ο κυβος του Σοκολοσκι

Περπατας, μικρα κοφτα βιαστικα βηματα.
Προς τη μια μερια.
Φτανεις στην ακρη.
Γυριζεις.
Μετα απο την αντιθετη πλευρα.
Φτανεις στην ακρη.
Γυριζεις.
Πρωτα κοιτας, οταν φτανεις στην ακρη.
Σαν να μην το περιμενες.
Μια αιωνιοτητα παυση.
Μετα ξανακατεβαζεις το κεφαλι και συνεχιζεις, σαν το Σισυφο.
Δε σταματας ποτε.
Μουρμουριζεις ταυτοχρονα.
Ρωτας και απαντας.
Δεν υπαρχει κανεις διπλα σου να σε ακουει.
Το καταλαβαινεις αργα.
Χρησιμοποιεις β' ενικο στις ερωτησεις.
Απαντας με α'.
Δε δειχνεις να το προσεχεις οτι δεν υπαρχει ψυχη διπλα σου.
Ποιον ενδιαφερει;

-Ολα οσα κανουμε ποιον ενδιαφερουν;
-Ουτε καν εμας τους ιδιους.
-Ποιος καθοριζει το τι κανουμε;
-Η διαισθηση μας.
-Εμπιστευεσαι κατι ασαφες;
-Να βασιστω σε γεγονοτα;
-Να αναζητησεις αλλη οπτικη.
-Ποιο ειναι το φαινομενο;
-Η ριζα. Ο κορμος.  Τα κλαδια.

-Ποια   εργαλεια θα σου προσφερουν τη λυση; 
-Δεν ξερω αν θελω να τη δω τη λυση.
-Απομακρινσου απο το γεγονος και δες το ξεκαθαρα.
-Απο ολες τις πλευρες.
-Σαν τον κυβο του Σοκολοσκι.
-Ολα τα δεδομενα σαν να μη σε αγγιζουν.
-Ολα οσα εγιναν σαν να μη συνεβησαν σε σενα.
-Βγες απο το γεγονος.
-Απεκδυσου το ρολο.
-Κανε δυο βηματα πισω και κοιταξε το.
-Τι βλεπεις;
-Μονο ομιχλη. Τοσο πυκνη που δ μ αφηνει να δω παρα μεσα απο εναν καταρρακτη.
-Φυγε. 
-Πορτες.
-Κλειστες παντου.
 Σαν να ηταν αλλος που ειδε μεσα σε λιγη ωρα τα παντα ν αλλαζουν μετα απο καιρο. Νεα ταξη πραγματων.
-Ολα τα ιδια, αλλα ολα αλλιως.
-Φυγε.
-Μπες μεσα στην ομιχλη.
-Χαθηκα...

Περπατας, μικρα κοφτα βιαστικα βηματα.
Προς τη μια μερια.
Φτανεις στην ακρη.
Γυριζεις.
Μετα απο την αντιθετη πλευρα.
Φτανεις στην ακρη.
Γυριζεις.
Πρωτα κοιτας, οταν φτανεις στην ακρη.
Σαν να μην το περιμενες.
Μια αιωνιοτητα παυση.

Francis Picabia

μαζευοντας ιστοριες

Εκει που οι μερες δεν τελειωνουν ποτε,
εκει που τα ρυακια κυλανε αναποδα,
εκει που οι λιμνες εχουν παντα το χρωμα των ματιων.

Περα απο τον ουρανο και τα δεντρα που τον αγγιζουν
αλλα ποτε δεν τον φτανουν.
Περα απο τις φωτιες που βγαινουν απο τα μυαλα
που δεν μπορουν να σκεφτουν τιποτα αλλο παρα τον εαυτο τους.

Περα απο τα ονειρα.
Ολα μου τα χρωματα εγιναν  συννεφα
και ταξιδευουν γρηγορα.
ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΜΠΟΡΩ

στο μικροναυτη μου
που στεκεται διπλα μου

περα απο τ αστερια,

περα απο τις νυχτες,

περα απο τις βροχες,

περα απο τα φεγγαρια.

περα απο τις μερες,

περα απο τα ρυακια,

περα απο τους ουρανους,

περα απο τους  νερολακους.

περα απο τις φωτιες,

περα απο τις λιμνες,

περα απο τα δεντρα,

περα απο το νου.

ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΜΠΟΡΩ

δεν εχω λογια...

Περιπλοκη η ψυχη. Τα αισθηματα αποσταθεροποιημενα, ακαταστατα. Εντονες εσωτερικες συγκρουσεις και ανακαταταξεις οδηγουν σε νεα μονοπατια, καποια περπατημεμνα, καποια απατητα, με κατευθυνουν περα απο τα ορια μου χωρις να ξερω τι θα συναντησω εκει. Αυτο που εμαθα ειναι οτι δεν φοβαμαι να το αντιμετωπισω, ο,τι κι αν ειναι αυτο που θα συναντησω εκει.
Δεν ξερω γιατι στα γραφω, εν ειδη ημερολογιου ισως, ξερω πια οτι απαντηση δεν θα παρω. Οταν εισαι μονος σου μαθαινεις να παλευεις μονος σου, δεν περιμενεις απο κανεναν να σου σταθει, περα απο δυο λογια κι ενα φιλικο χτυπημα στην πλατη και μια σχετικη αδιαφορια. Δεν παραπονιεμαι, ουτε με πειραζει πιια, ετσι κι αλλιως ολοι μονοι μας ειμαστε στην πραγματικοτητα. Δεν χρειαζομαι τιποτα απο κανεναν. Κακως αφεθηκα να πιστευω διαφορετικα. Καμια φορα γυριζει αυθορμητα ο νους σε στιγμες του παρελθοντος και ενα μελαγχολικο χαμογελο κανει την εμφανιση του. Αμεσως ομως το σβηνω, γιατι το παρελθον δεν υπαρχει, εχει τελειωσει και νεες στασεις υπαρχουν στο συνεχως διαμορφουμενο παρον.

Leonora Carrington

ετσι ερωτευομαστε παλι...

Συναντιομαστε στις λεπτομερεις. Ερωτευομαστε στα μικροπραγματα. Βρισκομαστε στα ασημαντα.

Μια ρωγμη στο χωροχρονο δημιουργησε τη χρυσαλλιδα μεσα στην οποια χαμογελαμε, δακρυζουμε, ονειρευομαστε.

Τα υλικα του χαρτη μας, τιποτα αλλο παρα αστεροσκονη και ονειρα. Μεχρι να σμιξουμε, μια σειρα απο ασυνδετα φαινομενικα αντικειμενα του χωρου και του χρονου, μια πυξιδα κι ενας χαρτης, μια κλεψυδρα κι ενα ημερολογιο, γινονται το αλλο μας εγω. Μας συντροφευουν και μας πλαθουν μεσα απο φωτεινες και σκοτεινες περιοχες του δικου μας ξεχωριστου συμπαντος.


Αλλοτε η αφηγηση κυλαει μεσα σε μια λαμψη, μας εκσφενδονιζει σε αγνωστα υψη. Αλλοτε σκοτεινη, κρυβεται πισω απο ενα Τ ή μεσα σε ενα Ο για να σωπασει μοναχη ή να νοσταλγησει εναν αλλο κοσμο μεσα σε ενα Φ. Ονειρευεται στο ακαθοριστο αναμεσα στο Ποτέ και το Παντα, ακροπατωντας πανω στη διαχωριστικη οριακη γραμμη, φροντιζοντας να μην την ξεπερναει. Συνανταει τις μικρες ασημαντες λεπτομερειες που κανεις δεν δειχνει να θυμαται. Μια μικρη μαλλινη κιτρινη κλωστη που εχασες σε ενα ξενοδοχειο. Ενα μαρκαδορακι με λεπτη μυτη που γραφει μαυρα. Ενα κομματι χαρτι με τα γραμματα τακτικα και ομοιομορφα  να χαμογελανε πονηρα. Ερωτευεται μια διαφανη χρυσαλλιδα που κρυβει μεσα της δυο φεγγαρια. Ενα ξωτικο σαν εξωτικη πεταλουδα που δεν αγγιζεις γιατι μολις το κανεις "θα χαθει η λαμψη της". Ενα μαγο που παιζει με τις νοτες και του αρεσει να κρυβεται πισω απο τα νοηματα των λεξεων και σμιγει στον κοσμο της χρυσαλλιδας με το ξωτικο του.

