Η ωραια κοιμωμενη

Ολα μου μοιαζουν τοσο μακρινα, που καμια φορα σκεφτομαι αν πραγματι ηταν πραγματικα... ετσι ειναι λοιπον να μεγαλωνεις; Σκορπιες στιγμες απο ενα παρελθον που νομιζα οτι ηταν μολις χθες και ξαφνικα λες και η ωραια κοιμωμενη ξυπνησε μετα απο 100 χρονια σε μιαν αλλη πραγματικοτητα, δεν θυμαται το "μεταξυ" παρα μονο την αρχη και τωρα βλεπει, τι; το τελος; Ολα περναν αδιαφορα διπλα της γιατι εχει δει την επομενη σκηνη στην ταινια που παιζεται αδιακοπα, ξερει το μετα. 

Κοιταζεις γυρω σου κι ολα εχουν αλλαξει, ουτε εσυ ο ιδιος δεν εισαι αυτο που ησουν κι αναρωτιεσαι ημουν; Κι αν ημουν, τωρα πώς ειμαι; Μετα;  Σκορπιες σκηνες που εναλλασσονται και φερνουν μια γλυκοπικρη γευση κι ενα χαμογελο μισο, ξεθαρρευει ισα  να γλυκανει το προσωπο. Δεν απομενουν παρα τα χαρτινα καραβακια να αρμενιζουν. Ποσο θ αντεξουν κι αυτα;

Τωρα το βλεμμα ξεμακραινει αλλου, σε σκιες που κρυβονται κατω απο ο,τι βρουν για να κρατησουν ο,τι μπορουν να κρατησουν, σε ονειρα τσακισμενα, σε ερειπια που περπατανε κι απλωνουν ενα κοκαλιαρικο χερι, βλεμματα αδεια με τοση  μα τοση θλιψη, παραιτηση, αδιαφορια μεχρι να ξαναγινουν ενα τοσο μικρο κουβαρακι, καταλαμβανοντας τον ελαχιστο χωρο που τους αναλογει σε αυτο που λεμε ζωη. 

Τελικα σου εμοιασα, αρχισα να βλεπω κι εγω τις σκιες. Ηταν εκει κι εγω απλα δεν εβλεπα; Δεν ηξερα πού να κοιταξω ή τι να δω; Εβλεπα ο,τι ηθελα; Τωρα ξερω, ετσι ειναι να μεγαλωνεις...

Καλα Χριστουγεννα, κύριε Λορενς...

Ήχοι

Είναι στιγμές που αυτό που ακούς σου γεννά εικόνες.

Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη, άλλες ασπρόμαυρες κι άλλες έγχρωμες.

Τρυφερές και σαν χάδι στην αρχή, βασανιστικές σαν να σε κατατρέχει το στοιχειό ενός κόσμου προ πολλού χαμένου. Αλληλοσυμπλέκονται, συγκρούονται και μετά πάλι η μία ακολουθεί την άλλη και οδηγουν τα βήματά σου. Ο ήχος εξελίσσεται και προχωράει μαζί σου σ ένα παιχνίδι  που ίσως να μην οδηγεί πουθενά, αλλά συμμετέχεις αβίαστα και συνεργώντας τον αφήνεις να σε τραβήξει ο ίδιος γκρεμίζοντας και τις τελευταίες άμυνες. Μετά την ανάβαση, έρχεται η κάθαρση.

 

 

Δημήτρη,Hior σας ευχαριστώ.

