φωνες

Σκοταδι
 Ενα αχνο φως δεξια
 Αμυδρη κινηση απο σωμα αριστερα πισω
 Ενας ηχος ακουγεται , ρυθμικος, μοιαζει με ανασα,
 Φως πισω αριστερα,
 Δυσκολευομαι να δω
  Κατι κινειται αργα
 Σαλευει αδυναμα
 Το φως με δυσκολευει, η ανυπαρξια του,
 "καλυτερα στα σκοταδια" ακουγεται η φωνη
 αυτη η φωνη επανερχεται αλλοτε για να μαλωσει
 και αλλοτε για να  συγκρατησει, αλλα δεν την ακουω παντα.

 Το φως δυναμωνει κι αλλο
 Φαινεται μαι καρεκλα
 Καποιος ειναι καθισμενος
 Δεν φαινεται το προσωπο
 Σκιες το σκεπαζουν

-στο ελεγα να μηνβγεις απο το δασος
 δεν ακους,  μονο εσυ φταις, κανεις αλλος
 -σε ακουγα μονο για λιγο ηταν
-προτιμησες να μην ακους,
 και οριστε τα αποτελεσματα,  τι καταφερες;"
 -δοκιμασα
 -οι δοκιμες πληρωνονται, ακριβα

 Το φως αναβει λιγο περισσοτερο
-ποναει
-η απορριψη παντα ποναει,
 νομιζες οτι θα ηταν ευκολο;
-εχω σημαδια απο τα νυχια μου
-δεν σε μπορω να γκρινιαζεις,
 αν δεν ηθελες ας μην το εκανες
-και τι να εκανα;
 πρεπει να ανασανω
 χρειαζομαι αερα, πνιγομαι εδω μεσα
-τοτε μην κλαιγεσαι
 βγες να σε ξεσκισουν με τα νυχια τους, ολοι
-οχι ολοι
-ΟΛΟΙ
-κι αν δεν ειναι ετσι;
-το ξερεις οτι εχω παντα δικιο
 και επιμενεις να κανεις οτι δεν καταλαβαινεις
 νομιζεις οτι υπαρχουν και καλοι;
 νομιζεις οτι υπαρχει καποιος που σε νοιαζεται;
-νομιζω πως ναι
-κανεις λαθος , κανεις δε ποτε δεν σε νοιαστηκε,
 μηπως χρειαζεσαι αποδειξεις;
-οχι , δεν χρειαζομαι,
 δεν θελω να σε ακουω,
 θελω να σταματησεις,
 το μονο που ειπα ειναι οτι ποναω
 κι αμεσως καταστρεφεις τον κοσμο μου
-αν παρεμενες στον πραγματικο σου κοσμο
 τιποτα δε θα συνεβαινε
-μα ειμαι μονη μου εκει
-και; ακομα καλυτερα,
 εσυ δεν ελεγες καλυτερα μονη σου για να μην πονας
 στον κοσμο σου  δεν υπαρχει κανεις να σε πονεσει
 στο ειπα απο την αρχη
 δεν εισαι για εκει εξω
 πηγαινε στο δασος και εξαφανισου
 εκει μεσα, να μη σε βρισκει κανεις
 γιατι κυκλοφορεις αναμεσα τους;
-ψαχνω
-βλακειες,  ψαξε στο δασος
 τι ψαχνεις;
-δε σου λεω
 δε θα σου ξαναπω τιποτα
-ο,τι και να ψαχνεις δεν θα το βρεις αναμεσα τους
 δε σε νοιαζεται κανεις,
 ειναι ζητημα αποφασης
 μολις το αποδεχτεις , θα δεις δε θα σε ενοχλει πια
 εισαι μονη εκει εξω, δεν εχεις πανοπλια
 κι οταν θα αρχισουν να σε απορριπτουν ολοι
 τοτε θα γυρισεις με ανοιχτες πληγες πισω,
 μαζεψου οσο ειναι καιρος
-δεν θελω, μ αρεσει εχει συννεφα και αερα
 και καποιον που με προσεχει
-θα απογοητευτεις
-ποναω και τσουζουν οι πληγες
-πηγαινε να ετοιμαστεις, ερχεται η ωρα
 οι πληγες θα κλεισουν και θα ανοιξουν αλλες
-δε μ αρεσει οπως μιλας
 θα σε κλεισω δε θελω ν ακουω
-τι θα κερδισεις , η φωνη σ ακολουθει παντου
 δεν θα ξεφυγεις ο,τι και να κανεις
-θελω να βλεπω τα συννεφα
-δε βαζεις μυαλο,
 κανε οτι νομιζεις,
 μα να θυμασαι,
 σε μενα θα γυρισεις παλι να σου κλεισω τις πληγες
 κανενας αλλος δεν θα το κανει
 τουλαχιστον να θυμασαι αυτο
-θα το θυμαμαι
-και να θυμασαι, εισαι μονη και ξενη εκει εξω
 μην ελπιζεις
-καλα θα το θυμαμαι
 αν και νομιζω οτι δεν ειμαι
-ολοι οι απελπισμενοι το νομιζουν
 δεν αποτελεις εξαιρεση
-δεν ειμαι απελπισμενη,
 διψασμενη ειμαι,
-ποσες απορριψεις μπορεις να αντεξεις;
 το εχεις σκεφτει τι θα γινει οταν σε ξανααπορριψουν;
 εγινε ηδη , δε σου φτασε; ακολουθει κι αλλη,
 εγω τη βλεπω
-την ειδα κι εγω, παλια ομως, οχι πια,
 τωρα δε βλεπω τιποτα
 τωρα ειμαι τυφλη και βουβη
 δεν ακουω
 δε δινω σημασια
-και τοτε τι κανεις εκει εξω;
-αναπνεω,
 θα γυρισω παλι πισω  σε σενα,
δεν θ απαλλαγω ποτε απο σενα.
τωρα θα παω στο δασος να κρυφτω να κλεισουν οι πληγες
 αλλα θα ξαναφυγω,
 ακομα κι αν λες οτι δεν υπαρχει κανενας για μενα
 εκει εξω,  υπαρχουν δυο ματια
-αρχισες τις βλακειες παλι
 δε θα βαλεις ποτε μυαλο
 θελεις να βλεπεις τα πραγματα στραβα
 κανε οτι θελεις
 ειναι σιγουρο οτι συντομα θα εισαι πισω
 με νεες πληγες
 απλα θα περιμενω

