιστικος γονιος. μονο εμενα αφησα ερμαιο στα θελω ολων των αλλων. η καρεκλα που λεγαμε... νομιζω οτι βλεπω εικονες απο ενα βιου μαστερ σαν αυτο που ειχα παιδι -τι απεγινε αραγε- πού αρχιζει η αληθεια και πού τελειωνει το ψεμα, μια μαγικη εικονα που επαναλαμβανεται... ολα ειναι θολα κι επικρατει σκοταδι... παντου

unspoken

το φρικαλεο φαντασμα που απο τα παιδικα χρονια επανερχεται δεν βρισκει ησυχια πουθενα. οσα συμβαινουν φρικιαστικα στο παρον η νοσηρη μου φαντασια τα απωθει στο παρελθον πεισματικα, εχουν ηδη συμβει. νοσταλγω αυτο που θα μπορουσε να εχει γινει και δεν εγινε. ενα μελοδραμα σε μια πραξη, χωρις ελεος, για κανεναν. σκεφτομαι απομακρα και διχως λεξεις. σωπαινω, δεν εχω τι να πω. οι θορυβοι ομως μ αρεσουν αλλα με φοβιζουν. η σιωπη της νυχτας μου προκαλει τρομο. ακουω συνεχως να φωναζει τ ονομα μου. δεν ξερω τι με περιμενει καθως πλησιαζω. το χαμογελο και το τρυφερο απαγορευονται. εισαι ενοχη οταν εισαι χαρουμενη. πρεπει να εισαι απελπισμενη, το θλιμμενη ειναι λιγο. με στηριζει μια νευρωση. υπηρξες αραγε ποτε ευτυχισμενη; τοτε, στα παιδικα χρονια, ισως, τοτε παντα πιστευεις οτι εισαι ευτυχισμενος, ολα ειναι μαγικα. πεφτω στο κενο μιας μερας ξερης.

χωρις προσωπο

εχω την αισθηση οτι ζω για το τιποτα, εχω την αισθηση οτι δεν ζω, απλα καποιες λειτουργιες συντελλουνται ακομη και συνεχιζω και αναπνεω.
ουτε η μουσικη πια με ανακουφιζει, ενα θολο φαντασμα ωχρο και λιποσαρκο κυκλοφορει γυρω μου. οταν πιανεις πατο, καθεσαι εκει, δεν εχει -ή ετσι νομιζεις- να πας πιο κατω.
ζωη λειψη, ξοδεμενη στο ελαχιστο για να μην τελειωσει.
επωδυνα ψυχρη, χωρις κανενα ελεος. οταν γινεσαι -ακομα κι αν φαινεσαι και δεν εισαι- ευαλωτος γινεσαι ερμαιο απαιτησεων, ευκολος στοχος σχολιων
γλυκαναλατες κλαψες...

χωρις προσωπο

τιποτα δεν μοιαζει να εχει σημασια, τιποτα δεν φαινεται ικανο να σε τραβηξει εξω και μακρια απο αυτη τη ρουφηχτρα, μια μαυρη τρυπα που σε τραβαει προς το κεντρο της μεχρι να εξαφανιστεις. δεν ξερεις πια τι μερα ή τι ωρα ειναι, εχεις αφεθει ερμαιο της παλιρροιας που σε τυλιγει και δε σ αφηνει πια ν αντιδρασεις, ισα που αναπνεεις, καθε μερα οι ιδιες κινησεις, τα ιδια σημεια, οι ιδιες λεξεις, εφτασες στο αδιεξοδο και γινεσαι κομματι του τοιχου πια, επιπεδη και λεια για να μην ξεχωριζεις, να μην τραβας την προσοχη. η επαναληψη οδηγησε στην αδιαφορια, πνιγηκα σε μια θαλασσα αδιαφοριας, δεν φαινομαι, δεν υπαρχω, εχω την λανθασμενη ιδεα οτι υπαρχω, μα στην πραγματικοτητα ειμαι νεκρη. αδιαφορω, δεν εχω καν τη δυναμη να κοιταξω εξω απο το παραθυρο, αντιλαμβανομαι το περασμα του χρονου απο τον ηλιο που ερχεται και φευγει κι αφηνει σημαδια στους τοιχους. μια σκια που γλυστρα απο γωνια σε γωνια