Βήματα

Πού μας πηγαίνουν; Πού οδηγούν;

Ποια ιστορία κρύβεται πίσω απο το κάθε βήμα;

Τι μυστικά κρύβει το καθενα;

Τι σκέφτονται όταν προχωράνε; Σκέφτονται;

Τι βλέπουν όταν βαδίζουν άλλοτε βιαστικά κι άλλοτε νωχελικά;

Τι γεύση τους αφήνει ο δρόμος που τον αγγίζουν;

 Μουσική του Μ. Χατζιδάκι για την ελληνοαμερικάνικη ταινία του Leonard Hirschfield Τhe Steps. Το σενάριο είναι του Bασίλη βασιλικού και πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Ειρήνη Παππά, Umberto Orsini, Τάκης Εμμανουήλ και Σπύρος Φωκάς. 
Eξοχη μουσική που περιλαμβάνει 20 οργανικά και 5 τραγούδια που ερμηνεύει με θαυμάσια τεχνική και τρομακτική αμεσότητα η Vida Penticks... 
εδώ παρουσιάζονται:
1. Introduction 
2. Time is Like... 

2 χρόνια μετά

αυτός ο ήλιος που τα καίει όλα

να κάψει τις αναμνήσεις,

να μη θυμάσαι, να ξεχνάς

ν αφήνεις πίσω σου.

όταν όλα βίαια ξανάρχονται

θα βρίσκεις καταφύγιο στο

σκοτεινό δάσος,

μέσα στην ομίχλη του και τις σκιές του

θα κρύψεις όλα όσα σε πονάνε.

σημάδεψες τους αυγουστους πια

ποτέ δεν θα είναι ίδιοι

η φιγούρα σου εξακολουθεί

να είναι δίπλα μου.

Θαλασσα κι ουρανοs

Αγαπητο μου ημερολογιο,

ειναι δυνατον οι τοιχοι να σε περιορισουν; Μπορουν να κρυψουν τον ηλιο, να σε οδηγησουν μεσα στις ομιχλες και να περιπλανιεσαι στο δασος για μερες ίσως και μηνες. Στο περασμα σου συναντας τις σκιες των σκεψεων σου. Ανακαλυπτεις οτι περπατανε διπλα σου. Κρυβονται πισω απο τους θαμνους. Ο,τι εχεις σκεφτει σ ακολουθει. Εχουν δικη τους υποσταση, αλλες μικρες, αλλες μεγαλες. Καποιες σου χαμογελανε, καποιες αντιγυριζουν ενα θυμωμενο βλεμμα, αλλες σε κοιτανε με μισος. Εσυ συνεχιζεις να περαπτας στο δασος και ευχεσαι να ειναι ο λυκος εδω για να τον γνωρισεις επιτελους και να του μιλησεις. Γιατι προτιμας τον κινδυνο  του αγνωστου απο το επικινδυνο  της σκεψης που σε κατατρεχει. Οσο και να τις κρυβεις με προσοχη και φροντιδα ή καταχωνιαζοντας τες βιαστικα ειναι εκει, κανουν ορατη την παρουσια τους την ωρα που πεφτει το σκοταδι. Εκει την περιεργη ωρα αναμεσα στη ζωη της μερας και το θανατο της νυχτας. Αν καταφερεις να κοιταξεις αλλου ή να τις δαμασεις, σου αφηνουν μια νυχτα και μια μερα χρονο μεχρι να σε ξαναπερικυκλωσουν. Κι οταν το φεγγαρι γεμιζει τις φωτιζει και παιρνουν μορφες περιεργες.
Τοτε ειναι που οι σκιες αποκτουν δικη τους ζωη, μεγαλωνουν, σε κυκλωνουν και στριφογυριζουν γυρω σου.  Ο κλοιος σφιγγει. Τις κοιταζεις να κινουνται με φρενηρη ρυθμο και κλεινεις τα αυτια για να μη σε παρασυρουν στο ταξιδι χωρις επιστροφη.

Πανσέληνος

 Πού να σας κρυψω τρυφερα μου
δεν υπαρχει χωρος για σας.
Μπειτε στο πολυχρωμο μπαουλακι σας
και σιωπηστε,
στ αληθεια δεν υπαρχει κανεις
που να σας εχει αναγκη
κι αν υπαρχει δεν τον ξερω
και δεν θελω πια να τον γνωρισω.
Στο μπαουλακι σας ειναι ζεστα , καθιστε εκει.
Θα ειστε οι φλογιτσες που θα φωτιζουν τις νυχτες
τον υπνο των ταξιδευτων,
που θα κρατουν παρεα στο μοναχικο ταξιδι
μιας ανασας.

