Μια φορα που λες ηταν ο … (βαλε οποιο ονομα θελεις, δεν θα κολλησουμε εκει). Πολυ καλο παιδακι (λες και υπαρχει κανενα κακο), πολυ καλος μαθητης και γλυκυτατο πλασμα, αλλα (γιατι παντα υπαρχει ενα αλλα, αλλιως τι ενδιαφερον θα ειχε η ιστορια), αλλα, λοιπον, ειχε ενα παθος (και καποιους, ονοματα δε λεω, να το συντηρουν και να το ενισχυουν, αυτο το παθος). Ποδοσφαιρο. Μαλιστα. Οχι μονο εβλεπε, αλλα τον πηγαιναν και στο γηπεδο.
Τα βραδια, πριν κοιμηθει, ονειρευοτανε οτι εμπαινε στο Καμπ Νου ή το Ανφιλντ ή το Αλιανζ Αρενα -σαν παικτης, ε; οχι θεατης- (και δεν αναφερω ελληνικα γηπεδα αφενος για να μην παρεξηγηθουμε και χαθουμε στη μεταφραση, αφετερου γιατι οι στοχοι του ηταν υψηλοι, στηνκορυφη της Ευρωπης ηθελε να φτασει, την κορυφη της Ελλαδας βλεπεις την ειχε δεδομενη, μη σου πω και χ@#@#μενη και δεν κανει).
Αρχισε τις προπονησεις μια Τεταρτη -ας πουμε, για τη ροη τηςαφηγησης. Ο προπονητης τον εβαλε αμεσωςστη βασικη 11αδα και να τα χαμογελα στο μπαμπα και να στα ωπα ωπα ο μικρος. Σουτ σε αδεια εστια με σημαδι τα περιστερια ομικρος; “Μπραβο, παιχταρα μου”, ο προπονητης. Στραβοκλωτσης και ανατσουμπαλος ο μικρος; “Παμε παιχτουρα”, ο προπονητης. Βλεπεις ο μπαμπας ηταν στο ΔΣ της ομαδας, ειχε και τον τροπο του, να χασει το κελεπουρι ο προπονητης; Ηταν κι αυτο το απειλητικο βλεμμα της μαμας του μικρου προς τον μπαμπα -μανα ηταν τι να κανει;- “Ενα ονειρο εχει το παιδι. Δε θα του ψαλιδισουμε εμεις τα ονειρα του”.
Για να μην τα πολυλογω, ο μικρος ειχε και αλλα ταλεντα. Να στις ξενες γλωσσες ας πουμε, Γαλλικα και Γερμανικα, να ναι καλα το σχολειο, αλλα η κουβεντα της μανας δεν αφηνε περιθωρια για συζητησεις. “Θα κανει το ονειρο του πραγματικοτητα. Θα γινει διασημος ποδοσφαιριστης”. Παντως απο ποδοσφαιρο το παιδι, ηταν αλλου 'ντ' αλλου. Ετρεχε με τη μπαλα ή και χωρις αυτην, σουταριζε με δυναμη και στυλ -που χε ξεπατικωσει απο την ΤV- αλλα για εναν περιεργο λογο η μπαλα κατεληγε απελπιστικα οπου να ναι και παντα εκτος γηπεδου.
Οι συμπαικτες του ηταν εξαλλοι, οι βοηθοι προπονητες τραβουσαν τα μαλλια τους. Η ομαδα πηγαινε απο το κακο στο χειροτερο. Οι αντιπαλες ομαδες γελουσαν με τον προπονητη. Ειχαν γινει ο περιγελος, αλλα δεν εδειχνε κανεις απο τους πρωταγωνιστες να ενοχλειται. Οι γονεις της ομαδας ηταν εξω φρενων. Μεχρι και μηνυσεις ανταλλαχθηκαν (απ ο,τι καταλαβαινεις οταν τα πνευματα οξυνονται, ο ελεγχος εχει παει ταξιδι).
Ο δε μικρος κυκλοφορουσε στο σχολειο και δηλωνε μεγαλος ποδοσφαιριστης και ταλενταρα και εκανε μεχρι και σεμιναρια στους μικροτερους μαθητες και ειχε, η αληθεια ειναι, εναν τουπε καπως: “Ειμαι ο καλυτερος που περασε απο δω, θα σεβεστε”.
Βλεπεις σ αυτην την κοινωνια ο,τι δηλωσεις εισαι και οσα απωθημενα εχεις, με τους καταλληλους ανθρωπους στην καταλληλη θεση και σωστους χειρισμους, τα βγαζεις. Να κι εγω τωρα ας πουμε, ειχα απωθημενο να γινω συγγραφεας και θεωρω οτι μπορω να γραψω και βιβλιο, εχμ, αντε εστω διηγημα. Τι; Οχι; Ποιος θα με εμποδισει; Τα κβαντικα τσακρα μου και το τριγωνο Ερμη-Δια με ευνοουν… (οκ δεν ξερω τι ειπα τωρα, αλλα δεν ειμαι μαθηματικος ή φυσικος, μονο αυτοι μπορουν να τα χρησιμοποιουν; η γνωση ειναι για ολους)
Η ιστορια ειναι προϊον μυθοπλασιας ή παλι τωρα που το σκεφτομαι, οχι. Ισως σε αλλο επιπεδο. Σε ενα παραλληλο συμπαν. Σε μια αλλη ιστοριογραμμη του χωροχρονου.
Α! Και δεν εχει τελος, αφενος γιατι δεν μ αρεσει να δινω τελος, ο καθενας την τελειωνει με τον τροπο του, ελευθερη βουληση κλπ και αφετερου γιατι ειναι σε εξελιξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου