Οι λεξεις δινουν ψυχη στο συμπαν, φτερα στον ανεμο, κανουν τη φαντασια μας να πεταει. Κουβαλαν μεσα τους το ονειρο, την αγαπη, την ελπιδα.
Υπαρχουν λεξεις που χαθηκαν στην αχλη του χρονου, που μοιραστηκαν τις μερες και τις νυχτες τους μαζι μας, που μας συντροφεψαν τα μοναχικα μας βραδια, που μας αγκαλιασαν οταν δεν υπηρχε κανεις διπλα μας.
Που κοβουν την ψυχη μας κομματια, που χορεψαν μαζι μας, που μας ταξιδεψαν.
Λεξεις που δεν εφυγαν ποτε απο το μυαλο μας, που δεν καταφερε ουτε ο χρονος ουτε οι καταστασεις να τις παρουν απο μας. Λεξεις που αφησαν ανεξητηλο το αποτυπωμα τους μεσα μας.
Οι λεξεις ειναι αγριες, ανευθυνες, ελευθερες. Ανηκουν στην προταση μεσα στην οποια παιρνουν πνοη και ζωη.
Λεξεις ομορφες, βαρβαρες, τρυφερες, πικρες. Λεξεις που χαριζεις απλοχερα. Λεξεις που σταζουν απο τις χαραμαδες της ψυχης σου.
Εχουν προσωπικοτητα και χαρακτηρα. Τη δικη τους ιδιοσυγκρασια και κυκλοθυμια. Αλλες αναζητουν περιεχομενο, αλλες κουβαλανε διφορουμενα μηνυματα που ο καθενας αποκωδικοποιει, αναλογα με τη δικη του ιδιοσυγκρασια και συναισθηματικη κατασταση.
Ειναι γεματες απο μακρινες εποχες, αναμνησεις, σχεσεις. Λεξεις τοσο παλιες, οσο σχεδον κι ο χρονος, που συνδεονται με διαφορετικη σειρα, και επιβιωνουν, αιωνιες. Λενε ιστοριες, τη δικη μας ιστορια, δημιουργουν ομορφια, λενε αληθειες. Τις αληθειες αυτου που γραφει, αυτου που διαβαζει ή αυτου που ζει μεσα σε αυτες;
Λεξεις που ακουμπησαν τις πιο ευαισθητες χορδες μας και γιναν δικες μας, προσωπικες. Λεξεις πολυτιμες. Οι λεξεις ειναι σαν ποταμια που πετανε. Ακολουθουν το δικο τους δρομο και φωλιαζουν στο δικο τους χωρο.
Η Βιρτζινια Γουλφ ελεγε οτι μπορεις να τις πιασεις και να τις στοιβαξεις σε ενα χωρο, που τον ονομασαμε λεξικο. Μα στην πραγματικοτητα δεν ζουν εκει μεσα.
Πού κατοικουν οι λεξεις; Στο μυαλο μας.
Ζουν σαν ανθρωποι. Κυκλοφορουν εδω κι εκει, δεν υπακουνε σε ανθρωπινες συμβατικοτητες και δεσμευσεις. Ο καθενας μας τις βιωνει διαφορετικα, με τον δικο του προσωπικο τροπο, τους δινει το δικο του χωροχρονο. Ετσι παροτι κοινες για ολους μας, η καθε μια παιρνει αλλο νοημα, αποκτα αλλη γλυκα ή πικρα ή πονο αναλογα με το ποιος την εξστομιζει. Αναπαραγουμε λεξεις και τις προσφερουμε. Συνηθως δεν τις εννοουμε, κολακευουμε με αυτες τη ματαιοδοξια του αλλου. Σχεδον ποτε, πια, δεν λεμε αληθειες στους αλλους, δε λεμε αληθειες στον εαυτο μας.
Για να ζησουν, ελεγε η θεια Βιρτζινια, χρειαζονται χωρο και χρονο για να γινουν κομματι του ασυνειδητου, να ζησουν μεσα στις ομιχλες μας, θα σου πω εγω. Το δικο μας σκοταδι ειναι το δικο τους φως. Και ειναι αυτο το πεπλο του σκοταδιου που ριχνουμε και αφηνει τις λεξεις να πλησιασουν η μια την αλλη και να δημιουργησουν μαγικες στιγμες, που μας ακολουθουν μια ζωη.
Κι ερχονται καποιες στιγμες που οι λεξεις γινονται ανυπακουες. Βουβαινονται. Αρνουνται να συνεργαστουν και το μονο που κανουν ειναι να ψιθυριζουν...
Μετα σιωπη...