Το τρυφερο παιδι που κρυβεται πισω σας
θα παραμεινει στις σκιες
δεν θα δει το φως.
Ας παιξει στον κοσμο των σκιων
μαζι σας.
Παρτε το  κι αυτο κοντα σας
μην το αφηνετε
χορεψτε μαζι του, καντε βολτες στην ακροθαλασσια
εκει που το κυμα συνανταει τα κοχυλια
περπατηστε ερημα δρομακια
ακουμπηστε κορμους δεντρων
χαϊδεψτε το παραμυθι
κυνηγηστε το απιαστο
χαμογελαστε στο ονειρο
χορεψτε μια νυχτα με πανσεληνο.

ένα άγγιγμα

Πεφτεις, σηκωνεσαι, ξαναρχιζεις απο το μηδεν , χανεσαι απο ολους, χανεις ο,τι συμβαινει γυρω σου, μονος μπροστα σε μια οθονη, τσουζουν τα ματια, πονανε τα χερια, μπερδευεις τις μερες, χανεις την επαφη με το περιβαλλον, δεν ξεχωριζεις τις μερες απο τις νυχτες, η μονη εικονα που εχεις ειναι αυτη μιας οθονης που εναλλασσονται οι φωτογραφιες μεχρι να μην αντιλαμβανεσαι τη διαφορα, ατελειωτες εργατωρες, για αλλους χαμενες, για σενα απλα παρελθον, πιεση και ενταση που κορυφωνονται, απογοητευση, πανικος αλληλοδιαδεχομενες συναισθηματικες καταστασεις και καποιες απειροελαχιστες στιγμες ενα χαμογελο ερχεται απο κει που δεν το περιμενεις και παιρνεις μια ανασα και λες μηπως αξιζει τελικα; και παιρνεις μια ανασα, ολα θ απανε καλα, για να ερθει η αμφιβολια να φωλιασειτην ιδια στιγμη και να σε ξανατραβηξει στο ερεβος. Το μονο που μενει ειναι ενα αγγιγμα απο αρωματα βγαλμενα απο την αχλη του χρονου. Οι ατελειωτες ωρες ..... για μια στιγμη στο χρονο που μ ενα φυσηγμα θα γινει σκονη & θα πεταξει για να χαθει στην αιωνιοτητα.

↵ Use original player

A touch of spice (Politiki kouzina) Щепотка перца

By katyakatya5

YouTube

• 360p
• 240p FLV

← Replay

X

i

μια μισοτελειωμένη ιστορία.....