ατιτλο

δεν επιλεγω να γρφω γι αυτο που μου συμβαινει, επιλεγω να γραφω για το συναισθηματικο του αποτυπωμα πανω μου, για ολα αυτα που συμβαινουν αορατα, που συμβαινουν αλλα δεν φαινονται
δεν θελω να κουνηθω απο τη θεση μου, παντα η ιδια, ακινητη οσο περισσοτερο μπορω
δε θελω να μιλαω, τι να πω...
η συγχωρεση πρεπει να προσφερθει, η αγαπη και η φροντιδα να γινουν πραξη
οι κυκλοι πρεπει να μεινουν αδιασπαστοι, τιποτα δεν πρεπει να τους ταραξει και ν αλλαξει τη μορφη τους
Περπαταω στο δασος, νυχτοπεταλουδες πεταριζουν γυρω μου, οι φυλλωσιες θροϊζουν στο νυχτερινο αερακι. Ουτε ξερω ποσος καιρος ειναι που τριγυρναω εδω.
Αφουγκραζομαι ηχους αναμεσα στα κλαδια των δεντρων. οχι ενα κλαδι που σπαει, ή ενα πατημα, ή καποιο ζωο να μουγκριζει, ουτε ενα κοασμα η καποιο τιτιβισμα που μπερδεψε τη μερα με τη νυχτα. Για το νυχτοπούλι ουτε κουβεντα.

Εχω επιγνωση του χαους του σκοταδιου, η σκια μου απλωνεται τεραστια και μπερδευεται με τις σκιες της νυχτας.

Ο χρονος ειναι ασαφης στ φεγγαροφωτο, οπως και στην ομιχλη. Δεν καταλαβαινεις ποτε ειναι μερα ή νυχτα και τι ωρα ειναι.

ατιτλο παλι

οταν ολα θα εχουν τελειωσει τι θα χει απομεινει
καποιες μνημες ασθενεις,
 ουτε ο ηχος της φωνης θα τριγυρναει φερνοντας νωχελικα απογευματα που κεντουσαν τη θαλασσα
χαθηκαν κι αυτα μεσα στα απονερα ενος ακομη καλοκαιριου κατω απο τη συναυλια σολο ενος τζιτζικα, που πασχιζει να κρατηθει ση ζωη, γνωριζοντας οτι το τελος ειναι κοντα
μερικοι καθως απομακρυνομαστε δεν αφηνουμε πισω μας παρα την αναμνηση απο ενα χναρι, τη θολη υποψια οτι υπηρξαμε ή παλι μπορει και να ηταν ολα ενα ονειρο και να μην υπηρξε τιποτα


 

ατιτλο

μερικες φορες ευχομαι ολα να ηταν απλα ενας εφιαλτης, αλλα το ταξιδι στο δασος του τρομου δεν εχει τελειωσει και φαινεται να μην εχει τελος. καθε μερα κατι διαφορετικο θα ξυπνησει και θα ριξει κι αλλο χωμα στο πτωμα που κειτεται στο λακκο. οι μερες δεν διαφερουν η μια απο την αλλη κυλανε με κοπο πανω στη γραμμη του χρονου και τιποτα δε μοιαζει ικανο να τις σκουντηξει να αλλαξουν σε κατι.  πανομοιοτυπες και αδιαφορες μεσα σε μια ατμοσφαιρα σηψης και λεκτικης αηδιας. το μυαλο σου κινειται με ιλιγγιωδεις ταχυτητες και δεν ξεκαθαριζει μια σκεψη. ενα τοπιο χλωμο απο το τελος που πλησιαζει και αγχωτικο απο οσα θα ακολουθησουν. ο πανικος και η αγωνια πιιστοι συντροφοι σε οσα σκεφτεσαι. η αμφιβολια θρονιασμενη σε περιοπτη θεση κατασπαραζει την τελευταια ικμαδα του ηδη βεβαρυμενου εγκεφαλου που βυθιζεται σε μια μοναξια ολοενα και πιο πηχτη.
ακατανοητες λεξεις σε σειρα η μια διπλα στην αλλη, δεν προλαβαινουν να δημιουργησουν νοημα, μια και το μυαλο σου μοιαζει περισσοτερο με συγκλλημενα σπλαχνα παρα με ξεκαθαρα οργανα.
αιωνιοι ταξιδευτες της ουτοπιας