The gathering, Remedios Varo

Βρισκομαστε στο συμπαν των ασημαντων πραγματων που αποκτουν αλλη σημασια στα ματια οσων μπορουν να κοιταξουν τον ουρανο και να δουν τα δυο φεγγαρια ν αγκαλιαζονται στον κατα τα αλλα συμβατικα σκοτεινο νυχτερινο ουρανο.

ps
Ενιωσες ποτε οτι βρισκεσαι καπου αναποφευκτα; Οτι για καποιο λογο ανεξαρτητο απο τη θεληση σου ή τις προσταγες της λογικης σου, μοιραια τα βηματα σου ή η σκεψη σου σε οδηγουν στο συγκεκριμενο χωρο-χρονο που βρισκεσαι τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη;

Αισθανθηκες ποτε οτι εισαι εγκλωβισμενος σε δυο κοσμους; Σε παραλληλες πραγματικοτητες; Σε ενα παρον που συνθλιβεται  απο αναμνησεις και ονειρα; Αναμνησεις τραυματικες και ονειρα ανεκπληρωτα ή ματαιωμενα.

Καλως ηρθατε στον κοσμο του 1Q84. 

την πρώτη φορά

 Την πρωτη φορα που σ αντικρισα, ερωτευτηκα τα ματια σου.
 Απο κεινη τη στιγμη σ ερωτευτηκα κ θα σ αγαπω ως το τελος.
 Ελα κοντα μου, φως μου, σωτηρα της ζωης μου, ανοιξε μου την ψυχη σου
 και πες μου της ζωης σου τα μυστικα. (*)

 Μοιρασου μαζι μου την απλοτητα μιας κινησης που δινει ζωη σ ολο το ειναι. 

Λογος και κινηση σφιχτοδεμενα, δοσμενα με απλοτητα, χωρις στολιδια, οπως ειναι τα συναισθηματα. Τα ποδια σου σχεδον ακινητα και ολα οσα αισθανεσαι και θελεις να πεις να τα λενε τα χερια σου και το προσωπο σου. Ολα σου τα συναισθηματα να περνανε μονο απο το πανω μερος του σωματος γιατι ειναι τα χερια που αγκαλιαζουν, που χαϊδευουν, που αγγιζουν απαλα. 

Ειναι το προσωπο που καθρεφτιζει τι νιωθεις, πώς αισθανεσαι, που προδιδει ο,τι προσπαθεις να κρυψεις και τα ματια σου, που διαβαζοντας τα, χανομαι μεσα σ αυτα, ξεχνιεμαι, βυθιζομαι και ταξιδευω στις σκεψεις σου κι αλλοτε με κοιταζουν περιπαικτικα κι αλλοτε με μια θλιψη βουλιαγμενη στο πρασινο φως τους. 

Γωνιες που σε αγκαλιαζουν μα και σ αναγκαζουν ν αλλαζεις κατευθυνση, σε οδηγουν απο τη σιγουρια, στην αγωνια, στην αμφιβολια, στην αναζητηση, στην ηρεμια, στο στιγμιαιο σταματημα ιδιο λαμψη επιβεβαιωσης, για να ξαναρχισουν απο την αρχη τον αεναο κυκλο τους, με ενα φορτισμενο οσο και συγκρατημενο παθος , με μια βουβη κραυγη, ξεγυμνωνοντας την ανθρωπινη ψυχη απο οσα θαβει βιαστικα ή κρυβει με κοπο γιατι φοβαται μην την περιγελασουν, γιατι ντρεπεται που τα σκεφτεται. 

Κινηση με συναισθηματικη αμεσοτητα. Ειναι η ψυχη σου που χορευει, αγαπημενε, ειναι η ψυχη μου που κινειται τοσο απαλα σα να εχει παραδοθει στο αναποφευκτο. Ροη, η μια συναισθηματικη κατασταση, η μια σκεψη οδηγει αβιαστα στην επομενη, σαν το νερο που κυλαει και ξεπλενει ο,τι σε καθηλωνει και δε σε αφηνει να αισθανθεις αναλαφρος. 

Εικονες που ξεδιπλωνουν ολα οσα δεν τολμαει το στομα να προφερει, μα τα χαριζει απλοχερα η ενωση των χεριων και το αγκαλιασμα τους η συμβολικοτητα της κινησης και η σημειολογια των χεριων που ανοιγουν για να καλοδεχτουν, να παρηγορησουν, να σφιξουν, να δωσουν δυναμη, καταφυγιο, ασφαλεια, τρυφεροτητα. 

