το μετρο της φθορας

Περπαταω αργα στις οχθες του χρονου.
Χαμενη σε σκεψεις συννεφα που γεννιουνται
με καθε νεα εικονα που αντικριζω, οταν ολα ησυχαζουν.

Διασχιζω την ομιχλη, που με ακολουθει, οταν κανενας δεν με βλεπει.
Τοτε ειναι η ωρα που ξεδιπλωνεται και τυλιγει τα παντα.

Ακολουθω τα χναρια των κεραυνων που με σημαδεψαν.
Κρυμμενες αναμεσα σε λευκες σελιδες,
οπτασιες κινουνται με το δικο τους ρυθμο,
αποκτωντας τη δικη τους φωνη.

Η σιωπη ταξιδεψε μεχρι το απειρο
αγγιζοντας στο διαβα της οσα ξεχασε να παρει μαζι της.
Βλεμματα χαμενα στο κενο της ανυπαρξιας μιας καθημερινοτητας
που διαλυει, συνθλιβοντας το, ο,τι παει να γεννηθει.

Μαζευω τον ανεμο που περνωντας απο λοφους και ακτες
στα τεσσερα σημεια του οριζοντα
κουβαλαει ηχους και μυρωδιες που απαλυνουν τις σκιες.

Οι σκιες δεν ειναι τιποτα παρα πανω απο
το ιδιο μας το αποτυπωμα στο χωρο.
Κι ο χρονος μας, το μετρο της φθορας μας.