Εκανα παντα κυκλους πετωντας πανω απο το κεφαλι της. Αορατο γυροφερνα και μπερδευομουν στα μαλλια της. Την παρακολουθουσα σιωπηλο κι ανεκφραστο, δεν ηταν ακομα ωρα. Περιμενα.
Στη ζωη της δεν αφηνε χναρια. Δεν κρατουσε τιποτα απο τα παλια. Αδειαζε. Πετουσε. Ο,τι αγγιζε το παρελθον, το ξεφορτωνοταν. Δεν ηθελε σχεσεις με οσα αφηνε η ζωη και η λεξη αναμνηση της ηταν αγνωστη. Το συναισθημα απουσιαζε. Δεν ενιωσε να δενεται ουτε με κεινα τα μικρα, για να καταλαβεις οτι ηταν εστω ικανη να αισθανθει ψηγματα τρυφεραδας.
Εδω δεν δεθηκε ποτέ της με ανθρωπους, μονο γαντζωθηκε πανω τους κι οταν εφυγαν, εχασε τη ζωη της.
Κι εγω ολο και κοντοστεκομουν, ζυγωνα. Τα φτερα μου την τυλιγαν αργα, μεχρι που θρονιαστηκα στον ωμο της. Τωρα ζω διπλα στην ανασα της. Την ακουω να ταξιδευει στο παρελθον αναζητωντας οσα αφησε να φυγουν και οσα εδιωξε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου