Πέθανε ο Θ. Αγγελόπουλος

Πέθανε ο Θ. Αγγελόπουλος

Όλες μου οι μουσικές , παλιές και καινούριες, γυαλάκια μαζεμένα από δω κι από κει για να σου κρατούν συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όλες με μια μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία πίσω τους. Όλες άφησαν το ίχνος τους, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένταση, έκσταση, γλύκα και πίκρα. Ένα μουσικό κουτί γεμάτο μελωδίες, μικρούτσικα μαύρα στίγματα, που αν τους αλλάξεις τη σειρά, σου λένε μια νέα ιστορία που δε μοιάζει με καμιά παλιότερη, που αγγίζει  σκοτεινές ή λαμπερές πλευρές του κατακερματισμένου σου εαυτού.

θύμισες

 Αναμνήσεις. Μνήμες που θαμπώνουν μέσα σε όνειρα. Το φως τις ταξιδεύει στην πραγματικότητα και τις σβήνει.
H μοναξιά κατατρώει τα πάντα, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Τα μέρη που έπαιξες, τα μέρη που ονομάζεσες σπίτι, οι άνθρωποι που αγάπησες, όλα,  περιορίζονται στην  ανάμνηση μιας άλλης ζωής. Μια ζωής που δεν έζησες ποτέ. Όλα τα χθες που ήρθαν από το αύριο, όλα τα αύριο που ποτέ δεν ήρθαν από το χθες. 
Μια νέα αρχή, γιατί το πάντα ποτέ δεν είναι για πάντα.

Νοσταλγία

Τι είναι αυτό που νοσταλγούμε; Ό,τι είχαμε και χάσαμε ή την ανάμνηση αυτού που δεν ζήσαμε ποτέ οπως σχηματίζεται σαν εικόνα από ενα άγραφο μέλλον;