Κυριακή 31 Μαΐου 2015
σκισμενοι χαρτες
χaρτογραφω το προσωπο σου,
διατρεχω με τα ματια τις γραμμες
που κατεβαινουν απο τα ματια
ως τη μυτη κι ακομη πιο κατω
ως το πηγουνι.
Ψαχνω να βρω σημαδια
μη ρωτας, δε χρειαζεται να ξερεις,
αρκει που βλεπω εγω.
Σαν αρχαιος γεωμετρης μετραω την αποσταση
αναμεσα στις κοχες των ματιων κι απο κει
στις εσοχες διπλα απο το στομα.
Γιατι ξεχναω, αφου θες να μαθεις,
για να μην χαθω σε μια θολη αναμνηση.
Ιστοριες στο φως του φεγγαριου
ενα μαγικο ραβδι ισα που μας αγγιξε σκορπιζοντας λιγη αστεροσκονη κι αφου εκανε το βραδυ να λαμψει εσβησε.
αναμεσα στα κλαδια ενος πορτοκαλοκοκκινου δασους ενα αθλιο ξωτικο μενει ασαλευτο τη μερα παρατηρωντας ο,τι συμβαινει γυρω του ανημπορο να κανει ο,τιδηποτε για ν αλλαξει οσα γινονται και να φανερωσει την παρουσια του.
αναμεσα στα κλαδια ενος πορτοκαλοκοκκινου δασους ενα αθλιο ξωτικο μενει ασαλευτο τη μερα παρατηρωντας ο,τι συμβαινει γυρω του ανημπορο να κανει ο,τιδηποτε για ν αλλαξει οσα γινονται και να φανερωσει την παρουσια του.
Περναμε μεσα απο το δασος και παροτι δεν φαινεται μια και το σκεπαζει η ομιχλη, το αθλιο ξωτικο του δασους ειναι καπου μεσα στην αχανη σκοτεινη εκταση.
ο θρυλος λεει οτι το ξωτικο ειναι χαμενο εκει μεσα και ψαχνει. Αναζητα ενα μουσικο κουτι.
βλεπεις ο μεγαλος μαγος του Μόι Πανε του πηρε τη φωνη και δεν μπορει να μιλησει.
τα δεντρα ειναι πολυχρωμα, γιατι οποιο δεντρο ψαξει, μετα κρεμαει πολυχρωμες λουριδες απο τη φορεσια του διασκεδαστη που φοραει.
κι ετσι στα δεντρα κρεμονται πολυχρωμα κουρελακια, για να μην χανει πολυτιμο χρονο ψαχνοντας ξανα και ξανα τα κλαδια του ιδιου δεντρου.
πρεπει να σου πω εδω οτι, οταν ολα ηταν ακομα ασχηματιστα, το ξωτικο ηταν γελωτοποιος. οπως καταλαβαινεις χαμογελουσε και εκανε τους αλλους να γελανε, κρυβοντας πισω απο το χαμογελο του την πραγματικοτητα του. ετσι ηταν ολοι ευχαριστημενοι. ξαναγυριζω στο τωρα, γιατι δεν ειναι η ωρα να σου πω για το πριν.
ο χρονος, ομως, δεν ηταν με το μερος του. Επρεπε να βρει το μουσικο κουτι οσο ηταν νυχτα, γιατι καθε που ξημερωνε το ξωτικο μαρμαρωνε και γινοταν διαφανο, αορατο απο ολους. γι αυτο ταξιδευε τις νυχτες
και δεν θα πειραζε κανεναν το οτι ηταν διαφανο, αλλα να, καμια φορα ενιωθε αυτο που οι ανθρωποι ονομαζαν ...
καταδικασμενο σε μια μοναξια που κανεις δεν καταλαβε. σε μια μοναξια που κανεις δεν αποδεχτηκε. βαδιζοντας ενα μοναχικο μονοπατι, οπως παντα, χωρις να κινει καν τα βλεφαρα.
τα χρονια της σιωπηλης περιπλανησης το φεραν πισω στο μερος που ολα ξεκινησαν. τα φαντασματα συνωστιζονταν πισω του. μια ακολουθια απο φιγουρες. η καθεμια να διεκδικει το δικο της χωρο σε εναν χρονο που εχει παγωσει και εχει αποτυπωθει σε μια μοναχικη φιγουρα που τα βηματα της την οδηγουν στις κραυγες που μονο τ αυτια ενος ξωτικου ακουν.
ενας πληρης κυκλος. η αρχη του συναντησε το τελος του. κοιταχτηκαν και μολις ακουμπησαν τα στοματα τους ειδαν οτι δεν ειχαν τιποτα να πουν.
καταδικασμενο σε μια μοναξια που κανεις δεν καταλαβε. σε μια μοναξια που κανεις δεν αποδεχτηκε. βαδιζοντας ενα μοναχικο μονοπατι, οπως παντα, χωρις να κινει καν τα βλεφαρα.
τα χρονια της σιωπηλης περιπλανησης το φεραν πισω στο μερος που ολα ξεκινησαν. τα φαντασματα συνωστιζονταν πισω του. μια ακολουθια απο φιγουρες. η καθεμια να διεκδικει το δικο της χωρο σε εναν χρονο που εχει παγωσει και εχει αποτυπωθει σε μια μοναχικη φιγουρα που τα βηματα της την οδηγουν στις κραυγες που μονο τ αυτια ενος ξωτικου ακουν.
ενας πληρης κυκλος. η αρχη του συναντησε το τελος του. κοιταχτηκαν και μολις ακουμπησαν τα στοματα τους ειδαν οτι δεν ειχαν τιποτα να πουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
αστερόσκονη.....