Ιστορίες της διπλανής πόρτας α. Ιωάννα by lenio on Storybird

Πάσχα στην πόλη

Η δεύτερη μέρα του Πάσχα ήταν πάντα δύσκολη. Είχε τελειώσει η Μεγάλη Εβδομάδα μαζί και οι βόλτες με τα ποδήλατα και το παιχνίδι στην πλατεία έξω απο τη μεγάλη εκκλησία μέχρι να μας φωνάξουν οι μαμάδες στο ναό καθώς έβλεπαν να καθυστεροούμε. Από τη Μεγάλη Τετάρτη και μετά όλα έμοιαζαν να κυλάνε σαν να ήταν καλοκαίρι. Οι μαμάδες να μαλώνουν που με το που τελείωνε το  Ευχέλαιο τρέχαμε στην παιδική χαρά μέχρι ν αρχίσει η Ακολουθία. Τα κόκκινα αυγά και  τα αυτοκόλλητα-που ποτέ δεν κατάφερα να κολλήσω πάνω τους.  Είχε περάσει και η πείνα της Μεγάλης Παρασκευής  που ήταν η μόνη μέρα το χρόνο που πειθόμασταν να φάμε μαυρομάτικα νερόβραστα φασόλια-και τι νόστιμα που φάνταζαν. Η αναμονή του Μ. Σαββάτου και η προσεκτική ετοιμασία της λαμπάδας για το βράδυ και η μυρωδιά της μαγειρίτσας που σιγόβραζε. Ο εσπερινός της Αγάπης την Κυριακή  του Πάσχα με την ανάγνωση του Ευαγγελίου σε πολλές γλώσσες.
Το "καλοκαίρι" κάθε Πάσχα κρατούσε μια εβδομάδα. Από τη Δευτέρα του Πάσχα άρχιζε η ... εβδομάδα των παθων των μαθητών. "Αρχιζαν" τα διαβάσματα που πάντα στην πραγματικοτητα άρχιζαν και τελείωναν την Κυριακή του Θωμά.
Η πιο δυσκολη μέρα ήταν η Δευτέρα του Πάσχα μια και όλοι έλειπαν στα χωριά τους για Πάσχα ή αναπαύονταν από το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής. Η πόλη ήταν άδεια, μόνο κάποια λεωφορεία κι αυτά  με ένα δυο επιβάτες μέσα. Τις Δευτέρες του Πάσχα ακόμα και η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο ήταν ηχογραφημένη. Αποτελούσε όμως πηγή  για ώρες ενασχόλησης μετά τις 5 που τελείωνε.
Μια τέτοια Δευτέρα μου ήρθε στο νου καθώς άκουσα ξανά μετά από πάρα πολλα χρόνια το άλμπουμ των Beatles "Sgt. Pepper's Lonely Heatrs Club Band". Eκείνη τη Δευτέρα είχα πρωτακούσει το "With a little help from my friends" και ακολουθώντας την προσφιλή μου συνήθεια έγραψα τα λόγια και τα αφιέρωσα σε όλους τους φίλους που ήταν μακριά.
Το ίδιο και σήμερα..... έγραψα τα λόγια για να τα αφιερώσω σε όλους τους φίλους που είναι μακριά.
Χριστός Ανέστη.

Πέθανε ο Θ. Αγγελόπουλος

Πέθανε ο Θ. Αγγελόπουλος

Όλες μου οι μουσικές , παλιές και καινούριες, γυαλάκια μαζεμένα από δω κι από κει για να σου κρατούν συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όλες με μια μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία πίσω τους. Όλες άφησαν το ίχνος τους, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένταση, έκσταση, γλύκα και πίκρα. Ένα μουσικό κουτί γεμάτο μελωδίες, μικρούτσικα μαύρα στίγματα, που αν τους αλλάξεις τη σειρά, σου λένε μια νέα ιστορία που δε μοιάζει με καμιά παλιότερη, που αγγίζει  σκοτεινές ή λαμπερές πλευρές του κατακερματισμένου σου εαυτού.

θύμισες

 Αναμνήσεις. Μνήμες που θαμπώνουν μέσα σε όνειρα. Το φως τις ταξιδεύει στην πραγματικότητα και τις σβήνει.
H μοναξιά κατατρώει τα πάντα, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Τα μέρη που έπαιξες, τα μέρη που ονομάζεσες σπίτι, οι άνθρωποι που αγάπησες, όλα,  περιορίζονται στην  ανάμνηση μιας άλλης ζωής. Μια ζωής που δεν έζησες ποτέ. Όλα τα χθες που ήρθαν από το αύριο, όλα τα αύριο που ποτέ δεν ήρθαν από το χθες. 
Μια νέα αρχή, γιατί το πάντα ποτέ δεν είναι για πάντα.

Νοσταλγία

Τι είναι αυτό που νοσταλγούμε; Ό,τι είχαμε και χάσαμε ή την ανάμνηση αυτού που δεν ζήσαμε ποτέ οπως σχηματίζεται σαν εικόνα από ενα άγραφο μέλλον;