σκιες και ψιθυροι

το αγαπω το παιχνιδι με τις σκιες. χρειαζεται δυο για να το παιξουν. κανεις σχηματα κι ο αλλος βρισκει τι δειχνει η σκια.
μπα, παιζεται κι με εναν, σαν το αθηναϊκο κρυφτο. κανεις σχηματα και βρισκεις τι αναπαριστα η σκια. παιχνιδι με τον εαυτο σου, μια και εσυ εισαι το πραγματικο και εσυ δινεις απαντησεις. καμια φορα εκνευριζεσαι γιατι η απαντηση που δινεις για τη σκια δεν ειναι αυτη που ειχες σκεφτει αρκετα, τοτε καταλαβαινεις τις δυσκολιες σου στο να αναπαριστας ζωα και φυτα ή ανακαλυπτεις πολλαπλες διαδρομες.
οταν μεγαλωνεις ανακαλυτεις οτι οι σκιες εχουν ογκο, δεν ειναι επιπεδες και μεσα σ αυτον κρυβεσαι, καμουφλαρεσαι ωστε να μην καταλαβαινουν οι εξω τι συμβαινει μεσα. δυο διαφορετικοι ανθρωποι κατοικουν μεσα σου. ειναι τοτε που οι ψιθυροι αρχιζουν να παιρνουν σχημα και να γινονται λεξεις, που χαλαρωνουν τα χειλια απο το σφιξιμο και ψελλιζεις οσα καθονται μεσα για να τ αφησεις να φυγουν, προσπαθωντας να διατηρησεις το μυαλο σου, που φλερταρει επικινδυνα με την τρελα.
ειναι τοτε που σφαλιζεις τα κουτια και κλεινεις τις διοδους, γιατι δεν θελεις να πλησιασει κανεις οσο σκιζεις τις σαρκες σου, οσο κοβεις τα κομματια σου, τους κρατας ολους σε αποσταση, ειτε για να τους προστατευσεις, ειτε για να κλεισεις τις δουλειες σου εσυ, οπως δεν εκανες οταν επρεπε. τοτε ετρεξες μακρια και κρατησες αποσταση, τωρα ηρθε η ωρα να δωσεις τη μαχη σου, να αναλαβεις τις ευθυνες που τοτε αφησες.
εχεις καταστειλει ολες τις λειτουργιες, σου απορροφα ολη την ενεργεια σου, το παιχνιδι της σκιας. δεν ταξιδευεις πια στην ουτοπια, εχεις συγκρουσθει με σφοδροτητα με την πραγματικοτητα και ειναι ασχημη... πολυ...
απομακρυνεσαι στις σκιες που σε τυλιγουν ολοενα και περισσοτερο κι ας ξερεις οτι δεν προκειται να βγεις απο κει πια, ειναι μερος του παιχνιδιου κι αυτο...

 

ποσα φεγγαρια εχει ο ουρανος σου;

