το -ρ- του ερωτα

Ξεφλουδισε τη λαμπερη πανοπλια και διαβασε στο μισοσκοταδο υπο το φως της νεογεννητης σεληνης, οσα ενα δαχτυλο εγραφε αχνα στη σκονη του πιανου, λησμονημενα λογια:

...περηφανος και στητος στεκει αγερωχος ο φθογγος -ρ- απολυτος και αυστηρος. Μια καμπυλη -που συναντησε αργα στη ζωη του- εμελλε να τον μαλακωσει και να του χαρισει μια πληροτητα που ποτε του πριν δεν ειχε ονειρευτει. Ετσι συμπληρωσε με περηφανια τον εΡωτα και απο τοτε εγινε το Ρ του ερωτα.
Ενα νερενιο συννεφο, που πηρε ο,τι σχημα διαλεξε η φαντασια της στιγμης.
Ενα ονειρο που σε ταξιδευει.
Ενα βλεμμα που χανεται μεσα στο δικο σου.
Τα φτερα που αφησες πισω γιατι δεν τα πιστεψες.
Οι ξοβεργες στις μυστικες συνομιλιες των αστρων.
Η παλιρροια που κινειται αδιακοπα.


Η αγαπη σου θα με συναντησει στις αμμοθινες, στα κυματα του ωκεανου, εκει που η θαλασσα αγγιζει τον ουρανο...


Εκλεισε το βιβλιο και απεμεινε να κοιταζει το σκοταδι λες και κατι περιμενε...
μετα θυμηθηκε οτι δεν ειχε τιποτα να περιμενει και χαμογελασε...