Για να ακολουθησει, την εικονα του βυθισματος και της αποδοχης των συναισθηματων, η ελαφροτητα της μετακινησης σε ενα αλλο χρονικο σημειο, που ολα μοιαζουν να αιωρουνται και να γλυστρανε σε εναν κοσμο περα απο τον συνηθισμενο. Σ ενα γκριζο χωρο που περιβαλλει τις ψυχες μας, η απουσια χρωματος εκδιωκεται απο το μονο χρωμα που υπαρχει, ενα γλυκο ροζ, αφηνοντας το παθος να διαφαινεται απο τις εκφρασεις του προσωπου και τον ηχο του υφασματος που ακολουθει τις κινησεις αλλοτε παιζοντας κι αλλοτε δημιουργωντας κυματα συναισθηματων. 

Ο χρονος κυλαει, το χερι ποτε εκκρεμες, ποτε καθρεφτης οδηγει τις σκεψεις μου σε σενα και αυτες γυριζουν πισω και νιωθω μια να βυθιζομαι και μια ν ανεβαινω σε ενα υψος που ακομα κι εμενα τρομαζει, δεν θελω να το σκεφτω, δεν θελω να το αντικρισω σε ολο του το μεγαλειο, αφηνομαι μονο να το νιωθω.

 Παραδοσιακο σεφαραδιτκο τραγουδι σε αποδοση απο τους The New World Renaissance Band (με τη φωνη του: Owain Phyfe).Απο το σαουντρακ  της δουλειας της Pina Bausch "Der Fensterputzer".
Απο την ταινια Pina, του  Wim Wenders.

(*)
La prima vez ke te vidi
De tuz ojos me 'namori
D'akel momento te ami
Fin a la tomba te amare.
Aserkate mi kerida
Salvadora de mi vida
Descubrite i avlame
Sekretos de la tu vida.

η ιστορια του χρονου μου η πορεια του χρονου σου

Τα βλεφαρα μου μοιαζουν διαφανα
αερινες κουρτινες θεατρου
κλειστου εδω και καιρο
ενα αερακι δροσιζει τη νυχτα
η σιωπη σε ξεκουφαινει
συρματοπλεγματα δενουν
τα χειλια μου και την ψυχη σου

Η κλεψυδρα και η πυξιδα
αγκαλιαζονται και απομακρυνονται
για να πλησιασουν παλι σε ενα τοπιο
διαφορετικο οσο και ολοϊδια απαραλλαχτο
Οι πορειες τους  δικες μας

η ιστορια του χρονου μου
η πορεια του χρονου σου

Και η αργη ρυθμικη κινηση του νερου
να χορδιζει οργανα ξενα για να παιξουν
σε εναν ρυθμο που ξεχυλιζει πικρα
μια ερχεσαι, μια φευγεις
ποτε δε μενεις για πολυ

Και η εναλλαγη αναμεσα στο πριν και το μετα
το παντα και το ποτε
να κολλαει πανω σου
σαν σιδερενια μπαλα
που δεν αποχωριζεσαι

Παει καιρος που δεν εγραψα,
που δεν ειδα ενα αγγιγμα
που δεν μυρισα εναν ηχο,
 που δεν ακουσα τη μυρωδια σου
ολες οι αισθησεις ανακατευτηκαν
δεν ξεχωριζω πια τη γευση απο την οσφρηση

Πλεω σε εναν ουρανο γεματο
 απο τα ονειρα του καθενος, αναζητωντας τα δικα μου
Λεξεις ασυνδετες και γεματες αποστροφη η μια για την αλλη
στεκονται μπροστα στα βραχια
ετοιμες να συγκρουστουν

Ολα κυλανε σε ενα ρευστο σκοταδι
που κοιμαται μακαριο
χωρις να ακουει τις εικονες
χωρις να βλεπει τις λεξεις

ψαχνω μεσα μου τα συννεφα
και κλειδωνω τις αστραπες και τους κεραυνους
που κουβαλανε οι γλαροι
Δεν μ απομεινε τιποτα πια
κρατας επτασφραγιστα τα βλεμματα