Ερχεται η στιγμη που αντιμετωπιζεις τους δαιμονες. βαρυγδουπο. οχι ερχεται η στιγμη που στεκεσαι και απλα κοιταζεις. δεν μπορεις να αποκωδικοποιησεις ολα οσα συμβαινουν -ποναει πολυ- και απλα στεκεσαι και κοιταζεις. ισως ειναι χειροτερο. οι εικονες εγγραφονται στον εγκεφαλο και δεν ξερεις ποτε θα τις ανασυρει και για ποιο λογο. φοβασαι το μετα... φοβασαι τα παντα. ειδικα τον ιδιο σου τον εαυτο. ερχεται η στιγμη που πρεπει ν αποφασισεις να λειτουργησεις. περασαν πολλα χρονια που δεν εκανες τιποτα, που αδρανησες. τωρα τα βρισκεις ολα μπροστα σου. και ολως παραδοξως ειναι πανσεληνος. λες και απο παντα να ηξερες οτι κατι θα συμβει στην πανσεληνο. μουδιασμενη κοιτας, ακους και με εναν παραδοξο τροπο προσπαθεις να συγκρατησεις ενα καρο συναισθηματα απο το να ξεσπασουν. οργη, θυμος, ντροπη, λυπηση, αυτολυπηση.
ειναι η στιγμη που πρεπει να παρεις αποφαση οτι δεν προκειται ποτέ, στο ξαναλεω, ποτέ, να γινεις αποδεκτη. μαθε να ζεις με αυτο. ειναι η στιγμη που ξεδιπλωνεται σε ολο του το μεγαλειο το ποσο αισχρος ειναι αυτος που υποτιθεται επρεπε  α ειναι γεματος αγαπη απεναντι σου, να σε αποδεχεται και να σε τιμα. βλεπεις ποσο αγνωμων και ποσο συμφεροντολογος ειναι, ποσο η ηλικια του γινεται το οχημα του και δεν λογαριαζει τιποτα αλλο μπροστα στο θανατο που μας περιμενει ολους ετσι κι αλλιως, ποσο ο εαυτος του ειναι πανω απο ολα και ολους.
θα μου πεις παντα ηταν. το εβλεπες, το ειδες εγκαιρως και εφυγες. γιατι γυρνας; τι περιμενεις; ποτέ δεν προκειται να το βρεις. το σιχαμερο -που σε κανει να νιωθεις σαν τιποτενιος- ειναι οτι ακομα και μετα απο ολα αυτα περιμενεις... ξεροκεφαλη και χοντροκεφαλη. δεν θα μαθεις ποτε σου, παντα θα περιμενεις να σε αποδεχτει αυτος που ποτέ δεν ειδε τιποτα αλλα απο τον εαυτο του και τωρα με την ηλικια στις αποσκευες θεωρει δικαιωματικα πως εχει ολα τα δικια.
και μαζευεις ολε ςτις καρτες μετα για να παιξεις αυτο το επιτραπεζιο. το μοναχικοτερο επιτραπεζιο ολων. εσυ και οι καρτες και οι κανονες του παιχνιδιου. που δεν τους εφτιαξες εσυ, αλλα τριγυρνανε γυρω σου και δεν σ αφηνουν να ησυχασεις. η πιο μοναχικη στιγμη ολων. λες και καποιος εκλεισε αθορυβα την κουρτινα και εισαι εσυ μεσα στο κουκουλι που σε περιβαλλει και κανεις δεν τολμα να την τραβηξει λιγο και να σου πει ειμαι εδω, με οποιονδηποτε τροπο. μπορει και εσυ να τραβηξες τις κουρτινες. ειναι κατι που πρεπει να κανεις μονη σου. κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει και σε κανεναν δεν θα επιτρεψεις να σου δειξει οτι ειναι διπλα σου. μπορει να εχεις σκοπο μακροπροθεσμα, αλλα αυτο ανηκει στη σφαιρα του μη πραγματικου ακομη τουλαχιστον. σφαλισες τις εξοδους, εκλεισες ολες τις χαραμαδες.
λες και κρατας στα χερια σου ενα κουβαρι και προσπαθεις να το ξεμπλεξεις και αυτο μπλεκεται ολο και περισσοτερο, και τυλιγεται γυρω σου και δεν σ αφηνει ουτε να δεις τα πραγματα ξεκαθαρα, ουτε να ανασανεις.
μαζευεις τα κομματια του μυαλου που εχουν σπασει σε κομματια και προσπαθεις να τα βρεις ολα για να τα φυλλαξεις γι αργοτερα, η συναρμολογηση θ αργησει, προς το παρον προσπαθεις να κρατησεις τα λογικα σου στη θεση τους και κλειδωνεις τις εξοδους, σφαλιζεις ολα τα κουτια για να αποχωρησεις αθορυβα στη σιωπη της ομιχλης σου στο δασος των ξωτικων που ελπιζεις να βρεις γαληνη μερτα απο την ανταρα της τρικυμιας που ζεις.
ο μικρος διαολος μεσα σου εγγραφει τη μοναξια, την απουσια αλλων, ολων των αλλων, που διακριτικα επαψαν να βρισκονται διπλα σου.

μετα, ολα θα ειναι αλλιως...
χωρις μουσικη