Ολα μου μοιαζουν τοσο μακρινα, που καμια φορα σκεφτομαι αν πραγματι ηταν πραγματικα... ετσι ειναι λοιπον να μεγαλωνεις; Σκορπιες στιγμες απο ενα παρελθον που νομιζα οτι ηταν μολις χθες και ξαφνικα λες και η ωραια κοιμωμενη ξυπνησε μετα απο 100 χρονια σε μιαν αλλη πραγματικοτητα, δεν θυμαται το "μεταξυ" παρα μονο την αρχη και τωρα βλεπει, τι; το τελος; Ολα περναν αδιαφορα διπλα της γιατι εχει δει την επομενη σκηνη στην ταινια που παιζεται αδιακοπα, ξερει το μετα.
Κοιταζεις γυρω σου κι ολα εχουν αλλαξει, ουτε εσυ ο ιδιος δεν εισαι αυτο που ησουν κι αναρωτιεσαι ημουν; Κι αν ημουν, τωρα πώς ειμαι; Μετα; Σκορπιες σκηνες που εναλλασσονται και φερνουν μια γλυκοπικρη γευση κι ενα χαμογελο μισο, ξεθαρρευει ισα να γλυκανει το προσωπο. Δεν απομενουν παρα τα χαρτινα καραβακια να αρμενιζουν. Ποσο θ αντεξουν κι αυτα;
Τωρα το βλεμμα ξεμακραινει αλλου, σε σκιες που κρυβονται κατω απο ο,τι βρουν για να κρατησουν ο,τι μπορουν να κρατησουν, σε ονειρα τσακισμενα, σε ερειπια που περπατανε κι απλωνουν ενα κοκαλιαρικο χερι, βλεμματα αδεια με τοση μα τοση θλιψη, παραιτηση, αδιαφορια μεχρι να ξαναγινουν ενα τοσο μικρο κουβαρακι, καταλαμβανοντας τον ελαχιστο χωρο που τους αναλογει σε αυτο που λεμε ζωη.
Τελικα σου εμοιασα, αρχισα να βλεπω κι εγω τις σκιες. Ηταν εκει κι εγω απλα δεν εβλεπα; Δεν ηξερα πού να κοιταξω ή τι να δω; Εβλεπα ο,τι ηθελα; Τωρα ξερω, ετσι ειναι να μεγαλωνεις...
Καλα Χριστουγεννα, κύριε Λορενς...