 Σηκωνεται αερας
 Το φως δυναμωνει
 Το προσωπο φωτιζεται
 Μια ανατριχιαστικη κραυγη
που θυμιζει γελιο
 ενα βουβο κλαμα
 Ση θεση των χαρακτηριστικων
 δεν υπαρχει τιποτα
το απολυτο κενο
 Σκοταδι

το μετρο της φθορας

Περπαταω αργα στις οχθες του χρονου.
Χαμενη σε σκεψεις συννεφα που γεννιουνται
με καθε νεα εικονα που αντικριζω, οταν ολα ησυχαζουν.

Διασχιζω την ομιχλη, που με ακολουθει, οταν κανενας δεν με βλεπει.
Τοτε ειναι η ωρα που ξεδιπλωνεται και τυλιγει τα παντα.

Ακολουθω τα χναρια των κεραυνων που με σημαδεψαν.
Κρυμμενες αναμεσα σε λευκες σελιδες,
οπτασιες κινουνται με το δικο τους ρυθμο,
αποκτωντας τη δικη τους φωνη.

Η σιωπη ταξιδεψε μεχρι το απειρο
αγγιζοντας στο διαβα της οσα ξεχασε να παρει μαζι της.
Βλεμματα χαμενα στο κενο της ανυπαρξιας μιας καθημερινοτητας
που διαλυει, συνθλιβοντας το, ο,τι παει να γεννηθει.

Μαζευω τον ανεμο που περνωντας απο λοφους και ακτες
στα τεσσερα σημεια του οριζοντα
κουβαλαει ηχους και μυρωδιες που απαλυνουν τις σκιες.

Οι σκιες δεν ειναι τιποτα παρα πανω απο
το ιδιο μας το αποτυπωμα στο χωρο.
Κι ο χρονος μας, το μετρο της φθορας μας.

νεκρη φυση

                                  Ξαπλωνεις να κοιμηθεις πανω στη χειμωνιατικη γη  

​                                                           απουσια χρωματος

                                        σαν κοκαλα μουλιασμενα στην αιωνια σιωπη

                                 κατω απο το χιονι η ζωη περιμενει, μα τωρα κοιμαται

                τα  νεκρα στα κλαδια πληγωνουν με τη γυμνια τους το ηλιοβασιλεμα

                                     ο χρονος δειχνει να τελειωσε γι αυτα

                     οπως και για πολλους που αφεθηκαν στη ληθη της μνημης