Η μνημη ειναι σπιτι.

Η μνημη ειναι σπιτι. Καθε δωματιο, διαδρομος, επιπλο κραταει τα προσωπα, τις μυρωδιες, τις εικονες και τους ηχους, που αφησαν το συναισθηματικο τους χναρι πανω τους. Οσα εμαθα, οσα εζησα, οσα σκεφτηκα, η ταυτοτητα μου, ο,τι εγινα, ειναι χαραγμενα σε ολες τις επιφανειες μεσα στα δωματια, καποια φυλαγμενα καλα μεσα σε σεντουκια. 

Μεχρι τη στιγμη που οι χωροι αρχιζουν να γινονται ανοικειοι, που οι πορτες σφαλιζουν μια μια, απαγορευοντας μου την εισοδο στα δωματια. Καποιες μενουν μισανοιχτες, μα και σε εκεινα τα δωματια ελοχευει η ομιχλη και δεν μ αφηνει να δω ξεκαθαρα. Μπερδευω προσωπα και χωρους πια. 

Καζιμιρ Μαλεβιτς, Κοκκινο τετραγωνο, ΚΜΣΤ

Το παρον και το παρελθον διαχωριστηκαν. Το παρελθον αυτονομηθηκε και κλειδωνει τα δωματια, αφηνει ανοιχτα -κι αυτο για λιγο διαστημα- τα δωματια που ειχαν απομεινει στη σκονη του χρονου. Ξαφνου εκεινα τα παλια ξεχασμενα δωματια αποκτουν ολοενα και περισσοτερο φως, ολοενα και μεγαλυτερη σημασια. Το ποδια μου με οδηγουν ολο και πιο πισω, αποκοπτομαι απο το τωρα. Το ταξιδι στο παρελθον δεν εχει ουτε εικονες, ουτε ανθρωπους απο το παρον. Το παιδι μου γινεται αδερφη μου και ο αντρας μου ειναι ο πατερας μου. Η σκεψη μου ανεξελεγκτα ακολουθει δικες της διαδρομες. Οι τοιχοι γινονται παραθυρα απ οπου ξεπροβαλλει ο αντρας μου, που εδω και χρονια εχει κινησει για το μακρυ ταξιδι, και με φωναζει να βιαστω να παμε σπιτι μας. Μα ειμαι στο σπιτι μου ή δεν ειμαι; πού ειμαι; Το μυαλο μου παιζει παιχνιδια, καμια φορα το καταλαβαινω, συνηθως μου το λενε οι αλλοι. Μα ειναι ξεκαθαρα μερα, τι κι αν το σκοταδι εχει καλυψει τα παντα εξω;
Ολα απομακρυνονται και καταληγουν στα παιδικα μου χρονια, οταν εψαχνα το παπουτσι μου για να μη μαλωσει η δασκαλα.
Τα νηματα της ζωης μου εχουν μπερδευτει και ακολουθουν τη δικη τους πορεια. Δεν οριζω πια μητε τη σκεψη μου, μητε το σωμα. Αν θελω να επιβιωσω πρεπει να με φροντιζουν. Ξενα προσωπα. Δεν τα γνωριζω. Ποια ειναι ολα αυτα τα προσωπα που εχουν γεμισει το συμπαν μου; Τα αγαπησα; Με αγαπησαν;

Η ομιχλη μια ξεμακραινει απο τα δωματια, μια τα γεμιζει. Κι εγω συνεχιζω το ταξιδι προς την αρχη. Εκει βρισκονται ολα οσα με σημαδεψαν και οσα χαραξαν την πορεια της ζωης μου. Αλλωστε εκεινες οι μνημες, αυτες οι αναμνησεις ειναι πια ο κοσμος μου. Ξερω θα καταληξω στη σοφιτα αγκαλια μ εκεινη την πανινη κουκλα που ειχε ραψει η μανα με πανακια που ειχαν περισσεψει, απο τι, μη με ρωτας, δεν θυμαμαι και δεν ξερω αν εχει σημασια πια.
#καληνυχτα_και_καλη_τυχη

νεα χρονια

Η ζωη μας.
Ολα οσα μας διαμορφωνουν, οι φοβοι μας, τα κομβικα σημεια της πορειας μας, οι αποφασεις μας ειναι η πρωτη υλη της αφηγησης μας και αυτη σχεδιαζει το μονοπατι που ακολουθουμε στο σκοταδι.
Συνδεομαστε με ανθρωπους, δημιουργουμε οικογενειες, οχι με τη στενη εννοια του ορου, αλλα δεσμούς με ανθρωπους που μοιραζομαστε κοινα ονειρα, ιδανικα και αναζηταμε το φως μεσα στο σκοταδι.
Κανεις δεν ξερει τι θα ακολουθησει, ποια μονοπατια θα διαβουμε, ποιε ςπειλογες θα υπερισχυσουν, τι θα φερει η νεα χρονια.